Dziennik

O godz 8 rano wyjeżdżamy z Achmedem - synem Bożenki zwiedzać Meczet część żeńską i część męską. W Meczecie znajduje się najdłuższy dywan na świecie i jeden z największych żyrandoli. Jedziemy wzdłuż plaży i dzielnic, Ambasad i Ministerstw podziwiając architekturę arabską. Trzeba zaznaczyć, że drogi w Omanie są w bardzo dobrym stanie. Wracamy do domu w porze obiadowej, przyjeżdża Pani Jola samochodem Toyot Turner 4x4, po czym jedziemy szlakiem gdzie powódź wyrządziła ogromne szkody zalewając część dróg oraz domostw. Podziwiamy krajobrazy, a jednocześnie widzimy jakie straty spowodowała woda.
Jesteśmy też nad morzem. W sumie przejeżdżamy 150 km trasy bardzo ciekawej turystycznie, bo miejscami samochód osobowy by nie przejechał. Pani Jola kiedyś przez kilka lat mieszkała w RPA i wiele podróżowała po Afryce, a teraz pracuje w Omanie na kontrakcie. Bardzo życzliwa i przyjemna kobieta kochająca rodzinę i dom. Serdecznej Pani Joli podziękowaliśmy za cudowną wycieczkę w tak niedostępne miejsca wokół Muscatu.

Rano po godzinie 8 jedziemy z Mahmedem do Biura wizowego Indii i składamy wszystkie potrzebne dokumenty: wniosek wizowy, dwa zdjęcia oraz opłatę 25,10 Rials za dwie osoby. Mamy dowiedzieć się około 14.11.2011. Informację na telefon ma otrzymać Mahmed. Pani w okienku mówi, że sprawa może potrwać, bo to wszystko zależy od Omanu, nie bardzo rozumiemy co ma do nas Oman.

Razem z Bożenką i z naszym Ambasadorem w Arabii Saudyjskiej rozmawiamy w sprawie naszych wiz. Obiecuje się skontaktować z Ambasadą Indii w sprawie przyśpieszenia. Na tą chwilę nic nie możemy więcej zrobić tylko czekać.

Dzisiaj o godzinie 7.00 rano mamy spotkanie u pani Aurelii z Polakami zamieszkałymi lub przebywającymi w Muscacie. Pani Aurelia pracuje w biurze Konsula Honorowego w Polskim Konsulacie i ma doskonałe rozeznanie co do Polaków przebywających w Omanie. Poznajemy dwie prześliczne wnuczki Pani Aurelii z których jest bardzo dumna. Na spotkaniu oprócz Bożenki i Joli spotykamy małżeństwo młodych Polaków Pawła i Beatę z Warszawy z Bemowa, którzy jutro wylatują do Warszawy, muzyka Marka z żoną i dwójką małych dzieci, Kolumbijczyka z żoną i synem oraz z Kostaryki. Kolumbijczyk jak i Kostarykańczyk znają Polski bo studiowali w Poznaniu, a teraz są na kontrakcie w Omanie. Około północy żegnamy się z Panią Aurelią i jedziemy do Pani Joli, gdzie do godziny 2 w nocy rozmawiamy o różnych sprawach związanych z Omanem. Wracamy do domu z Bożenką najedzeni i napici (mieliśmy okazję pokosztować trochę tutejszego wina czerwonego i różowego).

Pod wieczór jedziemy z Mahmedem do pasażu handlowego w centrum Muscatu, później do kawiarni Oscar. W pasażu handlowym oglądamy różne sklepy, szczególną uwagę przyciągają sklepy ze złotą biżuterią, które mają swoją odrębną alejkę. Idziemy do kawiarni, pijemy sok, a Mahmed pali fajkę. Ponieważ Mahmed jest stałym gościem tej kawiarni (od ponad 6 lat) to cieszy się szczególnymi względami i może palić fajkę bez żadnych ograniczeń.
Z tą fajką to jest na tyle ciekawe, że miejscowi przychodzą i siadają przy stolikach. Ciągną dymek z fajki o różnym zapachu. Do obsługi fajek są specjalni ludzie, którzy są tylko do tego powołani, a więc czuwanie, żeby fajka była sprawna technicznie i nadawała się do użytkowania (wymiana węgielka żarzącego, uzupełnić tytoń itp.).

Siedzimy przy komputerach, Ryszard walczy z wysyłką zdjęć, a Ja piszę. Na jutro umawiamy się z dziennikarzem Panem Jerzym, który mieszka w Omanie i zajmuje się fotografią oraz pisze artykuły do miejscowej prasy.

Normalny dzień pracy w Omanie. Bożenka pojechała do pracy, a my o godzinie 1.00 po południu z Mohammedem wyjeżdżamy do pani Joli, skąd zostaniemy odtransportowani do Konsula Honorowego na spotkanie. Wieczorem o godzinie 8.00 mamy spotkać się z Panem Jerzym, który ma po nas przyjechać samochodem.
Niestety w drodze dostajemy informację, że nie będzie spotkania z Konsulem dzisiaj tylko jutro o godzinie 10 rano, jak również nie będzie spotkania z fotografem Jerzym. Jeszcze jedna ciekawostka związana z kartą kredytową. Otóż robiąc zakupy w Markecie zapłaciłem płaską kartą do konta CITI Handlowy a wcześniej jeszcze byłem wyraźnie poproszony o podanie ekspedientce PIN. W pierwszej chwili nie bardzo rozumiałem dlaczego mam podać PIN, ale wszedłem za ladę i wpisałem swój PIN. W Omanie wygląda to trochę inaczej niż w Polsce. Za ladą po stronie ekspedientki znajduje się urządzenie gdzie wpisuje się PIN.

Jedziemy z Mohammedem do Joli, która zawiezie nas do Konsula Honorowego Ambasady RP w Muscacie w Omanie. Po oczekiwaniu na Konsula (w międzyczasie dzwoni), że się spóźni wreszcie wchodzi Pan w wieku podobnym do naszego i zaprasza nas do gabinetu. Jola ma trochę tremę bo wcześniej powiedziała, że nie podejmuje się prowadzić rozmów na szczeblu dyplomatycznym, ale za chwilę pojawia się młoda dziewczyna pracownica konsulatu o imieniu Gabriela i okazuje się, że jest z Warszawy i dalej rozmowa toczy się gładko przy kawie. Pan dr Mohammed Al-Barwani bo tak się nazywa Konsul Honorowy Ambasady RP w Omanie żywo interesuje się naszą podróżą i wyraża duże uznanie dla naszej odwagi. Pan Konsul Honorowy dr Mohammed Al-Barwani również prowadzi biznes związany z ropą i gazem i w związku z tym bardzo dużo podróżuje i często jest nieuchwytny w kraju. Spotkanie załatwiła nam Pani Aurelia, Polka mieszkająca od ponad trzydziestu lat w Omanie, która jest pracownikiem konsulatu. W pewnym momencie rozmowy Konsul mówi, że nam w podróży pomoże i jak powiedział tak uczynił za co bardzo dziękujemy. Na zakończenie wizyty robimy sobie pamiątkowe zdjęcia z Konsulem i Gabrielą.
Po południu jedziemy z Mohammedem odebrać paszporty z wizami do Indii. W drodze powrotnej spotykamy się z Jerzym fotografem, który od czterech lat przebywa w Omanie i pisze artykuły do miejscowej gazety. Ponieważ Jerzy ma uszkodzone hamulce i obawia się dalej jechać zatrzymujemy się na stacji benzynowej gdzie pijemy kawę rozmawiając o ostatnim pobycie Jerzego na pustyni. Dwa tygodnie temu był na pustyni i przeżył niespotykaną ulewę jakiej do tej pory nie doświadczył w życiu. Woda lała się dosłownie kubłami. Na koniec naszej rozmowy umówiliśmy się z Jerzym, że prześle nam pytania do wywiadu, a my prześlemy kilka zdjęć w tym ze spotkania z Konsulem Honorowym Ambasady RP. Żegnamy się i wracamy do naszego domu w Omanie.

Jest bardzo upalnie jak na tą porę roku w słońcu ponad 30oC, a przecież to ma być już jesień w Omanie. Po południu jedziemy z Mohammedem do biura Egyptair przebukować bilety, gdzie informują nas, że mamy się udać do linii JET. Dojeżdżamy do JET, a tu mówią nam, że mamy jechać z powrotem do Egyptair. Dobrze, że jest z nami Mohammed samochodem bo tak to byśmy musieli brać taxi. Wreszcie dojeżdżamy ponownie do Egyptair skąd jutro mają przedzwonić do Mohammeda odnośnie przebukowania naszego lotu do Mumbay. Z biura Egyptair udajemy się z Mohammedem do kawiarni AL MACAN w centrum Muscatu gdzie oglądamy mecz piłki nożnej Oman-Arabia Saudyjska. Mecz kończy się remisem 0:0. W kawiarni zbiera się bardzo dużo mężczyzn myślę, że bardziej dla prestiżu niż oglądania meczu. Pijemy herbatkę marokańską zieloną z miętą i bardzo słodką. Inni piją różne napoje i grają w kości oraz palą fajki żywo reagując na sytuacje podbramkowe w czasie meczu. Wszystko to odbywa się bez kropli alkoholu aż się nie chce wierzyć jak to przenieść na nasz grunt. Chciałbym zaznaczyć, że jest tylko męskie towarzystwo poza kelnerkami nie ma żadnej kobiety. Wracamy późnym wieczorem przejeżdżając przez główne ulice Muscatu, które są przystrojone łańcuchami świetlnymi kolorowych żarówek na długości co najmniej kilku jak nie kilkunastu kilometrów oraz flagami państwowymi. Wygląda to bardzo kolorowo i malowniczo, a wynika ze święta narodowego, które ustanowił Król na ten dzień.

Podobnie jak wczoraj pogoda bez zmian świeci upalne słońce. Po południu jedziemy z Mohammedem do Biura Egyptair przebukować bilety. Mamy samolot na 20 listopada, wylot z Muscatu 0040 a przylot do Mumbay 0435. Na wcześniejszy termin nie było miejsc. Następnego dnia po południu wyjeżdżamy z Mohammedem na wycieczkę po okolicy Muscatu. Jesteśmy przed jednym z pałaców królewskich, zwiedzamy przystań jachtów gdzie firmy reklamują swoje samochody, zwiedzamy luksusowy hotel gdzie noc kosztuje kilka tysięcy dolarów wraz z przynależną plażą, a Mohammed i Ryszard rozgrywają partię szachów na plaży hotelowej zakończoną remisem.

Pogoda bez zmian, świeci upalne słońce a w Polsce podobno 2-3oC.

Szykujemy się do wylotu. Było fajnie, ale musimy dalej w drogę.
Na zakończenie podróży w Omanie warto podsumować nasze wrażenia z tego kraju. Otóż kraj nieduży, ale sprawiający wrażenie kraju europejskiego pod każdym względem jak np. w bardzo dobrym stanie drogi i ich rozwiązania, dużo samochodów, króluje Toyota, Nissan, Hunday. Podobno Toyota ma największy serwis na świecie w Omanie. Ceny artykułów spożywczych w sklepach są zbliżone do polskich. W kraju nie ma podatków. Każdy obywatel Omanu sam co roku deklaruje 3,5% swoich dochodów rocznych na rzecz biednych. Praktycznie praca jest dla każdego, kto chce pracować. Jest jeszcze pewna liczba obcokrajowców na kontraktach w Omanie, ale już to się zmienia na korzyść młodzieży omańskiej, która kończy szkoły miejscowe i zaczyna wypierać obcych. Na ulicach jest czysto, kierowcy nie używają tak często klaksonów jak w Afryce. Na każdym kroku widać kulturę osobistą i życzliwość w stosunku do obcokrajowców. Nie spotkaliśmy się z żadną agresją ze strony miejscowych, a wręcz ciekawością skąd jesteśmy.
Na zakończenie serdeczne podziękowania Bożence i jej synowi Mohammedowi, którzy bardzo serdecznie się nami opiekowali oraz również dla Joli za wycieczkę po bezdrożach wokół Muscatu i oczywiście Aurelii, która nas gościła na spotkaniu u siebie w domu.

Lecimy Boening 737 do Bombaju. W samolocie otrzymujemy obiad: kurczaka, sałatka, ciastko, napoje, kawę, whisky. Lądujemy o godz.4.40 czasu miejscowego. Lotnisko w Mombaju jest przyjemne, a przedstawiciele różnych hoteli oferują do nich dowóz. Wszyscy mają przypięte identyfikatory. Ponieważ oferują nam hotele za drogie jak na naszą podróż to decydujemy się załatwić we własnym zakresie. Bierzemy tok-toka (trzykołowiec) i jedziemy do taniego hotelu. Po przejechaniu około 10km stajemy i zmieniają się kierowcy. Próbują negocjować nową cenę. Nie dajemy się i za ustalone 500Rs mają nas zawieźć do dzielnicy hotelowej nad portem. Widząc, że jesteśmy twardzi rezygnują i wzywają Taxi, która za ustaloną wcześniej kwotę dowozi nas do portu w Mombaju. Tam znajdujemy Hotel około 100m do głównej ulicy wzdłuż portu. Kierowca jest wyraźnie niezadowolony z otrzymanej kwoty. Tu trzeba zaznaczyć, że z lotniska to jest jakieś 30-40 km, a może i więcej. Do Bramy Indii mamy jakieś 500m idąc z naszego hotelu. Spacerujemy wokół Bramy Indii, są jakieś występy, bardzo dużo ludzi i młodzieży. Jest to główny punkt spotkań, wycieczek statkami itp. Wieczorem przydarzyła się nam ciekawa historia. Otóż postanowiliśmy się przejechać karocą konną. Woźnica niezbyt dobrze znał angielski, ale na moje kilkakrotne zapytanie o cenę powiedział ,,fefteen?co powinno oznaczać 15. Po skończonej krótkiej podróży woźnica żąda 400Rs. Tworzy się nieprzyjemna sytuacja, woła przechodnia, chce nas wieźć na Policję, a my chcemy iść do Policjanta stojącego na ulicy ale on nie chce. Widzi, że my nie pękamy i w końcu ja daję mu 100Rs. Okazuje się, że on myślał o 15 min jazdy, a nie o zapłacie, ale wszystko zakończyło się OK.

Rano o 10 wyjeżdżamy na wycieczkę autobusem po Mombaju. Zwiedzamy Bramę Indii, Galerię, The Arcade, park, szkołę, plaża. Wracamy do hotelu z wycieczki o godzinie 9 wieczorem i nie mamy czasu na szczegółowe opisywanie zwiedzanych obiektów dlatego ograniczamy się do nazw.

Po południu popłynęliśmy na wyspę Elefant, statkiem. Statek płynie 1 godzinę w jedną stronę, a wraca się o dowolnej porze. Po drodze mijamy stragany z pamiątkami. Na szczycie znajduje się Świątynia. Słoń prawdopodobnie został przeniesiony do Parku w Bombaju.

Wysyłamy paczki i spacerujemy po Bombaju. Około godziny 5 po południu przy Bramie Indii spotykamy się z Anią, która od roku ma męża Hindusa i od przeszło 5 lat przebywa w Mombaju. Dołączają do nas Adam i Ewa, którzy podróżują po świecie. Przy kawie z mlekiem dzielimy się wrażeniami z odbytych podróży oraz zasięgamy dodatkowych informacji co do przyszłej trasy. Żegnamy się z Adamem i Ewą, a Anię odprowadzamy na dworzec Victorii. Jest to piękny dworzec kolejowy w stylu kolonialnym. Ania oprowadza nas po dworcu udzielając szczegółowych informacji co i gdzie się znajduje. Na dworcu bardzo dużo ludzi koczujących na pociąg i dopiero tutaj widzi się tłok, bo chodząc po Mumbaju nie odczuwa się dużej ilości ludności. Przed wejściem i na dworcu liczne posterunki uzbrojonych policjantów. O godzinie 9 wieczorem żegnamy się z Anią i wracamy na piechotę do hotelu.

Poszliśmy na dworzec kolejowy Victorii, aby go dokładnie po dniu zwiedzić. Trzeba stwierdzić, że jest to wspaniała budowla zachowana w bardzo doskonałym stanie i jest się czym pochwalić. Oczywiście podobnie jak wczoraj tłumy ludzi z różnych stron wchodzą i wychodzą. Zauważyłem, że szyny kolejowe są szersze niż nasze. Przy pomocy Ani i Pana Michała o godzinie 11 przed południem spotykamy się z Konsulem RP w Mumbaju Panem Januszem Wachem.
Przed spotkaniem z Konsulem spotykamy w Konsulacie Panią Martę, która od 20 lat przebywa w Indiach i jest najstarszą Polonią. Wypijamy kawę i rozmawiamy jak jej się żyje. Z rozmowy wynika, że jest zadowolona i polubiła Indie. Żegnamy się z Panią Martą życząc wszystkiego najlepszego i udajemy się na wizytę do Konsula RP.
Rozmowa przebiega przy kawie z mlekiem w atmosferze towarzyskiej. Rozmawiamy o naszej podróży i o roli naszego Konsulatu w Indiach. Konsulat pełni w Indiach przede wszystkim rolę promocyjną Polski, ale jest to bardzo trudne zadanie z uwagi na bardzo dużą konkurencję. Żegnamy się z Panem Konsulem i dziękujemy za miłe spotkanie życząc sukcesów na polu promocji RP w Indiach. W drodze powrotnej kupujemy bilety na autobus na trasie Moumbay-Udiapour.

Opuszczamy nasz hotel PROSSER'S w Mumbaju, który znajduje się w jednej linii wzdłuż nabrzeża z hotelami luksusowymi, pilnowanymi dzień i noc przez uzbrojone oddziały Policji oraz posterunki na drodze. Praktycznie to czuliśmy się bezpieczne w takim towarzystwie. Dla informacji,kilka lat temu było głośno o zamachu na hotel w tej dzielnicy oddalony od nas o około 300m i stąd te posterunki, bo tak to jest bezpiecznie. Wyjeżdżamy autobusem o godzinie 2 po południu z pod dworca Victorii do Udiapour. Miejsca mamy siedzące bez klimatyzacji, ale bardzo wygodne a klimatyzacja nie była potrzebna. Przyjechaliśmy do Udiapour o godzinie 10 rano następnego dnia.

Przyjeżdżamy do Udaipour o godzinie10. Bierzemy pojazd typu TUK i od 11?18 zwiedzamy miasto: Gulao Bagh, Varma Park, Pihola Lake, City Palace, Jagdish Temple, Aravali Vatika, Pratap Smarek, Fateh S.Jake, Nehru Park, Sahelion Ri Bari, Sukhadia Circle, Bhartiya Lok, Kala Mandel. Tego samego dnia wieczorem wyjeżdżamy autobusem do Jordhpur.

Przyjeżdżamy do Jordhpur o 6 rano. Jedziemy do hotelu Discovery zdrzemnąć się do 10.00. Hotel w bardzo dobrym miejscu na Starówce i dobrze wyposażony. Po przespaniu się zostawiamy bagaże w hotelu i wyruszamy na wycieczkę po mieście. Zwiedzamy Pałac Maharadży, stary zamek forteca na skale bardzo trudny w tamtych czasach do zdobycia. Kupujemy bilety autobusowe do Jaipur na dzisiaj na godzinę 9.30 wieczorem.

Przyjeżdżamy do Jaipur o 5 rano. Kupujemy bilety autobusowe do New Delhi na godzinę 10.30 PM na dzisiaj. Zostawiamy bagaże w agencji gdzie kupiliśmy bilety (jest to sposób na przechowanie bagażu) i udajemy się wynajętym tok-tokiem na zwiedzanie miasta za cenę kilkakrotnie mniejszą niż proponowała agencja. Zwiedzamy: Ram Nivas Garden, Jaipur Museum, Hawamahal, City Palace, Jal Mahal, Amber Fort, Kanak Garden, Govindevji Temple, Gaitor. Najciekawszy z tego wszystkiego jest zamek królewski. Wieczorem jesteśmy w autobusie jadącym do stolicy kraju.

Autobus przyjeżdża z Jaipur do Delhi bardzo wcześnie. Jedziemy do hotelu Jindal International. Mamy pokój dwuosobowy z TV, prysznicem, zimną wodą. Załatwiamy sami wycieczkę objazdową po Delhi z Biura na jutro. Okazuje się zresztą nie pierwszy raz, że podobna wycieczka organizowana przez hotel kosztuje kilkakrotnie więcej.

10 rano - wyruszamy na wycieczkę pojazdem trójkołowcem po Agrze, a bagaże zostawiamy w hotelu bo wieczorem wyjeżdżamy pociągiem do Varanasi z przesiadką w Allmahad. Po rozmowach w różnych Agencjach dowiadujemy się, że bilety autobusowe i kolejowe do Varanasi są już wyprzedane na kilka dni. Dzięki znajomościom kierowcy tk-toka udaje nam się załatwić bilety kolejowe z miejscami do leżenia do Varanasi z przesiadką w Allmahad. Obiekty, które w Agrze zwiedzamy to Mathura, Birth Place ofVirandevan, Akbars Tomb, Lord Krishnas Temple i jeszcze raz Taj Mahal z drugiej strony. Rano z hotelu Taj Mahal był słabo widoczny bo była mgła. Proszę wybaczyć, ale nie mam czasu na dokładne opisywanie zwiedzanych obiektów. Materiały te piszę w Nepalu gdzie cały czas o różnych porach jest wyłączane światło.

Pociąg do Allmahad przyjechał o godzinie 6 rano zamiast, z godzinnym opóźnieniem. Z Allamahad do Varanasi mamy pociąg za kolejną godzinę. Pociąg jest opóźniony i przyjeżdźa dopiero około 8. Zamiast o godzinie 10.50 do Varanasi dojeżdżmy na 12. Jedziemy tok-tokiem do hotelu Ganga Vogi Lodge gdzie mamy pokój dwuosobowy z ciepłą wodą i toaletą w pokoju. Hotel jest bardzo dobry i ma restaurację z przystępnymi cenami oraz jest blisko do Gangesu. Wieczorem fundujemy sobie wycieczkę łodzią wzdłuż wybrzeża i obserwujemy występy zespołu oraz palenie zwłok wieczorem.

O godz. 6.30 am jesteśmy nad Gangesem i płyniemy wzdłuż brzegu tą samą łodzią co wczoraj wieczorem i widzimy palenie zwłok po dniu z odległości kilku metrów od brzegu. Zwiedzamy Varanasi i trzeba stwierdzić, że całe życie hindusów jest rzeczywiście związane z Gangesem. Tu koncentruje się całe życie duchowe jak i kulturalne.

Wyjazd minibusem z Varanasi do Chitwan był planowany na godzinę pół do dziewiatej, a wyjechał po godzinie 9. Jechało nas w sumie 12 osób w tym Włosi, Japończycy, Chińczycy, Nowozelandczycy. Minibus miał problemy z wyjazdem bo okazało się, że silnik bierze za dużo oleju i planowano przenieść nas do autobusu lokalnego, ale po protestach pasażerów ruszyliśmy w drogę. Do granicy z Nepalem przyjechaliśmy około 8 gdzie bardzo sprawnie otrzymaliśmy wizę na 14 dni za 25$. W ramach biletu mamy zarezerwowane spanie w Hotelu Paradise w pokoju 4 osobowym już w Nepalu.

Wyjeżdżamy o 6.45 rano już innym autobusem lokalnym do Chitwan i musimy zapłacić dodatkowo za bagaże. Dojeżdżamy do miasta Narayanghat i przed mostem tłumy ludzi. Policja nie wpuszcza żadnych pojazdów. Kierowca autobusu informuje nas, żeby wziąć bagaże i udać się samemu do Chitwan.
Bierzemy Rykszę i próbujemy z bagażami przedostać się przez most liczący około 500m, ale Policja nas nie chce przepuścić. W końcu udaje mi się uprosić jednego z Policjantów, że my chcemy do Hotelu i nas przepuszczają. Policjant, który początkowo nie chciał nas przepuścić przeprasza mnie składając ręce i chyląc głowę życzy przyjemnego pobytu w Nepalu. Zatrzymujemy się w Hotelu Słosihsh 86 w Narayanghat. Do Chitwan mamy 19 km. Potem okazuje się, że jest strajk transportowców i żadne samochody nie kursują. Strajk trwa do późnego popołudnia i szykujemy się na jutro rano do wyjazdu do Chitwan.

Wstajemy wcześnie rano i wychodzimy przed Hotel aby pojechać autobusem do Chitwan. W czasie oczekiwania dowiadujemy się od miejscowych, że autobus do Chitwan nie odjeżdża z tego przystanku tylko z innego miejsca. Informacje uzyskane od serwisu hotelowego są sprzeczne z informacjami miejscowych.

Bierzemy Rykszę i jedziemy 2 km dalej do Hotelu z pod którego ma być autobus do Chitwan. Po drodze stwierdzamy ,że nie widać ruchu samochodowego co może oznaczać, że zaczął się strajk i tak rzeczywiście było. Jedyny środek transportu dostępny w tych warunkach to ryksza z wątłym raczej cherlawym człowiekiem, który może wieźć nas i bagaże. Na zapytanie czy pojedzie do Chitwan ten ,,szczupaczek? odpowiada, że tak. Ja wątpię w jego zdolności rowerowe, ale widzę, że Ryszard wierzy i za chwilę otacza nas tłum miejscowych, którzy mówią, że on jest dobry i doskonale sobie poradzi z tym dystansem i żeby się nie bać. W tej sytuacji nic innego nie pozostaje jak ruszać w drogę i tak też uczyniliśmy. Patrzę na zegarek zbliża się 9 rano i my wyruszamy w tak daleką podróż i tak lichym środkiem transportu. Przy podjazdach pod górkę staram się pomóc schodząc z trzykołowca, ale szybko po przejechanie górki jestem zapraszany do rykszy. Ponoć dyshonorem jest dla rykszarza, aby pasażer szedł obok rykszy. Proszę sobie wyobrażić,że ten człowiek był już na miejscu w Chitwan o godz.10 am i w całkiem dobrej kondycji. Jak do tej pory to była najdłuższa podróż tak nietypowym środkiem transportu jakim jest ryksza i na tak dużej odległości. Robimy pamiątkowe zdjęcia z naszym rykszarzem i meldujemy się w Chitwan w hotelu o nazwie

Gorkha Hamlet Resort. Bardzo przyjemny i tani hotel z restauracją (doliczają 10+13%), pokoje z TV i łazienką. Ponieważ mamy doskonały czas bo jest dopiero dziesiata, dzięki rykszarzowi to załatwiamy w hotelu na 13.00 przejażdżkę na słoniu. O 13.00 wyjeżdżamy samochodem terenowym do parku gdzie są słonie (ok.6 km). Przejażdżka na słoniu trwa 1,5 godziny po 4 osoby na słoniu. Każdy z nas siada na osobnego słonia, aby można było zrobić zdjęcia sobie i ruszamy w drogę po parku narodowym w Nepalu. Na moim słoniu są tylko trzy osoby ze mną i ja siedzę sam z tyłu. Po drodze spotykamy dwa nosorożce, sarnę i piękne krajobrazy. Słonie majestatycznie się poruszają i z uwagi na wysokość słonia człowiek czuje się bezpiecznie. Do nosorożcy zbliżaliśmy się dwukrotnie na odległość dosłownie 10m, aż słoń zaczął wachlować uszami. Z Ryszardem spotykam się kilka razy tak, że jest okazja do zrobienia sobie zdjęć. Gorąco polecamy tego typu jazdę bo jest to naprawdę coś niespotykanego kiedy na słoniu z łatwością przedzieramy się przez chaszcze podziwiając przepiękne krajobrazy parku narodowego.

Wszystko co dobre kończy się i wracamy tym samym samochodem do hotelu. Później spacerujemy po Chitwan oglądając sklepy i stoiska .O tej porze roku już jest mało turystów dlatego wszędzie nas zapraszają bo miasto żyje z turystyki a przede wszystkim ze słoni. Na ulicy widać handel uliczny, który jest motorem całej gospodarki Nepalu i źródłem utrzymania miejscowej ludności.

O 9 rano wyjeżdżamy samochodem terenowym z pod hotelu Gorkha Hamlet Resort w Chitwan do oddalonego o 6 km przystanku skąd autobus odjeżdża do Kathmandu. Wyjeżdżamy o 9.30 droga wije się pod górę, jedziemy półkami skalnymi. Po drodze niesamowite widoki, z jednej strony skała a z drugiej przepaście coś niesamowitego. Po drodze spotykamy bardzo dużo samochodów ciężarowych i aby się minąć jeden drugiego musi przepuścić. W czasie jazdy gaśnie silnik samochodu i stajemy na zakręcie po prawej stronie. Tworzy się niesamowity korek samochodowy bo blokujemy ruch z naprzeciwka. Po kilku minutach udaje się kierowcy uruchomić silnik aby przejechać kilkadziesiąt metrów i usunąć usterkę. Po kilkunastu minutach ruszamy w dalszą drogę zadowoleni, że nasz autobus jest sprawny do dalszej jazdy. Przyjeżdzamy do Kathmandu o godzinie 15.30 i udajemy się do hotelu o nazwie Ohtara Guest House położony w dzielnicy turystycznej i bierzemy pokój dwuosobowy z łazienką na zewnątrz. W Recepcji hotelu zamawiamy na jutro bilety na lot samolotem nad Mont Everest. Chodzimy po mieście i szukamy Agencji oferującej najtańszą i najkorzystniejszą wycieczkę do Tybetu ponieważ jest to jedyny sposób, aby dostać się do tego wysoko położonego w górach kraju.

Wstajemy o 5.30 i po ciemku(kilka razy dziennie jest wyłączane światło) czekamy w recepcji na kierowcę. Za chwilę zjawia się kierowca Taxi i jedziemy na lotnisko. Tuż przed lotniskiem Ryszard stwierdza, że nie ma biletu na samolot. Szybko zawracamy do hotelu po bilet i jeszcze raz na lotnisko. Na lotnisku dowiadujemy się, że z powodu mgły wszystkie loty są odwołane, a nasz lot nad Mont Everest ma być o godz.10. Nie pozostaje nam nic innego jak czekać bo wracać do hotelu nie ma sensu. Informuję naszego kierowcę Taxi o o opóźnionym locie, ale na nim nie robi to szczególnego wrażenia i mówi, że będzie czekał na nas pod lotniskiem. Przechodzimy odprawę celno= paszportową i czekamy na poczekalni odlotów obserwując otaczających nas ludzi. W poczekalni jest dużo turystów białych z plecakami prawdopodobnie powracających z różnych trekkingów. Słońce zaczyna się przedzierać przez chmury i o 11 podjeżdża autobus, który podwozi nas pod nasz samolot. Jest to samolot dwuśmigłowy zabierający 16 pasażerów. Lecimy wzdłuż masywu szczytów, które w słońcu prezentują się okazale, raz z jednej raz z drugiej strony podziwiamy przepiękne szczyty w tym najwyższą górę świata.

Lot jest ciekawy, ale nie lecimy bezpośrednio nad szczytami tylko wzdłuż masywu Himalajów. Każdy uczestnik podróży jest zapraszany do kabiny pilota skąd może popatrzeć na przepiękne masywy górskie Himalajów z najwyższą górą świata. Lot trwa godzinę. Każdy uczestnik lotu dostaje pamiątkowy Dyplom potwierdzający odbyty lot nad Mont Everest.

Rano jak zwykle nie ma światła w hotelu. Włączają dopiero o 9.30. O 10.30 wyjeżdżamy na wycieczkę wokół Kathmandu wykupioną w naszej Agencji Oxford. Zwiedzamy:

Pashupatinath (Hinduską Świątynię), Boudhanath (Buddyjską Stupę), Budhanilkanthe (Statuetkę śpiacego Vshnu), Kathmandu Durbar Square, Swoyambhunath (Buddyjski Monastyr). Wycieczka kończy się o 16. Wracamy na piechotę do hotelu i stwierdzamy brak światła. 1 grudzień 2011 Niedziela do 16 grudzień 2011
Zwiedzamy miasto i okolice. Robimy rozpoznanie ile kosztuje wysłanie paczki do Polski przez Pocztę i Agencję DHL. O kilka dolarów taniej wychodzi na korzyść Poczty przy paczce do 3 kg.

Spotykamy się z Konsulem Honorowym R.P Panem Lokmanya Golchha w Kathmandu.Rozmawiamy przy kawie informując Pana Konsula o naszej podróży i celu wizyty. Widać, że Konsul jest zadowolony z naszego przybycia tym bardziej, że wcześniej poinformowaliśmy go o naszej wizycie i z przyjemnością nas przyjął w tym czasie. Po wypiciu kawy dziękujemy Panu Konsulowi za spotkanie i robimy sobie pamiątkowe zdjęcia w gabinecie urzędu. W czasie rozmowy w Konsulacie cały czas nam towarzyszył Sekretarz Konsulatu z którym zrobiliśmy sobie zdjęcia przed Konsulatem.

Jesteśmy częstymi gośćmi Agencji Oxford Travel&Tours Ltd i spędzamy tam czas na pogawędkach z szefem Pan Suman Pathak i jego córkami oraz synami. Pozwala nam korzystać bezpłatnie z internetu. W dniu 14 grudnia posiedzieliśmy trochę dłużej w Agencji Oxford przy kawie i piwie rozmawiając o rodzinie i pracy.

Ponieważ prowadzi również wysyłkę paczek to wysłaliśmy paczkę przez DHL do Polski. Również w tej Agencji wykupiliśmy wycieczkę do Tybetu na 7 dni z 6 noclegami ze śniadaniem oraz bilet kolejowy do Pekinu. Była to najkorzystniejsza oferta z pośród masy biur oferujących tego typu wycieczki. Wyjazd do Tybetu jest planowany na 17 grudnia, spotykamy się o 5.45 rano przed agencją 3 minuty od naszego hotelu i wyruszamy do następnego bardzo ciekawego tajemniczego miejsca - Tybetu.

Piesze wycieczki po Kathmandu, odwiedzamy: Pałac Prezydenta, filmujemy wesele, jemy w restauracji ?Mustang? z Szefem Agencji Oxford - miejscowy obiad (ryż, sos, kawałki kurczaka, por, marchewka, ogórek, zupa, piwo). Robimy zdjęcia pamiątkowe z jego córkami i synami. Sprawdziłem bankomat uliczny na kartę płaską CITI, raz działał ale później już nie.

O godz. 6.10 rano czekamy koło budynku Agencji na siedmiodniowy wyjazd do Tybetu. O godz. 6.30 razem z przewodnikiem pokonujemy 600 m gdzie czeka minibus i międzynarodowe towarzystwo w tym para z Hiszpanii i Nowej Zelandii oraz Kanadyjczyk. Razem z nami to jest 7 osób. Jedziemy w gęstej mgle. Przejazd przez wysokie partie gór mamy na przemian słońce i mgłę. Jedziemy półką skalną z Kathmandu do Tybetu gdzie ledwo mijają się dwa samochody, a są nawet takie miejsca, że jeden musi poczekać, aby drugi przejechał. Niesamowite widoki, w dole przepaść, pola tarasowe ryżu oraz co kilkadziesiąt metrów zakręty. Miejscami nie ma asfaltu, więc autobus musi bardzo wolno jechać. Do granicy z Tybetem mijamy co najmniej z 10 posterunków wojskowych, ale nas na szczęście nie sprawdzają. O godz. 8.00 minibus się zatrzymuje w miłej widokowej restauracji, gdzie jemy śniadanie. Cały czas droga wije się pod górę, w dole przepaść i rzeka. Około południa dojeżdżamy do granicy Tybetu i nasz Przewodnik załatwia nam dokumenty przejazdowe (wiza i pozwolenie na pobyt). Sam wraca do Nepalu oraz przekazuje nas chińskiemu przewodnikowi, który już do końca wycieczki pozostaje z nami. Na granicy Tybetu kontrola bagaży-prześwietlają, każą otwierać plecaki. A jeszcze wcześniej trzeba zaznaczyć, że po wyjściu z autobusu jest do przejścia pieszo co najmniej kilkaset metrów do pierwszego posterunku, później do drugiego. Po przejściu wszystkich kontroli wsiadamy do chińskiego autobusu i jedziemy do Hotelu GANG-GYEN w Zangmu gdzie śpimy w pokoju 5 osobowym.

Jest mglisto i pochmurnie, ale w miarę jazdy do góry pokazuje się słońce. Tu chciałbym zaznaczyć, że o godz.8.00 jest jeszcze ciemno. Wjeżdżamy na przełęcz wysokość 5015m, a druga na wysokość 5448m. Lekko czujemy zmęczenie na tej wysokości. Cały czas świeci słońce, jest coraz goręcej. Jak wychodzimy z autobusu na tych wysokościach to wieje lodowaty wiatr.
Po drodze widać, że strumyki spływające z gór są zamarznięte. Podobno w nocy jest poniżej 20oC. W masywie górskim po stronie Nepalu widać na wierzchołkach gór śnieg. Po 3 godzinach jazdy teren zaczyna być bardziej płaski, nie widać głębokich przepaści. Jest to już droga o wiele bezpieczniejsza niż wczorajsza. Z autobusu widzimy pasące się Yaki, a nawet stajemy gdy widzimy większe stado Yaków. Przyjeżdżamy o godz. 17.00 do Hotelu LHTSE TIBETAN FARMER?S w miejscowości Lhatse na wysokości 4500-4800m.Ś Pokój 5 osobowy, nie ogrzewany, toaleta to dziura w betonie, nie ma się gdzie umyć nie mówiąc o prysznicu. Do snu kładziemy się w ubraniu zakładając polar bo jest bardzo zimno. Jest to już druga noc w takich warunkach. Na tych wysokościach temperatura w nocy spada poniżej 25oC Wieczorem robimy spacer po mieście. Ryszard wraca, ja idę dalej i po drodze spotykam 2 Tybetańczyków w sklepie, którzy chcą zrobić sobie ze mną zdjęcie na co ja się oczywiście zgadzam. Tu trzeba zaznaczyć, że Tybetańczycy są niezwykle mili dla obcokrajowców. Idąc ulicami sami nas zaczepiają i pozdrawiają. Miasto Lhatse jest czyste, ma szerokie, oświetlone i zadbane ulice. Około 1 godz. jazdy do miasta jest posterunek kontrolny, gdzie wszyscy wysiadamy z autobusu i pieszo z paszportami i pozwoleniem udajemy się do kontroli. Po krótkiej sprawnej odprawie ruszamy w kierunku Lhatse.

Po śniadaniu wyjeżdżamy z Shigatse i zatrzymujemy się w Gyantse w hotelu YETI. O godz. 14.00 wyjeżdżamy do klasztoru. Dzisiaj Tybetańczycy mają święto, banki są zamknięte, działają tylko sklepy. Jedziemy dobrą drogą po obu stronach są płaskie tereny i pola uprawne, a dalej góry. Tak jak pisałem wcześniej mieszkańcy Tybetu są bardzo ciekawi białych ludzi i w czasie marszu zaczepiają nas, zapraszają na poczęstunek. I tu należy wyjaśnić, że z okazji święta wiele ludzi przyjeżdża z całymi rodzinami, z pożywieniem do miasta i siedzą przed klasztorami lub po prostu na ulicy jak to miało miejsce przy naszym hotelu. Piłem miejscowy słaby napój (kilkuprocentowy) i jadłem słodki ser suszony z mleka Yaka.

Po śniadaniu o godz. 9.30am wyjeżdżamy do Lhasy stolicy Tybetu, która znajduje się na wysokości 3600 m. Jedziemy malowniczą trasą opadając i wznosząc się drogą wiodącą wzdłuż przepięknego jeziora podziwiając ośnieżone szczyty wierzchołków gór. Jezioro jest usytuowane wśród gór, co stwarza przepiękne widoki. O 16.00 przyjeżdżamy do hotelu TICHANG LABRANG w Lhasie. I tu również są bardzo dobre warunki do noclegu tak jak poprzedniego dnia. Idziemy zwiedzać miasto i szukać taniego, ale smacznego miejscowego pożywienia.

Tak jak zwykle po śniadaniu wyjeżdżamy zwiedzać najstarszy klasztor Lhasy. Po drodze spotykamy tłumy ludzi maszerujące w kierunku klasztoru oraz rozstawione posterunki policji i wojska w pełnym rynsztunku. Po obiedzie idziemy z przewodnikiem do drugiego znacznie mniejszego, ale za to starszego klasztoru, który również jest bardzo ciekawy.

Wyjeżdżamy naszym autobusem do klasztoru Drepang Monastery na obrzeżach Lhasy. Klasztor jest również bardzo ciekawy i godny zwiedzenia.
Po obiedzie wyjeżdżamy do następnego klasztoru o nazwie Sera Monastery, w którym obserwujemy jak mnisi ćwiczą lekcję przekonywania. Polega to na tym, że jeden stoi i coś mówi do drugiego jednocześnie klaszcząc w ręce aby go przekonać do swoich słów. Ćwiczenie to jest powtarzane godzinami tak, że po kilku godzinach takich ćwiczeń każdy zaczyna wierzyć w to co się do niego mówi.

Po śniadaniu o godz. 8.30 wyjazd autobusem na dworzec kolejowy w Lhasie. Wysiada z nami para z Hiszpanii, Niemiec oraz Kanadyjczyk. Przed wejściem na peron są sprawdzane bilety tak, że na peronach są tylko osoby wyjeżdżające z ważnym biletem, a nie ma osób odprowadzających. Duża hala z kasami jest czysta i estetyczna wykonana nowocześnie, godna pochwały. Wcześniej jest kontrola bagaży polegająca na prześwietleniu oraz kontrola osobista i dopiero potem jest się wpuszczanym do hali kasowej. Nasz pociąg do Pekinu odjeżdża o godz. 13.40, a ludzie specjalnym wejściem jak na lotnisku są wpuszczani na godzinę przed odjazdem pociągu. Jesteśmy w wagonie nr 4, ja mam miejsce do spania na dole, a Ryszard na górze. Pociąg do Pekinu przyjeżdża w dniu 26.12.2011 o godz. 9.00. Następnego dnia odwiedza nas para z Hiszpanii, która wysiada wcześniej w połowie drogi do Pekinu. Niestety tak jak widać z rozkładu jazdy Wigilia oraz Święta Bożego Narodzenia spędzamy w pociągu i nic na to nie poradzimy. Pogoda jest piękna, świeci słońce, ale jest mroźno. Z okien pociągu widać, że strumienie górskie są zamarznięte, a po jednej i drugiej stronie przepiękne widoki gór.
Odnośnie pociągu. Każdy wagon ma swojego konduktora, który po wejściu do pociągu zabiera bilet a w to miejsce daje kartę. Wynika to z tego, że konduktor przez cały czas ma podgląd gdzie kto jedzie i kiedy należy go obudzić. aby nie przejechał stacji. Obsługa co parę minut rozwozi pożywienie i nie tylko, ale wózek ma taką szerokość, że nie trzeba wstawać z bocznych siedzeń na korytarzu w czasie jego przejazdu. Obsługa pociągu ubrana jest w eleganckie uniformy i prezentuje się okazale. Wagon w ciągu dnia jest kilkakrotnie zamiatany. Za oknami pociągu widoki zmieniają się z godziny na godzinę i góry, a to przybliżają się, a to oddalają. Stwierdzam, że w pociągu nie działa sieć komórkowa.
O 8.00 rano budzi nas konduktorka informując, że zbliżamy się do Pekinu, mniej więcej na godzinę wcześniej taka jest zasada i oddaje nam nasze bilety, a my zwracamy kartę. O godz. 9.00 wysiadamy na dworcu w Pekinie i szukamy Biura Emigracyjnego, gdzie można przedłużyć pozwolenie na pobyt, bo wizę chińską nam skasowano jak jechaliśmy do Tybetu. Bardzo mało Chińczyków zna angielski i stąd są duże trudności w porozumiewaniu się, ale jakoś sobie radzimy. Niestety pozwolenia na dworcu w Pekinie nie przedłużymy. Dwoma autobusami dojeżdżamy do hotelu DownTown Backpackers Accommodation. Dostajemy łóżka w pokoju 5 osobowym, ale naprawdę to jest z nami tylko Amerykanin. W pokoju jest łazienka, ciepła woda i ogrzewanie elektryczne, na dworze jest dość chłodno i trzeba założyć kurtki.

Wychodzimy po śniadaniu z hotelu i szukamy Ambasady RP w Pekinie. Autobusem i taksówką dojeżdżamy do Ambasady RP i około godz. 10.30 spotykamy się z Panem Krzysztofem Pozniak i Konsulem w Ambasadzie. Rozmowa przebiega w miłej atmosferze przy kawie. Rozmawiamy o naszej podróży oraz o roli jaką pełni Ambasada RP w Chinach. Na zakończenie rozmowy robimy pamiątkowe zdjęcia z Panem Konsulem i opuszczamy Ambasadę.
Następnie udajemy się na Plac Tian Men gdzie była masakra ludności oraz do Zamkniętego Miasta. Spotykamy tam tłumy dorosłych i młodzieży.
Idziemy z miasta do miasta odkrywając za każdym razem nową historię Cesarstwa Chińskiego.

O godz. 8.00 wyjeżdżamy sześcioosobowym samochodem Hunday na wycieczkę po Pekinie, którą uzgodniliśmy wczoraj podczas spaceru po mieście. Naszym przewodnikiem jest ładna, drobnej budowy Chinka mówiąca po angielsku. Zwiedzamy: Ming Jombs, Great Wall (mur chiński), Tea House, gdzie sprzedają i częstują różnymi herbatami oraz różne sklepy ze względu prawdopodobnie na naszą przewodniczkę, która ma z tego jakieś profity. W międzyczasie zjadamy lunch, który początkowo kazano nam sobie kupić, a miał być wliczony w cenę wycieczki, ale stanowcze stanowisko podziałało skutecznie. Na koniec udajemy się do ośrodka obok stadionu olimpijskiego na masaż stóp wliczony w cenę wycieczki. Wszystko jest bardzo sprytnie przemyślane bo jak się zgłosisz na masaż to zaraz przyjdzie specjalista i wmówi Ci, że masz to i owo i powinieneś kupić takie, a takie zioła. Cała wycieczka trwała od godz. 8.00 do 17.00. Po przybyciu do hotelu stwierdzamy, że przybył chłopak z Anglii na 2 dni i jedzie dalej do Hong Kongu. W pokoju jest nas już czterech.

Po śniadaniu jedziemy jeszcze raz na Plac Tian Men, aby zobaczyć zabalsamowanego Mao Tse Tunga. Przed wejściem dokładna kontrola, aparaty fotograficzne trzeba zostawić w płatnym depozycie. Sala przybrana żółtymi kwiatami, absolutna cisza, pełno służb porządkowych. Mao leży w trumnie szklanej w odległości około 5-6 m, bardzo dobrze oświetlony tak, że widać dokładnie twarz. Dużo ludzi wchodzi do sali z żółtymi kwiatami zresztą sala, gdzie leży też jest przybrana żółtymi kwiatami. Wszystko przebiega sprawnie może trwa minutę i już się wychodzi...
Jedziemy do Świątyni Nieba i widzimy, że przygotowują scenerię na Nowy Rok. Jedziemy na Dworzec Południowy, gdzie kupujemy bilety do Shanghaju na szybką kolej 3,5 godz. i jesteśmy na miejscu. Pociąg jedzie z prędkością 320-360 km/h Wracamy do hotelu i zastajemy nowego gościa z Hiszpanii. Ryszard idzie na spacer i kupuje 3 skorpiony z grilla, które na miejscu zjada. Potem wspólnie kupujemy 4 cykady z grilla i po dwie zjadamy. Nawet mi to smakowało. Potem zjadamy po 2 szt larwy dużych motyli, które też mi smakowały. Mamy to wszystko utrwalone na zdjęciach.
Co do pogody to rano prószył śnieg i było biało oraz dość zimno.

Wstajemy przed godziną 5.00, a wychodzimy przed 6.00 i jedziemy autobusem, metrem na dworzec. Przed wejściem na dworzec dokładna kontrola bagaży i osobista. Na pół godziny przed odjazdem pociągu zostajemy wpuszczeni na peron skąd nasz pociąg o godz. 9.00 rusza do Shanghaju. Za oknem jest mrozkowato i nie ma słońca w Pekinie. Przed odjazdem robimy zdjęcia i film pociągu, który w kraju pozostaje w sferze marzeń. Stwierdzamy, że pociąg nie rozwija max prędkości tj.360 km/h, ale jedzie z prędkością 300-320 km/h co jest widoczne na monitorze w każdym wagonie. Co ciekawe wcale nie odczuwa się tej prędkości i gdyby nie monitory to nikt by nie przypuszczał, że jedzie z prędkością powyżej 300 km/h Pociąg przyjeżdża do Shanghaju o godz. 13.45, zamiast o 12.30. Dworzec kolejowy w Shanghaju jest bardzo nowoczesny z połączeniem metra i autobusów. Pociąg jeździ na trasie Pekin-Shanghaj co godzinę i jest wyposażony w siedzenia wyściełane miła tkaniną i rozkładane. W czasie jazdy pociągu można zamówić jedzenie i picie. Zaraz po wyjściu z pociągu udajemy się do kas biletowych, aby kupić bilet do Hanoi, do Wietnamu. Kasjerka w kasie nie mówi po angielsku i mamy problem z zakupem biletów. Ale mamy szczęście zresztą nie pierwszy raz, bo do rozmowy z kasjerką włącza się młody Chińczyk, który zna angielski. W końcu po kilkakrotnych pytaniach skierowanych do kasjerki kupuje nam bilety sleep set na 02.01.2012, na godz.16.45 z dworca z ShangHai Nan do Nan Ning. Żegnamy się z naszym pomocnikiem, serdecznie mu dziękując bo bardzo nam pomógł przy zakupie biletów. I tu trzeba jasno powiedzieć, że Chińczycy jeżeli znają chociaż trochę angielski to zawsze starają się pomóc i wskazać drogę. Inaczej sprawa wygląda jak się pyta osoby, które nie znają angielskiego. Kręcimy się po metrze bo mamy sprzeczne informacje co do lokalizacji hotelu Captain.
W końcu udaje nam się dotrzeć do hotelu Captain o 9.00, ale nie ma wolnych miejsc. Recepcjonista daje nam adres jakiegoś hotelu, ale nie można go znaleźć. Udaję się na dalsze poszukiwania, a Ryszard zostaje z bagażami w hotelu. Po kilkunastu minutach znajduję hotel chiński gdzie w recepcji nie znają angielskiego, ale jakoś udaje mi się z nimi dogadać. Mamy pokój dwuosobowy z TV, WC i ciepłą wodą w bardzo dobrym punkcie bo z drugiej strony jest wybrzeże. Wieczorem idziemy jeszcze na spacer i widzimy przygotowania do Nowego Roku. Jeszcze jedno ciekawe spostrzeżenie, które chciałbym opisać co do pytań o drogę skierowanych do mieszkańców. Otóż pytając się o hotel, czy ulicę Chińczyk jak nie wie to wyciąga komórkę i sprawdza gdzie się znajduje hotel czy dana ulica. Każdy z nich ma w komórce darmowego GPS czego niestety u nas nie ma.

O godz. 16.45 mamy pociąg z Shanghaju z miejscami do leżenia do Nan Ning. Pociąg odjeżdża z opóźnieniem o godz. 17.00, a przyjeżdżamy do Nan Nng dnia następnego, 3.01.2012 o godz. 22.00. Przez całą podróż za oknami pociągu było szaro i padał deszcz. W czasie tej podróży pociąg jest kilkakrotnie zamiatany. W pociągu oprócz obsługi są też przedstawiciele sprzedający różne artykuły, ale ubrani w inne uniformy. Każdy wagon kolejowy ma miejsce gdzie jest gorąca woda. Po co ta woda gorąca, a po to aby można było nią zalać zupkę chińską. Tu należy się wyjaśnienie, że Chińczycy bardzo chętnie spożywają zupki chińskie w pociągu, w poczekalni kolejowej lub autobusowej gdzie jest stały dostęp do gorącej wody. Wszędzie widać całe rodziny chińskie na dworcach z zupkami w ręku. Początkowo nas to bawiło, ale później sami zasmakowaliśmy w zupkach chińskich, które są całkiem smaczne z tym, że używane są te większe o wadze 100g.
Po przyjeździe pociągu do Nan Ning od razu kupujemy bilety do Hanoi na 04.01.2012 godz 18.45 Dość szybko znajdujemy niedrogi pokój dwuosobowy w hotelu blisko dworca z TV, WC, ciepła woda, czajnik elektryczny, klimatyzacja. Po zaadoptowaniu się w hotelu wyruszamy do miasta i chodzimy do godziny 2.00 nad ranem. Mimo tak późnej, a raczej wczesnej pory czynne są sklepy i stragany z żywnością całkowicie odmiennie niż u nas w kraju, a to jest w Chinach.
Obsługa hotelu tak jak w większości hoteli w Chinach oczywiście nie zna angielskiego, ale jakoś udaje nam się porozumieć. Pomimo tak znacznego przejechania drogi w Nan Ning w dalszym ciągu siąpi deszcz. W Nan Ning jest bardzo dużo hoteli a ceny są różne.

Rano po śniadaniu zaraz idziemy do miasta i robimy zakupy. Ja kupuję torbę na kółkach z przeceny ciesząc się, że tak mało kosztuje (niedługo tylko 2 dni). O godz. 14.00 opuszczamy hotel i idziemy na dworzec kolejowy w Nan Ning. Cały czas jest pochmurno i siąpi deszcz. Przy wejściu na dworzec jest dokładna kontrola bagaży i osobista. Na uwagę w Chinach zasługuje specyficzny sposób spożywania posiłków na dworcach, w pociągach, autobusach. Wszędzie jest dostęp do gorącej wody, a spożywanie posiłku jest oparte na zupkach chińskich, które zalewa się gorącą wodą i po odczekaniu 5 minut można spożywać gotowe danie o różnych smakach. Na 30-45 minut przed odjazdem pociągu jesteśmy wpuszczani na peron gdzie jest nasz pociąg z miejscami hard sleep do Hanoi. Budzimy się o godz. 22.30, bo jest kontrola paszportowa i bagażowa w Pingxiang po stronie chińskiej. Wszyscy pasażerowie wychodzą z pociągu z bagażami. Jeszcze przed wyjściem dowiadujemy się, że ponieważ nie mamy wizy wietnamskiej powinniśmy wysiąść z pociągu w Chinach. Nie zgadzamy się i twierdzimy, że wizę do Wietnamu otrzymamy na granicy wietnamskiej. Aż dziw bierze, bo bastuje kontrola chińska graniczna i obsługa pociągu. Dojeżdżamy do stacji Dong Dang po stronie wietnamskiej i kontrola graniczna wietnamska nie puszcza nas dalej do pociągu do Hanoi uzasadniając to brakiem wizy do Wietnamu, a u nich na granicy nie wydają wiz. Jest już 05.01.2012, a my zostajemy na stacji Dong Dang. Mamy niewiele czasu bo ważność pozwolenia kończy się 06.01.2012 i zastanawiamy się co teraz będzie bo nas odprawiono po stronie chińskiej więc Chińczycy powinni nas z powrotem nie przyjąć, co by nam bardzo pasowało. Około godz. 5.00 przyjeżdża pociąg z Hanoi do Nan Ning. Wietnamczycy kontaktują się z obsługą pociągu chińskiego i każą nam kupić bilety powrotne. My twierdzimy, że mamy bilety do Hanoi i nie musimy kupować. W międzyczasie dowódca warty spisuje protokół, w którym stwierdza o zaistniałym zdarzeniu oczywiście po wietnamsku i krótko nam tłumaczy po angielsku, co wcale nie znaczy, że wszystko się zgadza. Podpisujemy protokół z uwagą, że nie rozumiemy. Dowódca zauważa to i pyta się co to oznacza, widać że jest to mu nie na rękę, ale nas to nie interesuje my pilnujemy swojego interesu. Na podstawie protokołów widać, że zaczęły się jakieś działania z chińczykami odnośnie nas. I tak mamy straty. Dyskusja obsługi pociągu chińskiego z Wietnamczykami trwa godzinę aż w końcu konduktorzy idą do pociągu zostawiając nas samych z Wietnamczykami. I tu następuje przełom bo Wietnamczycy pękają i kupują nam bilety do Pingxiang najbliższej stacji po stronie chińskiej. W pociągu ten sam pogranicznik zbiera paszporty do kontroli celnej i wszyscy wysiadają w Pingxiang. My wysiadamy z bagażami bo nie wiemy co nas czeka. Po godzinie oczekiwania kiedy inni już zostali odprawieni pojawia się nasz pogranicznik i wręcza nam paszporty oraz pozwolenie wraz z anulowaną datą wyjazdu z Chin. Tego się nie spodziewaliśmy widać, że Wietnamczycy dogadali się z Chińczykami. Mamy niecałe 2 doby na opuszczenie Chin, później mogą być kłopoty. Idziemy z bagażami za naszym pogranicznikiem i wchodzimy do wagonu gdzie on i mówimy do obsługi pociągu, że jedziemy dalej i chcemy kupić bilety w pociągu. Obsługa twierdzi, że to jest niemożliwe i odsyła nas do kas gdzieś na peronie. Pytam się o której odjeżdża pociąg i okazuje się, że mamy do odjazdu 40 minut. Pytamy się czy możemy zostawić bagaże w pociągu, ale konduktorzy się nie zgadzają. W tej sytuacji my mówimy, że nie wyjdziemy z pociągu bo jutro kończy nam się wiza i my musimy bezwzględnie jechać tym pociągiem. Krótka rozmowa młodej konduktorki z kierownikiem pociągu, z której wynika, że on nie ma zamiaru nam pomóc. Ale w końcu oboje wysiadają i ja z nimi, a Ryszard cały czas jest w pociągu z naszymi bagażami i idziemy do kas służbowych bo przy innych są duże kolejki. Podają mi cenę jednego biletu ,która przekracza moje możliwości, a kartą nie można płacić. W końcu z pieniędzy, które mam kupują nam dwa bilety służbowe po kilkakrotnie niższej cenie. Wynika z tego, że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Jesteśmy uratowani wsiadam do pociągu i serdecznie dziękujemy za pomoc.
Jedziemy kilka godzin w wagonie restauracyjnym siedząc przy stoliku i zajadając własne chińskie zupki, ale nam to wcale nie przeszkadza bo zaoszczędziliśmy część pieniędzy, które wydaliśmy na Hanoi, a tam nie dojechaliśmy. Najważniejsze w tym wszystkim to jest to, że rysuje się możliwość
opuszczenia Chin. Decyzja jest jednoznaczna w tej sytuacji pozostaje tylko Hong Kong, który nie był w naszych planach, ale teraz jest na czasie.
Pociąg przyjechał do Nan Ning o godz.11.00 i my zaraz udaliśmy się do informacji odnośnie pociągu do Hong Kongu. Kupujemy bilety do Guang Zhou na godz. 18.50 i dalej do Hong Kongu.

Przyjeżdżamy do Guang Zhou rano i szybko udajemy się na dworzec skąd odchodzą pociągi do Hong Hongu. Przechodzimy kontrolę paszportową i celną. Pokazujemy celnikowi nasz Permit, który za kilkanaście godzin traci ważność, ale jeszcze jest wszystko OK i udaje nam się dosłownie w ostatniej chwili uciec z Chin. Przyjeżdżamy do Hong Kongu w południe, niebo jest zachmurzone, ale deszcz nie pada. Dworzec w Hong Kongu jest również bardzo okazały i nowoczesny z połączeniami podziemnymi do metra i autobusów. Nam jeszcze bardzo dużo brakuje, żeby dorównać Chinom. Szukamy taniego hotelu i okazuje się to nie takie łatwe, a proponowane ceny są zbyt wysokie jak na naszą kieszeń. Inaczej sprawa wygląda jak ktoś jedzie na miesiąc czy dwa, a jeszcze inaczej jak na 1,5 roku. Kiedy już mieliśmy wszystko zaklepane to jak zobaczyli dwie osoby, się wycofali. W końcu Ryszard znalazł dla nas pokój z podwójnym łóżkiem na dwie osoby i wykupujemy na 7 noclegów. Idziemy wieczorem do miasta, które w nocy wygląda niezwykle malowniczo i kolorowo. Na ulicach jest wiele ludzi w różnym wieku z przewagą młodzieży. Wszystkie bez mała sklepy są czynne i oferują dużą różnorodność towarów wielu asortymentów. Szczególnie wyróżniają się sklepy ze znanymi firmowymi zegarkami i biżuterią. Przed sklepami stoi obsługa elegancko ubrana i zaprasza klientów do sklepu otwierając przed nimi drzwi.

Po śniadaniu idziemy do Biura Travel, aby wyrobić wizę do Wietnamu i składamy wszystkie dokumenty. Wizę mamy odebrać w dniu 13.01.2012 wieczorem. W międzyczasie od mojej torby odleciały kółka i kupuję droższą torbę, ale z gwarancją na 2 lata. Spacerujemy po mieście obserwując tłumy ludzi oraz mnóstwo sklepów i przydrożnych barów. Słońca nie ma, ale nie pada deszcz, więc można chodzić i zaglądać do sklepów.
Następnego dnia idziemy nad morze i oglądamy sąsiednią wyspę Hong Kongu. Wracamy późnym popołudniem do Hotelu. Wieczorem wychodzimy ponownie na miasto i szukamy taniego hotelu bo obecny będziemy musieli opuścić za kilka dni. W końcu niedaleko od naszego znajdujemy hotel i wpłacamy zaliczkę rezerwując 7 noclegów.

Zwiedzamy port morski idąc promenadą wzdłuż wybrzeża. Na promenadzie jest między innymi postawiony pomnik Bruce Lee oraz na chodniku wklęśnięte kształty dłoni różnych znanych osób. Wracamy kiedy już jest ciemno i podziwiamy wspaniałe widoki pięknie oświetlonych wieżowców oraz balon DHL unoszący się na ich tle. Na sąsiednią wyspę Hong Kong Island można dojechać tunelem podmorskim lub popłynąć promem.
Następnego dnia idziemy na drugi koniec miasta gdzie są już obrzeża i stwierdzamy przy okazji, że ceny hoteli nie są dużo niższe niż w centrum.
Wieczorem idziemy na targ nocny gdzie są sprzedawane różne starocie, ale nie tylko bo są też towary współczesne.

Idziemy pieszo do portu, skąd metrem dojeżdżamy do dworca centralnego na wyspę Hong Kong Island. Około godz. 10:00 znajdujemy Konsulat RP i spotykamy się z Konsulem Generalnym RP w Hong Kongu - Panem Przemysławem Jenke. Przy kawie rozmawiamy z Panem Konsulem o naszej wyprawie "Szlakiem Polonii". Pan Konsul stwierdza, że prawdziwej Polonii to w Hong Kongu nie ma, najwyżej mogą być jakieś osoby przebywające czasowo na tym terenie.
Po dwu godzinnych rozmowach żegnamy się robiąc sobie pamiątkowe zdjęcia przy polskiej fladze i opuszczany nasz rodzinny bo Polski Konsulat. Chodzimy po wyspie podziwiając wspaniałe wieżowce i widoki. Wracamy z powrotem promem, który jest znacznie tańszy niż metro, a emeryci, którzy mają ukończone 65 lat nic nie płacą. Jak wracamy to pada deszcz, ale do wytrzymania. Po wizycie w Konsulacie udajemy się pieszo na najwyższy szczyt Wiktorii w Hong Kongu mający 373 m wysokości, skąd podziwiamy widok na port Wiktorii i półwysep Kowloon. Na szczyt można dojechać kolejką szynową wciąganą linami. Nam całe wejście na szczyt zajęło dobrą godzinę ciekawego marszu. Wieczorem jeszcze idziemy na targ nocny.

Płyniemy promem na wyspę Hong Kong Island i dalej z Dworca Central również promem na wyspę Lantau Island, skąd autobusem jedziemy do wioski rybackiej oraz do największego w Azji posągu Buddy z klasztorem Po Lin. Posąg Buddy ma 34 m wysokości i waży blisko 250 ton i 286 schodów, żeby do niego dojść. Trzeba przyznać, że sam posąg Buddy jest bardzo okazały. Jest postawiony na wzgórzu i ma kilkadziesiąt metrów w podstawie oraz wysokość 34 m co czyni, że góruje nad okolicą. Tłumy ludzi odwiedzają to miejsce. Wracamy do naszego hotelu tą samą trasą tyle, że w kierunku odwrotnym.

Zmieniamy hotel o kilkaset metrów dalej przy głównej ulicy Nathan Road na kolejne siedem nocy do 20.01.2012. Dzisiaj wieczorem odbieramy wizę do Wietnamu ważną 30 dni, a w poniedziałek składamy wniosek o wizę do Chin. Ponieważ mamy dwa dni i paszporty z nami postanawiamy dnia następnego popłynąć promem do Macau.

Wychodzimy z hotelu rano i idziemy do biura kupić bilety na prom do Macau Taipa na godz. 9:00. Cały dzień chodzimy po Macau zwiedzając między innymi najsłynniejsze Kasyno, które mieści się na kilku piętrach w ogromnych salach pięknie oświetlonych, wybrzeże Macau ze statuą of Kum Iam, która ma 20 m wysokości i aktualnie jest remontowana, ruiny ściany fasady kościoła St.Paul?s z 1602 roku, zabytkowe centrum miasta Senado Square. Co do kasyna to w 2007 w Macau zbudowano największy na świecie kompleks hazardowy. Kasyno nosi nazwę Venetian i zajmuje teren kilku boisk piłkarskich, posiada 32 piętra. Znajduje się tam ponad 800 stołów i ponad 4 tysiące automatów. Dodatkowo znajduje się tam ponad 300 sklepów, a obsługa to ponad 15 tysięcy osób. Wieczorem jedziemy jeszcze do Centrum Galaxy i oczom nie wierzymy. Wspaniała budowla pięknie oświetlona gdzie mieści się między innymi Kasyno, luksusowy hotel mający 1500 pokoi oraz największy na świecie basen. Trudno opisać ten widok wieczorem, spróbujemy przesłać kilka zdjęć aby przybliżyć obraz. Okazuje się, że z dworca Terminal jeździ specjalny autobus do Galaxy tak jak u nas np. do Janek w Warszawie. Wracamy wieczorem promem i spotyka nas nieprzewidziana przygoda. Okazuje się, że prom z Macau dopłynął do pierwszej wyspy Hong Kongu i my przeszliśmy kontrolę paszportową myśląc, że jesteśmy we właściwym miejscu i szukamy naszej ulicy, ale nie możemy znaleźć. Dopiero dwóch miejscowych chłopaków zwróciło nam uwagę, że jesteśmy na wyspie i musimy dalej płynąć promem na drugi brzeg. Wracamy na nasz Terminal i wsiadamy do promu odpływającego na nasz brzeg Hong Kongu i pieszo do hotelu.

Opuszczamy hotel i jedziemy pociągiem z Hong Kongu do Guang Zhou w Chinach. Kontrola bagaży i odprawa paszportowa tak jak do obcego państwa zarówno i w Hong Kongu jak i Chinach. Kupujemy bilety na 22.01.2012 do Nan Ning ponieważ są kilkudniowe święta w tym Nowy Rok to nie ma możliwości wcześniejszego wyjazdu. Na dworcu tłumy ludzi oraz specjalne służby dla ułatwienia podróży wraz z milicją. Na tę okoliczność postawiono specjalne namioty dla czekających na pociągi. Nocujemy w hotelu, a wieczorem zwiedzamy miasto.

O godz.17:00 odjeżdżamy z Guang Zhou i przyjeżdżamy do Nan Ning następnego dnia o godz. 6:20. Tego dnia jest obchodzony Nowy Rok w Chinach. Z pociągu widzieliśmy race i słychać było strzały. Ludzi już było dużo mniej niż wcześniej. Kupujemy bilety do Hanoi (Gia Lam) przez Pingxing na godz.18:45 tego samego dnia. Przed wejściem na poczekalnię - kontrola bagaży oraz kontrola osobista pasażerów. Na dworcu i w poczekalni jest bardzo mało ludzi. Najgorzej było 3 dni wcześniej gdzie wszędzie tłumy chińczyków z torbami na kółkach kręciły się po dworcu. Bez problemów tym razem przechodzimy kontrolę paszportową i bagażową po stronie chińskiej i wietnamskiej.

Przyjeżdżamy do Hanoi po godz. 6:00. Ale okazuje się, że pociąg nie dojeżdża do samego Hanoi tylko zatrzymuje się ok. kilkanaście km przed stolicą w Gia Lam kończąc bieg. Dalszy etap podróży należy odbyć taksówką. Jest ciemno i pada deszcz tak, że pogoda nie jest ciekawa i nie zachęca do pieszych wędrówek. Czekamy razem z innymi ludźmi na dworcu aż się rozwidni i ruszamy na piechotę do centrum.
Ponieważ mamy kłopoty ze znalezieniem taniego hotelu bierzemy taxi i dojeżdżamy do dzielnicy hotelowej gdzie znajdujemy całkiem przyzwoity i tani hotel.

Zwiedzamy Hanoi. Miasto nie ma drapacz chmur, przeważa niska zabudowa szczególnie w starej części miasta. Zwiedzamy muzeum z czasów wojny amerykańsko-wietnamskiej, wieża twierdzy, Plac Ho Sho Minha, odnajdujemy Ambasadę RP, która jest nieczynna.

Fundujemy sobie wycieczkę statkiem Hanoi-Ha Long (175km) z obiadem i noclegiem na statku. Najpierw musimy jechać autobusem ok. 3 godzin do portu i dopiero na statek. Zwiedzamy piękną jaskinię cud natury trudną do opisania oraz wioskę rybacką na wodzie gdzie ludzie żyją i mieszkają. Pływamy również kajakiem po dwie osoby. Na Lunch dostajemy ryż, kawałki kurczaka, sałatkę, ogórki krojone, grzanki. Kupić można wszystko na listę, a następnego dnia się zapłaci.
Śpimy w kajutach trzyosobowych. Wracamy następnego dnia do Hanoi po śniadaniu. Podróż zajmuje nam prawie cały dzień bo przyjeżdżamy ok. godz.18:00. Na statku poznajemy grupę Rosjan z Władywostoku z którymi nawiązujemy kontakt.

Zwiedzamy Mauzoleum Ho Hi Minha, w którym leży podświetlony zabalsamowany pod stałą wartą wojskową. Widać, że ludzie przychodzą z kwiatami i po śmierci cieszy się dużym szacunkiem. Żeby się dostać do Mauzoleum trzeba zostawić w depozycie plecak i kamerę. O godz. 20.00 pm odjeżdżamy autobusem do Laosu. Siąpi drobny deszcz.

Rano o godz. 6:00 dojeżdżamy do granicy wietnamsko-laotańskiej. Czekamy do godz. 7:00 na otwarcie granicy. Pogoda jest okropna bo deszcz leje jak z cebra, a my musimy iść na piechotę na punkt graniczny. Zaczyna się kontrola paszportów po stronie wietnamskiej i widzę, że każdy wkłada w paszport 1 USD co jest podobno przyjęte zwyczajowo i nie ma żadnych problemów. Idziemy dalej do punktu granicznego Laosu i tu wypełniamy deklarację na wizę, której koszt wynosi 30 USD + 1 USD i bez problemów przechodzimy granicę Laosu. Po przekroczeniu granicy pogoda gwałtownie się zmienia i nie pada deszcz, a pojawia się słońce. Nasz autobus pnie się pod górę pokonując masę zakrętów co kilkadziesiąt metrów to zakręt. Za oknami widać domki na palach oraz palmy i bujną roślinność. Widać również już nowoczesne budynki stawiane nie na palach lecz na fundamencie. Przyjeżdżamy do stolicy Laosu Vientiane ok. godz.16:00.

Chodzimy po mieście, jednocześnie delektując się miejscową kuchnią. W Vientiane jest dużo ulicznych barów, ze stolikami i krzesłami, nie tak małymi, że trzeba kucać. Załatwiamy wizę i przejazd autobusem do Kambodży.

Wyjeżdżamy wieczorem autobusem z miejscami sypialnymi, z Laosu do Kambodży. Granicę przekraczamy w południe dnia następnego. Na granicy Laosu płacimy po 2 USD, lekarzowi 1 USD i na granicy Kambodży 2 USD. Na przejściu granicznym można bez problemu wykupić wizę. Na całym odcinku drogi przesiadamy się kilka razy do innych autobusów. Przyjeżdżamy do Seam Reap po północy i lądujemy w hotelu.
Jadąc autobusem odnoszę wrażenie, że jest więcej ładnych palm w Kambodży niż w Laosie.

Jesteśmy w Seam Reap i jedziemy do miasta z 1200r. Spotykamy polską wycieczkę z ludźmi z różnych stron naszego kraju. Rozmawiamy o naszej podróży, ludzie są bardzo ciekawi naszej ekspedycji, zadają wiele pytań, robią sobie pamiątkowe zdjęcia.

Płyniemy z Seam Reap rzeką, statkiem do stolicy Kambodży. Po 6 godz. dobijamy do brzegu i TUK zawozi nas do hotelu. Rzeka raz się zwęża, a raz rozszerza, ukazując swoje uroki. Po drodze mijamy liczne łodzie rybackie oraz wioski gdzie domy są posadowione na palach. Pogoda jest wspaniała tak, że wszyscy są na górnym pokładzie, ale żeby się na niego dostać trzeba przejść kilka metrów wzdłuż burty trzymając się tylko barierki.

Bierzemy TUKa i zwiedzamy stolicę Kambodży Phnom Penh. Zwiedziliśmy Temple, Pałac Królewski i Muzeum Narodowe poświęcone pamięci zamordowanych przez Pol Pota. Musieliśmy wziąć drugiego TUKa, bo pierwszy na postoju nam uciekł, ale wcześniej podstępem poprosił o 5 USD na benzynę i rzeczywiście zatankował, ale doszedł do wniosku, że za mało zarobi i wolał się ulotnić niż dalej z nami jeździć.

Jedziemy do Tajlandii, do Bangkoku autobusem, który przyjeżdża do Bangkoku ok.10 wieczorem, po całodniowej jeździe. Przekraczanie granicy nie nastręcza żadnych problemów i przebiega bardzo sprawnie. Polacy nie muszą mieć wizy do Tajlandii. TUKIE-m objeżdżamy cały Bangkok, między innymi: Pałac Królewski, podziwiamy widoki i panoramę miasta z góry.

Jedziemy na wycieczkę i zwiedzamy między innymi wioskę rybacką i sklep na wodzie, most na rzece Kwai (kwai to po tajsku po prostu rzeka, ale tak nazwali ją Amerykanie) oraz farmę tygrysów. Na farmie robimy sobie pamiątkowe zdjęcia z tygrysami oraz spotykamy dwie Polki, które pracują tam jako wolontariuszki. Podchodząc do tygrysa nic nie można mieć ruchomego, co by się bujało czy kołysało. Wszelkie torby, plecaki, aparaty, okulary zostawia się przed spotkaniem z tygrysem.

Wieczorem o godz. 6 po południ wyjeżdżamy autobusem do Singapuru. Wcześniej zwiedzamy Pałac Królewski, który jest naprawdę godny zobaczenia. Aby wejść do Pałacu trzeba mieć długie spodnie. Po drodze spotykamy małżeństwo z Kanady w naszym wieku. Polka, a mąż Kanadyjczyk. Zwiedzamy też Świątynię leżącego Buddy, który ma ze 20 m długości.

Jesteśmy na granicy Malezja-Singapur około południa. Kontrola paszportów i prześwietlanie bagaży po stronie Malezji przebiega sprawnie i bez specjalnych zakłóceń. Autobus, którym jechaliśmy powinien na nas czekać po odprawie celnej, ale nie czekał tylko odjechał zostawiając nas i kilka osób. Musieliśmy sami sobie zorganizować dojazd do centrum Singapuru.

Rano przekraczamy granicę Malezji. Odprawa paszportowa przebiega szybko i sprawnie bez sprawdzania bagaży i jedziemy busem do granicy z Singapurem. I tu jestem bardzo dokładnie sprawdzany łącznie z saszetką i telefonem. Każą mi otworzyć plecak i są sprawdzane moje rzeczy osobiste. Jeszcze raz dodatkowo jest prześwietlany mój plecak. W końcu mnie puszczają, ale muszę się spakować po ich kontroli, która nic nie wykryła. Wychodzimy na stronę Singapuru, gdzie powinien czekać na nas nasz autobus. Okazuje się, że autobus nie czekał na nas, ani na inne osoby i pojechał sobie dalej sam bez pasażerów do Singapuru. W takiej sytuacji musimy korzystać z autobusu miejskiego, który zawozi nas do centrum Singapuru. Zatrzymujemy się na nocleg w hotelu backpackerskim w Singapurze mającym całkiem przyzwoite warunki oraz bardzo dobre śniadanie - stół szwedzki - wliczone w cenę hotelu.

Specjalnym piętrowym autobusem objazdowym pomalowanym bardzo kolorowo zwiedzamy Singapur. Początkowo są kłopoty z lokalizacją przystanku odjazdu bo każdy mówi co innego, ale w końcu udaje się nam znaleźć właściwy przystanek. Z autobusu widać dokładnie nową zabudowaną drapaczami część miasta. W ogóle trzeba stwierdzić, że w Singapurze jest bardzo dużo robót inwestycyjnych na drogach i przy budynkach. Wycieczka objazdowa trwa około godziny. Następnie udajemy się na poszukiwanie Ambasady RP w Singapurze i znajdujemy ją w wielkim błękitnym wieżowcu na 17 piętrze.
Spotykamy się przy kawie z Ambasadorem RP Panem Waldemarem Dubaniowskim i rozmawiamy o naszej wyprawie. Rozmowa przebiega w bardzo przyjacielskiej atmosferze, bo Pan Ambasador jest bardzo zadowolony z wizyty tak zacnych gości.

Z Singapuru o godz. 8 rano wyjeżdżamy autobusem do Kuala Lumpur w Malezji. Odprawa paszportowa przebiega sprawnie i bez zakłóceń zarówno po jednej jak i drugiej stronie. Po stronie Malezji jest tylko prześwietlanie bagaży. Po około 6 godznach jazdy autobusem jesteśmy w Kuala Lumpur w Malezji, a sympatyczny kierowca wysadza nas w centrum miasta, gdzie szybko znajdujemy bardzo tani i dobrze wyposażony hotel. Obok hotelu jest targowisko i bary uliczne z jedzeniem. Zwiedzamy miasto mimo padającego deszczu, które w nocy jest na kolorowo oświetlone i ruchliwe.

W Kuala Lumpur jedziemy napowietrzną kolejką, która ma tylko dwa wagony. Cały dzień pada drobny deszcz. Nie możemy się dostać na wieżę, bo okazuje się, że jest ograniczona ilość sprzedaży biletów i trzeba było przyjść wcześnie rano, czego nam nie powiedziano dzień wcześniej. Chodzimy po mieście, które ma zabudowę nowoczesną i starą, która przeważa. Odwiedzamy liczne sklepy.

Rano, około godziny 6.00 wychodzimy z hotelu w Kuala Lumpur i kolejką napowietrzną dojeżdżamy do Dworca skąd mamy pociąg do portu Kelang, a stamtąd prom do Indonezji. W pociągu można było spotkać wielu ludzi pochodzenia hinduskiego i afrykańskiego. Wejście na prom przebiega sprawnie, ale chcą opłaty dodatkowej za bagaże. W końcu im wytłumaczyłem, że mamy bilety na wszystko i w końcu odpuścili.
Mamy wygodne bo wyściełane fotele oraz jest górny pokład gdzie można się opalać co też czynimy.
Na statku dostajemy wodę i obiad w ramach ceny biletu. Po około 5 godzinach dobijamy do portu Dunai.

Dowiadujemy się że najtaniej dojechać do centrum autobusem.W centrum kupujemy bilety do Bukit Tingi na godz.8.00 wieczorem, jeszcze dzisiaj.

Po wyjeździe ok. Godz.20, dnia poprzedniego docieramy do Bukit Tingi na Sumatrze rano ok.6.30. Na terenie terminalu szukamy taniego środka, aby dojechać do taniego hotelu i w pewnym momencie zgłasza się młody człowiek proponując bardzo niską cenę dojazdu do hotelu wskazanego przez nas. Wsiadamy do samochodu osobowego, a tam widzimy w sumie z kierowcą cztery osoby. Ponieważ jest rano i widno oraz ruch jest duży wsiadamy i jedziemy krążąc po mieście. W międzyczasie jeden z chłopaków robi dziwne przejścia z przodu do tyłu i na odwrót. Szybko zorientowałem się, że coś nie jest tak i widząc pierwszy hotel po drodze kazałem im stanąć. Szybko wysiadamy z bagażami, płacąc śmieszną cenę, ale już w samochodzie miałem rozsunięty suwak gdzie była portmonetka z niewielką ilością pieniędzy. Reasumując gdyby była późna pora nocna nie wiadomo czym to by się skończyło.

Jesteśmy o godz.8 rano na terminalu autobusowym skąd mamy autobus do Jakarty. Szef biura proponuje nam autobus lepszy, szybszy z WC i klimatyzacją za dopłatą. Zbijamy cenę o połowę i się zgadza. Wchodzimy do autobusu i stwierdzamy, że jest tak ciasno, że nie można wyciągnąć nóg a co dopiero spać. Szef szybko załatwia nam miejsce z przodu gdzie można wyciągnąć nogi i musimy się zgodzić, bo już zapłaciliśmy. Wyjeżdżamy ok. Godz. 9 rano i co 3-4 godz. mamy postój. Jesteśmy 22.02.2012 ok.godz.6.30 po południu w porcie skąd po półgodzinie odpływamy promem na Jawę. Prom płynie ok.2 godz. i dalej jedziemy autobusem do Jakarty cały czas tym samym. Około pólnocy kierowca autobusu mimo naszych protestów wysadza nas na przedmieściach Jakarty ok.40 km i dalej musimy radzić sobie sami. Okazuje się, że autobus nie wjeżdża do Jakarty lecz okrąża miasto i jedzie dalej z całą grupą ludzi. Ponieważ ci ludzie się doskonale znali i w autobusie siedzieli na stołkach w przejściu należy wnioskować, że był to jakiś autobus pracowniczy. Zostajemy na przystanku i czekamy na autobus, który powinien być o godz.5 rano. Ryszard kładzie się spać na chodniku czym wzbudza ogólne zaciekawienie, bo trzeba przyznać, że było to miejsce przez całą noc bardzo ruchliwe. Jest bardzo ciepło, a komary nie tną, obok są sprzedawcy, którzy użyczają nam krzeseł, Ryszard dostaje wielkie pudło do spania. Ogólnie mimo środka nocy to atmosfera jest przyjemna. W końcu o czwartej nad rnem zatrzymuję autobus, który wiezie nas do terminalu autobusowego Jakarty chcąc bajońską sumę w czasie jazdy, ale w końcu bastuje. Na terenie terminala zapoznajemy miejscowego, który zna angielski i wyjaśnia nam jak najtaniej dojechać do dzielnicy tanich hoteli w Jakarcie, co też skwapliwie wykorzystujemy.

Jedziemy taksóką do Ambasady RP w Jakarcie, ale kierowca nie może trafić i błądzi po ulicach Jakarty. W końcu po kilkakrotnym pytanie się o drogę zadowolony melduje, że jesteśmy na miejscu.
W Ambasadzie RP w Jakarcie przyjmuje nas Konsul RP Pani Małgorzata Tańska. Przy kawie rozmawiamy o naszej podróży i robimy pamiątkowe zdjęcia. Żegnamy się dziękując za spotkanie. Również Pani Konsul robi swoim aparatem zdjęcia, które będą na stronie Ambasady RP w Jakarcie.

O godz.17.00 wyjeżdżamy autobusem z Jakarty do Yogga Karta. Przed dworcem mnóstwo sprzedawców ze wszystkim co jest do sprzedania. Przyjeżdżamy do Yoga Karta o godz.6 rano, dnia następnego. Znajdujemy hotel w miarę tani z wc i wodą, polewaną z konewki do mycia w środku. Do obejrzenia mamy dwie świątynie, a do plaży jest 3 godz. jazdy autobusem. Zwiedzamy miasto, specjalną linią autobusową z wydzielonym pasem ruchu, która jeździ naokoło miasta i do poszczególnych dzielnic.
Wsiadamy do autobusu i po przeszło pół godzinie jazdy jesteśmy w punkcie końcowym. Uprzejmi kontrolerzy na przystanku informują nas jak mamy dojechać do punktu startu.

Wyjeżdżamy autobusem przed godz.14.00 z Yogga Karta do Denpasar. Jestesmy w Denpasar dnia następnego ok. godz.11 rano.W cenie biletu jest Lunch stół szwedzki: ryz, kawałek kurczaka, ryba, warzywa, herbata. Wcześniej dostajemy ciastko i wodę 0,25l na śniadanie. Autokar jest wygodny bo ma wc, klimatyzację, koce i rozkładane siedzenia. Motorami, które zastępują taxi jedziemy do hotelu i wynajmujemy pokój dwuosobowy z wc, prysznicem z zimną wodą i wiatrakiem.

O godz.10.30 przyjeżdża do hotelu bus po bagaże i okazuje się, że mamy czas opóżniony o jedną godzinę. W pośpiechu wsiadamy i jedziemy na przystanek. Po drodze dostajemy obiad: ryż w torebce, kawałki kurczaka, sos, szklankę wody. Czekamy na odpłynięcie statku, do godz.14 i okazuje się, że dzisiaj nie wypłyniemy. Bus zawozi nas do hotelu na koszt biura. Cały czas pada deszcz. Z nami jadą Holendrzy, Szwedzi, Niemiec.

Ok.godz.8.00 przyjeżdża bus i ładujemy bagaże na górę, ale nie odjeżdżamy. Szef promu tłumaczy, że nie wpłynęła kasa z innych agencji i te osoby będą musiały wysiąść podobno i my. Ale przed godz.9.00 kierowca na skuterze przywozi pieniądze i ruszamy w drogę. Prawdopodobnie brak kasy wczoraj był przyczyną nie wypłynięcia w rejs. Około południa wjeżdżamy do portu Labuhan Lombok, gdzie czeka na nas statek. Pogoda jest wspaniała, świeci słońce i nie pada, a my podziwiamy liczne wyspy. Statek płynie wzdłuż brzegu, a z drugiej strony jest pełne morze. Spanie na statku jest na górnym pokładzie, na materacach ułożonych obok siebie. Pokład jest zabezpieczony przed deszczem brezentem namiotowym. Są poduszki i narzuta do przykrycia w czasie snu. Wycieczka nie jest prowadzona zgodnie z planem, który posiadamy do wglądu. Około 18.00 zarzucamy kotwicę w odległości ok.600m od wyspy i kto chce to może płynąć sam bez żadnej asysty. Jedynie młody Niemiec się decyduje na samotne dopłynięcie do wyspy. Trzeba przyznać, że jest dość wysoka fala, ale i jest szczęśliwy powrót Niemca na statek. Uważam, że u nas to takie sztuki, by nie przeszły, tu się nie zwraca uwagi na bezpieczeństwo ludzi. Koła ratunkowe są schowane głęboko pod pokładem, a na zewnątrz statku się ich nie ujrzy. Praktycznie to to zatrzymanie się było na interwencję Ryszarda, że pieniądze to można brać, ale program nie jest realizowany. O godz.19.30 jemy obiad: ryż, mięso, sos, arbuz, sałatka z cebulą, kawa lub herbata. Noc jest piękna, świeci księżyc, widać gwiazdy, wieje wiatr, ale jest bardzo ciepło.

Dzień drugi i trzeci upływa nam na wylegiwaniu się na pokładzie i nurkowaniu z maską i laską do oddychania pod wodą. Ostatniego, czwartego dnia płyniemy na wyspę Komodo, gdzie żyją potężne jaszczury. Na wyspie zaliczamy też dwugodzinny trekking po parku narodowym, podziwiając wspaniałe widoki i bujną indonezyjską roślinność. Ok.godz. 14.00 dobijamy do portu Flores. Z portu samochodem, Toyotą terenową jedziemy do Ruteng i jesteśmy w hotelu ok. 20.00.

Wstajemy rano i dochodzimy do wniosku, że należy odwiedzić Pastora Wrosza w Tiril. Rano udajemy się na terminal autobusowy, o godz. 9.00 ma być autobus do Tiril. Autobus jest, ale odjeżdża dopiero po godz. 14.00, ponieważ przez tyle godzin czeka do 13.00 na przesyłki bagażowe. W końcu ruszamy autobusem załadowanym po brzegi paczkami i ludźmi. Zaczyna padać deszcz, a droga to wznosi się, to opada i co kilkadziesiąt metrów zakręt, a w dole przepaść porośnięta dżungla. W końcu w deszczu po blisko 5 godz. jazdy docieramy do Tiril na wysokości 2338 m n. p. m., gdzie jest końcowy przystanek. Miejscowi ludzie z parasolami witają nas i prowadzą na plebanię, informując, że pastor będzie dopiero dnia następnego o 17.00, a autobusu powrotnego nie mamy przez dwa następne dni. Nie pozostaje nic innego, jak czekać. Przy obiedzie, który przygotowuje bardzo sympatyczna i mila kobietka o imieniu MELIN, rozmawiamy o naszej wizycie. Nocujemy na plebanii pastora, mając wygodne łóżka i moskitiery. Następnego dnia miejscowy nauczyciel języka angielskiego o imieniu Wens przez blisko 4 godziny oprowadza nas po okolicznych wioskach, pokazując z drugiej strony życie ludzi w tej głuszy, gdzie nie ma elektryczności, telefon komórkowy nie odbiera. Jedynym źródłem prądu są agregaty, jeżeli kogoś stać na kupno. Po drodze odwiedzamy też szkołę, gdzie jesteśmy przedstawieni wszystkim uczniom jako podróżnicy z Polski.

Kiedy przystępujemy do robienia zdjęć, zaczyna się dopiero zabawa i wesołe śmiechy. Wszystkie dzieci są ubrane w jasno-niebieskie bluzki i granatowe spodenki, a nawet nauczyciele, mają też koszule w tym samym kolorze.

Chodzimy od wioski do wioski, począwszy od tej bogatej, a skończywszy na bardzo biednej, gdzie spotykamy się bardzo sympatycznie ze Starszyzną. Teraz już obraz mamy pełny, jak ludzie żyją, co jedzą, jak dzieci się uczą, itd.

O godz. 17.00 zjawia się pastor i widzi nasze ogromne zdziwienie, bo to nie jest Polak, ale Indonezyjczyk. Wyjaśnia nam, że pastor Wrosz jest w Mbeling oddalonej o 16 km od Tilir.Tyle godzin rozmów z miejscowymi i nikt nie powiedział, że tu rządzi pastor indonezyjski. Ale pastor staje na wysokości zadania i organizuje nam dojazd na skuterach, z kierowcami do pastora Wrosza. Jedziemy drogą, która wije się wśród gór, pokonując liczne małe potoczki.

Pastor wita nas serdecznie, słuchając naszej historii, widać że jest zadowolony, mimo tylu przeciwności postanowiliśmy się spotkać. Praktycznie to kiedyś, kilka lat temu, odwiedził go jakiś Polak z Katowic, a tak to nie było odwiedzin z Polski. Pastor na tych terenach przebywa już od ponad 20 lat tak, że doskonale zna język miejscowy i jest postacią hołubioną przez miejscową ludność. Rozmawiamy z pastorem o wszystkim, wypytując go przede wszystkim o jego osobiste odczucia z pełnionej misji. Pastor odpowiada nam, że jest tu bardzo dobrze i jest w pełni usatysfakcjonowany z pełnionej misji. Dopiero co została ukończona okazała budowa nowego kościoła i plebanii, co świadczy o dużej sile pastora w środowisku indonezyjskim. Ponieważ kierowcy motorów się niepokoją, pastor postanawia nas odwieźć swoim terenowym samochodem, a oni będą nas ubezpieczać w drodze. Wypiliśmy jeszcze jedną kawę oraz zjedliśmy obiad i ruszyliśmy w drogę powrotną, w asyście motocyklistów, rozmawiając w samochodzie o wszystkim. Szczęśliwie przyjechaliśmy na miejsce byłego urzędowania pastora i po krótkiej rozmowie pożegnaliśmy się z pastorem serdecznie, dziękując za spotkanie.

Zwiedzamy Ende oraz port morski. Przed portem jest targowisko, gdzie można wszystko kupić, począwszy od jedzenia, a na ciuchach kończąc. Jutro ma odpływać prom do Kupang i rano musimy kupić bilety. Rano idziemy do portu, aby kupić bilety i dowiadujemy się, że prom do Kupang odpłynął w nocy o godz.3.00 w niedzielę, a następny będzie dopiero 26 marca, tego nie przewidzieliśmy. Po rozmowie znajdujemy rozwiązanie zastępcze, polegające na tym, że 15 marca jest statek z Maumere do Kupang. Musimy szybko dojechać autobusem do Maumere.

Wstajemy rano niebo jest zachmurzone ale nie pada. O godz.6.00 przyjeżdża pod hotel mini bus, który zawiezie nas do Maumere. Droga do Maumere jest pełna zakrętów i przepaści, należy do naprawdę bardzo trudnych. Przed zakrętem kierowca trąbi, bo jest naprawdę bardzo wąsko i w taki sposób ostrzega pojazd z naprzeciwka. Po blisko sześciu godzinach kołowatej jazdy dojeżdżamy do Maumere i skuterami z bagażami jedziemy do taniego hotelu.

Od rana pada deszcz i nie widać słońca. Kupujemy bilety na statek na 15 marca z Maumere do Kupang. Zwiedzamy miasto, które nie jest wielką metropolią.

Dnia następnego ciągle pada deszcz. Jesteśmy w porcie ok. Godz.14.00, a statek ma odpłynąć o godz.18, ale przypływa o godz.22 i odpływa dopiero ok. Północy. Jest to piękny, wielki statek pełnomorski o długości ponad 100m. Na statku dostajemy obiad z wodą do picia. Na statku moją osobą jest zainteresowana młodziutka, urocza Indonezyjka, która z matką płynie do Kupang i chce koniecznie porozmawiać po angielsku, szkoląc w ten sposób język. Rozmawiamy o podróży i o wszystkim po trochu. Pyta się mnie, czy może zrobić sobie zdjęcie ze mną na co ja dojrzały podróżnik chętnie wyrażam zgodę. Spanie na statku jest na materacach, na pokładzie, jeden obok drugiego, w poszczególnych salach. Jest też miejsce do ładowania telefonów komórkowych oraz wc i prysznice. W ramach śniadania dostajemy ryż, sos, 1/4 jajka, wodę 0,25l, a na obiad ryż, rybę, sałatkę, szklankę wody. Chwilami kołysze statkiem całkiem porządnie. Statek dobija do brzegu w Kupang ok.14.00, a my wychodzimy na ląd przed godz.15.00. Tłum naganiaczy otacza nas, proponując dojazd do hotelu. Decydujemy się na transport jednego z nich i po zbiciu ceny, zawozi nas do wskazanego taniego hotelu. Po drodze sprawdzamy możliwość dojazdu do Dili.

Jesteśmy w Kupang, w hotelu gdzie toaleta i woda z konewki do mycia, jest na korytarzu i będziemy tu przez najbliższych kilka dni. Wokoło jest dużo sklepów oraz TELKOM Indonesia, gdzie jest bezpłatny internet, jak ma się komputer, ale często szwankuje. Teraz np. Piszę, a rano nie mogłem i pisałem z płatnej kafejki internetowej. Kupiliśmy bilety na autobus do Timor Leste (odrębne państwo) na 22 marca, ale musimy załatwić od konsulatu timorskiego poparcie, aby na granicy dali nam wizę, co trwa trzy dni. W poniedziałek byliśmy w konsulacie i złożyliśmy wszystkie niezbędne dokumenty, a dzisiaj o godz.15.00 odebraliśmy. Możemy przebywać na terenie Timor Leste tylko 10 dni, ale to nam w zupełności wystarczy. Na podstawie tego dokumentu wykupimy wizę na granicy Timor Westa Timor Leste.

Dnia 22 marca, o godz.5.00 ma przyjechać po nas bus i jedziemy do Timoru Leste. Autobus powinien jechać razem około 7,5 godzin, a jak będzie to zobaczymy.

Rano o godz.5.00 przyjeżdża pod hotel bus. Mamy szczęście, zaczął lać deszcz, ale jak wyszliśmy to przestał. Praktycznie to każdego dnia w Kupang padał deszcz. Wsiadamy do busa, po drodze zbierając ludzi, jedziemy do biura gdzie kupiliśmy bilety. Dostajemy w ramach biletu po 2 wody 0,5l i po dwa ciastka. Wyjeżdżamy z Kupang ok. Godz.7.00, a jesteśmy na granicy indonezyjskiej ok. Godz.14.00. Ponieważ mamy przekroczony termin wizy o 3 dni musimy zapłacić po 200tys.rupii za każdy dzień(równowartość 20 USD). Główny oficer nie chce się zgodzić na zmniejszenie opłaty tłumacząc, że taki jest cennik. Nie pozostaje nic innego jak zapłacić, co też czynimy. Na granicy Timor Leste wykupujemy wizę na 10 dni płacąc 30 USD. Po stronie Timoru bardzo dokładnie są sprawdzane moje plecaki i wyjmowane rzeczy. Jedziemy busem, drogą krętą wznosząc się i opadając, po prawej skały porośnięte dżunglą, po lewej morze. Widoki przepiękne tylko nie ma jak robić zdjęć w czasie jazdy. Droga miejscami jest w bardzo złym stanie i trzeba ostrożnie jechać, aby nie uszkodzić podwozia o czym miejscowi kierowcy doskonale wiedzą. Około godz.19.00 bus podwozi nas do hotelu backpackerskiego w Dili. Tutaj tak jest przyjęte zwyczajowo, że pasażerowie, którzy wykupili bilety w tej firmie są podwożeni pod dom lub hotel. Mamy pokój 4 osobowy z łóżkami piętrowymi, wc i prysznicami, kuchnią z gazem i naczyniami.

W hotelu poznajemy międzynarodowe towarzystwo, m. in. Włocha i Japonkę, którzy od 3 lat jeżdżą po świecie motorem. Natomiast Hiszpan jest nauczycielem i podróżuje już 5 lat po drodze pracując na następny etap podróży. Idziemy na górę Chrystusa, który dominuje wśród okolicznych wzgórz. Jest to pomnik o wysokości ok. 20m bardzo dobrze wykonany, widać że jest pod stałą opieką i kontrolą. Idziemy trasą naokoło najtrudniejszą, w kilku miejscach morze oderwało skały tworząc głębokie przepaście i aby przejść trzeba schodzić po śliskich skałach w dół i na górę. Po blisko 2 godz. marszu zmęczeni dochodzimy na szczyt wzgórza pod pomnik Chrystusa i zauważamy całkiem wygodne zejście i zarazem wejście, nie stwarzające żadnych problemów. Po paru minutach gdzieś mi zniknął Ryszard i mimo nawoływań nie mogę go odnaleźć. Zacząłem się trochę denerwować i obserwować teren wokół pomnika w dół, ale nic podejrzanego nie zauważyłem. Po blisko pół godz. poszukiwań wracam na dół, ale po drodze pytam, czy ktoś widział mojego frienda w takiej koszulce jak moja i kiwają głową że tak więc się uspokoiłem. Schodząc w dół oczywiście nie spotykam Rysia na dole, ale już wiem, że jest z nim Ok. Wracam do hotelu zmęczony i widzę Ryszarda pałaszującego zupkę rybną.

Idziemy do Biura i dowiadujemy się w sprawie biletów do Darwin, ale w międzyczasie spotkaliśmy Francuza - kapitana jachtu, który mieszka na wyspach Polinezji i cumuje przy brzegu w Dili. Rozmawiamy z nim i dowiadujemy się, że ok.2-3 kwietnia ma płynąć do Darwin w Australii i chętnie nas ze sobą weźmie w rejs. Nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć jaka to jest okazja dla nas bo poruszamy się drogą lądową, a samolot w ostateczności. Ale pozostaje sprawa wizy Timor Leste, bo nasza już 31 marca straci ważność. Z rozmów z miejscowymi wynika, że nie powinno być problemu z przedłużeniem wizy, ale rzeczywistość z reguły jest inna. Chodzimy po Dili i zwiedzamy miasto, gdzie dominuje niska zabudowa, ale ruch samochodowy jest dość duży. Na każdym kroku spotyka się obserwatorów w samochodach z oznaczeniem UN. Obserwatorzy mają być tylko do końca tego roku, ponieważ jest spokój są już zbędni. Jest to armia ludzi wyposażona w samochody terenowe łącznie ze swoją policją. Ludzie są przyjaźnie nastawieni i ciekawi skąd jesteśmy. Jeżeli chodzi o pieniądze, to dominuje dolar amerykański, którym się płaci wszystkie usługi oraz zakupy w sklepach. Bankomatów jest bardzo mało, a jak się znajdzie to można mieć przygodę jaką ja miałem.
Idę szukać bankomatu i po drodze widzę elegancki hotel Timor gdzie obsługa otwiera drzwi przede mną, wchodzę do środka. Przy recepcji stoi bankomat, co prawda nie oznakowany rodzajem kart, ale już takie zaliczyłem w Chinach. Wkładam kartę Master Card i co widzę, pojawia się napis o kontakt z bankiem, a moja karta znika w czeluści stalowego pudła. Żadne klawisze nie powodują jej wydania. Zdenerwowany zgłaszam się do recepcji hotelu, ale tłumaczą, że dzisiaj jest niedziela i bank jest nieczynny. Mam się zgłosić jutro w hotelu o godz.9.00 rano.

O godz. 9.00 (naprawdę to już była godz.10.00am bo nie przesunąłem zegarka o 1 godz.) jestem z Ryszardem w hotelu Timor i przed recepcją stoi starszy elegancki Pan( chyba jakiś dyrektor). Tłumaczy, żeby udać się do banku w sprawie karty. Idziemy do banku, a tu kolejka straszna, ale nas przepuszczają przed wszystkimi i zgłaszam połknięcie karty: „Yesterday the cash dispenser did not return my credit card in Timor Hotel”. Każą mi przyjść o godz.14.00 do banku.

Z banku idziemy do Immigration Department w sprawie przedłużenia wizy Timor Leste. W poczekalni gdzie załatwiane są wnioski jest dużo ludzi. Po kilku minutach oficer bierze listę osób z rekomendacją ambasady Japońskiej o przyznanie wiz i prowadzi mnie do biura, gdzie nie bardzo wiedzą co mają ze mną zrobić. W końcu jestem zaprowadzony do sekretariatu dyrektora i po przedstawieniu problemu miła Pani każe mi przyjść między 14.00 a 15.00. Przed godz.14.00 zgłaszam się do banku i po 15 min. otrzymuję moją kartę kredytową, następnie pędzimy z Ryszardem do Immigration. Za chwilę wychodzi jakiś oficer i wita się z nami. Zaprasza nas do gabinetu pytając, jaki mamy problem.

Teraz wiemy, że to jest dyrektor Immigration i od niego wszystko zależy. Po przedstawieniu sprawy o przedłużenie wizy w naszej podróży dookoła świata, stwierdza, że nie ma problemu, wydaje dyspozycje w naszej sprawie. Zachowuje się jak prawdziwy urzędnik, nic nie komplikując i nie utrudniając. Rozmowa chyba wiele dała bo na wizę trzeba czekać 2 tygodnie, a nam kazali przyjść za tydzień. W hotelu z szacunkiem na nas patrzyli jak dowiedzieli się, że byliśmy u dyrektora Immigration i za tydzień ma być wiza. W poniedziałek na początku tygodnia zostały załatwione pozytywnie dwie sprawy:karta kredytowa i wiza.

Szukamy banku, skąd możemy bezpiecznie bez połknięcia karty pobrać pieniądze i znajdujemy bank australijski. Maksymalna jednorazowa kwota do pobrania z bankomatu to 200 USD.
Tanie jedzenie na wyspie, za 1,25 USD pełny talerz ryżu, porcja kurczaka, sos, sałatka, kufel wody z lodem. Naprawdę można się najeść do syta. Wcześniej zjadamy u Hindusa za 2,5 USD ryż i sos, ale dużo, dużo mniej i drożej.

Ryszard o północy wyprowadza się z hotelu bo chce poznać uroki nocnego spania w różnych niespotykanych miejscach, jak np. opuszczony kuter na plaży. Oczywiście plecaki i wartościowe rzeczy zostawia w naszym pokoju pod moją opieką.

Zwiedzamy Darwin i widzimy bardzo dużo Aborygenów, którzy koczują nawet na trawnikach. Wypożyczamy samochód osobowy na trzy dni i zwiedzamy park Litchfield (wodospady,kopce termitów) oraz Kakadu National Park. Park jest na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Park zajmuje powierzchnię ok.20 tys.km2 i przypomina prostokąt o bokach 100 i 200 km. Południe parku stanowią skaliste regiony gdzie żyją węże i jaszczurki. Natomiast centrum to trawiaste równiny z rzekami i eukaliptusami. W Parku żyje ok.50 gatunków ssaków (kangur skalisty i pies Dingo),100 gatunków gadów (waran i krokodyl), a także 280 gatunków ptaków. Podziwiamy kopce termitów, rysunki skalne. Na terenie parku mieszka Aborygeńskie plemię z którym jednak się nie spotkaliśmy. Kupujemy bilet na autobus do Adelajdy z przystankiem w Alice Springs i Coober Pedy.

W południe wyjeżdżamy z Darwin autobusem do Alice Springs.

Autobus przyjeżdża do Alice Springs o godz. 9.00 Pada deszcz. Szukamy taniego hotelu i w końcu udaje nam się znaleźć całkiem przyzwoity hotel backpackerski z wolnym dostępem do internetu. Normalnie 15 min kosztuje 2 dolary,1 godz. to wydatek 5-6 USD, co jest bardzo wysoką ceną.
23 – 25 kwietnia 2012
O godz.6.00 rano wyjeżdżamy na trzydniową wycieczkę z dwoma noclegami do Uluru, Kata Tjuta, Kanion Kings. Park Narodowy Uluru.-Kata Tjuta formacją skalną i jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, ma powierzchnię 1325km2. Obchodzimy pieszo ok. 10 km wokoło Kata Tjuta w ciągu 2,5 godz. Podziwiamy piękne widoki i zmieniające się kolory Uluru w zależności od padającego światła słońca. Zmęczeni wracamy na Camping. Jest to święte miejsce dla miejscowych. Największą atrakcją skały Uluru jest obserwowanie o wschodzie lub zachodzie słońca jak zmienia kolor w zależności od promieni słonecznych. W odległości ok.30 km znajduje się zespół skalny Kata Tjuta, którego wygląd z oddali przypomina leżącą kobietę.

O godz.10.25 odjeżdżamy z Alice Springs i przyjeżdżamy o godz.18.30 tego samego dnia do Coober Pedy miasta słynącego z kopalni opali. Nocujemy w hotelu backpackerskim pod ziemią w Coober Pedy. Pokoje są usytuowane we wnękach skalnych doskonale oświetlonych i przystosowanych do przebywania pod ziemią. Pogoda nam dopisuje, cały czas świeci słońce więc mamy doskonałą okazję na zwiedzanie miasta i miejscowych kopalń. Jeszcze dzisiaj bo o godz.7.30 wyjeżdżamy autobusem Greyhund do Adelaidy.

Przyjeżdżamy o godz.6.10 na główny dworzec autobusowy w Adelaidzie, gdzie spotykamy się z Jackiem, który jest dla nas główną osobą organizującą nam pobyt i spotkania z Polonią zamieszkałą w Australii. Za kilka minut przyjeżdża również Andrzej i zabiera nas do swojego domu skąd roztacza się piękny widok na morze. Z Andrzejem jedziemy do Cleland Wildlife Park gdzie znajduje się między innymi kilka gatunków kangurów, strusie, psy dingo, misie koala, pelikany i inne.

Po mszy w polskim kościele idziemy do Domu Polskiego w Adelaidzie na tradycyjny polski obiad i polskie piwo Żywiec. Ksiądz po mszy zaprasza miejscową Polonię na spotkanie z dwoma podróżnikami z Polski. Na spotkaniu jest ponad 30 osób i widać po zadawanych pytaniach bardzo duże zainteresowanie naszą podróżą. Staramy się jak najdokładniej określić cel naszej wyrawy i sposób podróżowania drogą lądową. Jesteśmy zaproszeni przez radio Domu Polskiego na wywiad oraz pamiątkowe zdjęcia. Również wpisujemy się do Księgi Gości w Domu Polskim w Adelaidzie.
Po spotkaniu jedziemy z Jackiem i jego żoną nad morze w Adelaidzie, gdzie spożywamy w restauracji nadmorskiej uroczystą kolację w miłym towarzystwie.

Z Melbourne wyjeżdżamy autobusem do Canberry. Z dworca autobusowego zabiera nas
ksiądz Henryk i zawozi do katolickiego centrum, które jest przystosowane do przyjmowania gości. Zwiedzamy sami Canberre, która jest stolicą Australii. jest to bardzo rozlegle miasto. Znajdujemy Ambasadę RP w Canberrze i spotykamy się przy kawie z I Konsulem RP Panem Witoldem Krzesińskim. Rozmawiamy o celu naszej podróży i o roli Ambasady RP w Australii. Pan Konsul jest bardzo zainteresowany naszą podróżą i odwozi nas na dworzec autobusowy, pokazując po drodze Stary Parlament oraz Ambasadę Aborygeńską, która składa się z namiotów rozstawionych w pobliżu Parlamentu. Żegnamy się z panem Konsulem robiąc sobie pamiątkowe zdjecia. Na jutro rezerwujemy samochód i jedziemy zdobywać Górę Kościuszki - najwyższy szczyt Australii 2228 m.n.p.m.

Przed godziną 8.00 jesteśmy przed wypożyczalnią samochodów i bierzemy Hundaya I20 z automatyczną skrzynią biegów. Jedziemy na Coma, Jindobyre, Thredbo. po trzech godzinach jazdy jesteśmy na miejscu i szukamy trasy dojścia do Góry Kościuszki. Trasa jest słabo oznakowana i mało widoczna, ale w końcu udaje nam się znaleźć właściwą drogę. Cały czas wspinamy się pod górę nie korzystając z wyciągu. Po drodze wspaniale widoki i śnieg pod nogami. Po ok.3 godz. marszu zmęczeni docieramy na szczyt najwyższej góry w Australii - Góry Kościuszko, wys. 2228m.n.pm. Dla Ryszarda w wieku 62 lat jest to kolejny zdobyty szczyt, a dla mnie w wieku 66 lat to jest pierwszy zdobyty szczyt należący do Korony Ziemi.
Po pół godzinie bytności na szczycie wracamy do Thredbo. Wyruszamy w drogę powrotną o godz. 16.00, a jesteśmy w Thredbo przed godz. 19.00. Jest ciemno i gdyby nie latarki to powrót byłby bardzo utrudniony. Wracamy późno w nocy do Canberry.

Przed godz.6.00 rano opuszczamy nasz hotel i tu serdecznie dziękujemy za gościnę księdzu Henrykowi, jednocześnie przepraszamy, że nie mogliśmy się pożegnać, ale nie chcieliśmy budzić księdza. Jeszcze raz serdeczne dzięki za gościnę.
Wbrew pozorom Canberra jest bardzo rozległa i musimy włożyć wiele wysiłku, aby trafić do naszej wypożyczalni samochodów. Zdajemy bezpiecznie samochód i o godz. 9.00 wyjeżdżamy autobusem z Canberry do Sydney. W Sydney ma na nas czekać Krzysztof, redaktor internetowej gazety ,,Bumerang Polski". Krzysztof samochodem obwozi nas po Sydney, pokazując co ciekawsze miejsca i przeprowadza z nami wywiad, który jest przedstawiony w ,,Bumerangu Polskim".
Wieczorem jedziemy pociągiem do Marysi, która zaoferowała nam nocleg. Marysia wraz z mężem Andrzejem i synem Krzysztofem mieszka w domku i z wykształcenia jest botanikiem.
Następnego dnia Andrzej zawozi nas w góry Mountain Blkue i zwiedzamy Park Narodowy wodospady, trzy siostry, kanon oraz jaskinie, gdzie są odciśnięte ślady rąk aborygenów sprzed tysięcy lat. Wieczorem jedziemy jeszcze do Polaków, małżeństwa Jacka i Anity. Jacek częstuje nas piwem własnej roboty i trzeba przyznać, że nam bardzo smakowało. Wracamy późnym wieczorem do naszego gościnnego domu Marysi.

Pod przewodnictwem wczoraj poznanego Jacka idziemy na treking w Blue Mount do wąwozu. Zaliczamy kolejkę stromą pod katem 65st. Jest to najbardziej stroma kolejka. Zwiedzamy Muzeum Górnictwa, które jest w pobliżu kolejki. Widoki wspaniale, po śliskich kamieniach w potokach przedzieramy się do wąwozu. Widzimy ponownie trzy siostry i przepiękną panoramę Blue Mount. Wracamy zmęczeni kiedy się robi ciemno.

Wyruszamy sami do Sydney i zwiedzamy miasto. Docieramy pod Operę, do portu, do ogrodu botanicznego oraz pod most, idąc wzdłuż wybrzeża. Po drodze spotykamy ulicznych grajków, którzy sprzedają tez swoje nagrania.
Następnego dnia Ryszard jedzie do swojego znajomego w Sydney, a ja na kilka godzin idę do Hay Market w dzielnicy chińskiej na zakupy dla moich wnuczek. Jest to bardzo duży sklep z różnymi towarami i po bardzo przystępnych cenach. Rzeczywiście opłaca się, więc kupuję tam wiele bardzo tanich pamiątek. Wracam późnym wieczorem obładowany różnymi pamiątkami, których nie mogę zdradzić.

Mąż Marysi Andrzej zawozi mnie do miasta do sklepu, ale nic tam ciekawego po atrakcyjnych cenach nie znajduję. Odbiera mnie Marysia po południu, tak się umówiliśmy, jedziemy do domu. Wieczorem wraca Ryszard od swojego znajomego w Sydney.

Po południu wyjeżdżamy autobusem do Brisbane z przystankiem w Gold Coast, gdzie ma czekać Danuta i Zbigniew.
Autobus przyjeżdża dnia następnego przed godz.11.00 i spotykamy się ze Zbigniewem oraz jego żoną Danutą ,którzy zabierają nas do swojego domu. Rozmawiamy o celu naszej podróży. Zbigniew wiezie nas na wybrzeże oceanu, gdzie chodzimy do wieczora.

Zbigniew zawiózł nas do Gold Coast na wybrzeże, z drugiej strony. Idziemy plażą wzdłuż wybrzeża do skał i wracamy, co zajmuje nam dobre 3 godz. Marszu. Zbigniew napisał bardzo ciekawą, specjalistyczna książkę ,Nawigacja morska w pytaniach i odpowiedziach", która została wydana w Polsce w roku 2007. Oglądaliśmy tę książkę i trzeba przyznać , że jest napisana w bardzo przejrzysty i prosty sposób. Zachęcamy do zapoznania się z ta literaturą, jeżeli kogoś interesuje ten temat, naprawdę warto, bo przy okazji można się zapoznać z wieloma ciekawymi wywodami, które przytacza autor np. jak jest wyliczana mila morska,itp.
W książce tej widać profesjonalizm autora i bogatą wiedzę zdobytą na stanowiskach dowodzenia. Pogoda nam dopisuje świeci słońce i jest ciepło.

Wyjeżdżamy o godz.11.00 autobusem z Gold Coast i po półtorej godzinie jazdy jesteśmy w Brisbane gdzie czekają na nas Ania i Mariusz. Jedziemy przez centrum Brisbane do nabrzeża gdzie nasi przyjaciele zostawiają nas samych na indywidualne zwiedzanie i po kilku godzinach przyjeżdżają po nas. Wspólnie jedziemy do punktu widokowego, gdzie przy kawie Capucino podziwiamy wspaniały widok na całe Brisbane. Wracamy wieczorem zmęczeni i przy piwie rozmawiamy z Anią i Mariuszem o drodze, jaką przebyli aby pozostać w Australii. Następnego dnia Mariusz zawozi nas do centrum Brisbane na indywidualne poznawanie miasta. Zwiedzamy centrum miasta, Galerię, muzeum przyrodnicze zaglądając po drodze do sklepów.

Wracamy późnym wieczorem autobusem i nie możemy odnaleźć domu naszych gospodarzy, ale młodzi ludzie spotkani na ulicy podprowadzają nas pod dom. Przed domem spotykamy Mariusza, który po otrzymaniu SMS szykował się już do wyjścia po nas.

Serdecznie dziękujemy Ani i Mariuszowi za miłe przyjęcie nas w Brisbane.

Przed godziną 7.00 wyjeżdżamy z Mariuszem do centrum Brisbane i pociągiem jedziemy na lotnisko, skąd mamy samolot do Auckland. Po wylądowaniu w Auckland dodajemy 2 godziny do przodu. Szukamy taniego środka transportu do centrum Auckland i znajdujemy specjalny autobus kursujący na lotnisko i z powrotem. W samym centrum miasta znajdujemy całkiem przyjemny i za przystępną cenę hotel backpackerski. Już na początku widzimy, że ceny w N. Zelandii są znacznie wyższe niż w Australii, a wszyscy nam mówili odwrotnie.

Zwiedzamy miasto Santiago de Chile i stwierdzamy, że nie jest to metropolia światowa. Zwiedzamy muzeum historyczne, obserwujemy uroczystości przed pałacem prezydenckim po jednej stronie i młodzież pikietującą po drugiej stronie ulicy, hale targowe z owocami. Na jednym z placów słuchamy piosenkarki Pricila Guzman, która bardzo ładnie śpiewa i kupujemy płytę z jej dedykacją na pamiątkę naszej bytności w Santiago. Piosenkarka pyta, skąd jesteśmy i zaprasza nas do tańca. Cały krąg ludzi słuchających śpiewu piosenkarki dowiaduje się o takim dalekim kraju jak Polska. Wracamy wieczorem do naszego hotelu. Mamy kłopoty ze spaniem z uwagi na przesunięcia godzinowe.

Jutro przed południem spotykamy się w Ambasadzie w Santigo de Chile z Ambasadorem RP Panem Ryszardem Piaseckim.
Wieczorem wyjeżdżamy autobusem z Santiago do Osorno i dalej do Punta Arenas, skąd będziemy szukali połączenia autobusowego do Ushuaia, a stamtąd na Antarktydę!

Spotykamy się w Santiago w Ambasadzie z Ambasadorem RP panem Ryszardem Piaseckim. Jest to bardzo przyjemna rozmowa przy kawie o naszej podróży i celowi jaki nam przyświeca. Pan Ambasador widać, że czuje temat bo opowiada nam również o swoich podróżach. Jako jeden z nielicznych najwyższych przedstawicieli RP za granicą zapytał się wprost w czym mógłby nam pomóc co było dla nas bardzo miłą niespodzianką. Żegnamy się z panem Ambasadorem i tak jak zwykle robimy sobie zdjęcia pamiątkowe. Wieczorem wyjeżdżamy autobusem do miejscowości Osorno i jedziemy całą noc do rana. Ok. południa mamy następny autobus do Punta Arenas. Autobus jest ogrzewany i ma dodatkowo koce do przykrycia.

Autobus przyjeżdża na dworzec w Osorno w Chile ok. Godz. 6.30.. Jest to główny dworzec,

z którego odjeżdżają wszystkie autobusy, w tym i do Punta Arenas. Ponieważ jest zimno wchodzimy na poczekalnię, w której nie ma dużego tłoku i kładę moje bagaże koło siedzenia z prawej strony gdzie jest filar, a z tyłu szyba. Wychodzę dosłownie na 5-10 min. zostawiając samego Ryszarda przy bagażach. Wracam i za chwilę stwierdzam brak mojego dużego plecaka, w którym było dosłownie wszystko ubrania, spania, lekarstwa, wizytówki, klapki itp. Podejrzewam, że złodziej wykorzystał nieuwagę Ryszarda i ukradł plecak (nie był ciężki-12kg), gdy był odwrócony tym bardziej, że był zamknięty na małe kłódeczki. Zostałem tylko z tym, co miałem na sobie i polar, a tu +5st.C. Zauważyłem, że mój współtowarzysz podróży specjalnie się nie przejął kradzieżą, wyjaśniając mi, że mogło to jego też spotkać. W tej sytuacji nic dodać, nic ująć więc nie będę komentował dalej tego zdarzenia. Zgłosiłem zaraz na Policję, bo akurat byli w samochodzie, ale ich czynność sprowadziła się do przejścia po dworcu i to wszystko. Kamera była tylko zamontowana, ale nie działała. Bariera językowa uniemożliwiała jakiekolwiek nawiązanie kontaktu, a tym bardziej spisanie protokołu. Ponadto my za parę godzin mieliśmy następny autobus do Punta Arenas i wykupione wcześniej bilety. Wyjeżdżamy ok. Godz.13.00 z Osorno do Punta Arenas, a ja lżejszy o plecak..Pogoda jest ładna bo świeci słońce, ale wieje wiatr chwilami bardzo silny.

W autobusie dostajemy obiad, a następnego dnia śniadanie. Pogoda nam dopisuje, bo przez całą podróż świeci słońce i niebo jest bezchmurne. Po 23 godzinach jazdy przyjeżdżamy do Punta Arenas i znajdujemy całkiem tani hotel ze śniadaniem i internetem w centrum miasta. Zwiedzamy miasto oraz agencje organizujące wyjazdy na Antarktydę i dowiadujemy się, że o tej porze nie ma szans wypłynięcie ani lot samolotem na Antarktydę. Jedziemy na cały dzień na wycieczkę do Tierra del Fuego oraz do kolonii pingwinów , a następnego dnia do Torres del Paine. Zaraz po przyjeździe do Punta Arenas kupuję kurtkę, plecak, koszulę, majtki, skarpety ,itp. bo przecież po kradzieży jestem goły jak przysłowiowy,,turecki". Ponadto zwiedzamy katedrę, ośrodek kultury i muzeum historii regionu, zamek przy Avenida Espana 959, port, muzeum Salezjańskie.

Co do miasta Punta Arenas to leży w płd. części Chile nad Cieśniną Magellana i często jest uznawane za położone najbardziej na południe miasto świata. Punta Arenas liczy ok.116tys. mieszkańców i jest to największe miasto chilijskiej Patagonii. W przeszłości Punta Arenas było jednym z najważniejszych portów chilijskich zanim wybudowany został kanał Panamski. Obecnie Punta Arenas żyje z turystyki i jest bazą dla ekspedycji antarktycznych.

Wyjeżdżamy o godz.11.30 autobusem z Punta Arenas do Rio Gallagos. Po drodze przekraczamy granicę z Argentyną, a kontrola sprowadza się do podbicia paszportów i przebiega bardzo sprawnie. W autobusie dostajemy kawę, soczek, wafelek i ciasteczko. W czasie jazdy świeci słoneczko, a za oknami krajobraz z daleko majaczącymi Andami. Przyjeżdżamy do Rio Gallagos o godz.15.00 i robimy rozpoznanie co do autobusu do Bariloche. Okazuje się, że jest autobus wieczorny o godz.20.40 do Bariloche ze śniadaniem i obiadem, z czego chętnie korzystamy i kupujemy bilety.

Po przyjeździe do Rio Gallagos trzeba przesunąć wskazówki zegara o 1 godzinę do przodu. Rio Gallegos leży w płd.Argentynie u ujścia rzeki Gallegos do Oceanu Atlantyckiego na obszarze Patagonii i jest stolicą prowincji Santa Cruz. Można zwiedzić katedrę, zatokę i pospacerować po mieście. W autobusie jedzie tylko 8 osób z Gallagos i po drodze niewiele przybywa osób. Odcinek drogi z Rio Gallagos do Bariloche liczy sobie tylko 1600 km i autobus pokonuje ten dystans w 23 godziny, jadąc dzień i noc bez przerwy. Za oknami świeci słońce i pojawia się śnieg oraz góry Andy, a autobus pnie się pod górę, a my podziwiamy przepiękne widoki. Dla przypomnienia my jedziemy sławą drogą Rute 40, która prowadzi przez Amerykę Płd. wzdłuż Andów i jest jedną z najstarszych tras. Przyjeżdżamy do Bariloche 14.06.2012 wieczorem przed godz.20.00 i szukamy hotelu. Na parkingu spotykamy faceta w zdezelowanym samochodzie, który podwozi nas do centrum San Carlos Bariloche, a tam miła Pani ze sklepu wskazuje nam jak mamy dojść do taniego hotelu.

Przyjeżdżamy do Mendozy zgodnie z rozkładem jazdy przed godz.9.00. W Mendozie jest bardzo duży i nowoczesny dworzec autobusowy zaopatrzony w część handlową. Mamy dużo czasu, więc idziemy szukać taniego hotelu i znajdujemy w centrum miasta za przyzwoitą cenę ze śniadaniem, internetem hotel backpackerski. Następnego dnia Ryszard jedzie na wycieczkę w góry, a ja na zwiedzanie okolicznych winnic. Zarówno Ryszard jak i Jacek byli zadowoleni z tego co zobaczyli. Dnia 19.06.2012r wyjeżdżamy przed południem z Mendozy do San Juan w Argentynie.

Wcześnie,18.06.2012r nad ranem ok.5.00 przeżywamy trzęsienie ziemi, które trwało ok.2-4 sek. Bardzo dziwne wrażenie, łóżko nade mną się trzęsło i w pokoju zrobiło się głośno,wszystko się trzęsło. Na szczęście nikomu nic się nie stało. Przyjeżdżamy do San Juan wieczorem i szukamy taniego hostelu. San Juan przed przybyciem Hiszpanów pozostawało pod wpływem Inków, zostało założone w 1562r. Najważniejsza uprawa tej prowincji jest winorośl. San Juan jest drugim producentem win w Argentynie po prowincji Mendoza. Miasto jest położone nad rzeką San Juan i liczy ok.500tys.mieszkancow. Z San Juan jedziemy do Posadas miejscowości, gdzie jest Dom Polski i mieszkają Polacy. Posadas leży w płn - wsch Argentynie i liczy ok.230 tys. Mieszkańcow. Adres do Prezesa DM otrzymujemy od Pana Jana właściciela Hotelu Continental w Posadas. Pan Jan ma już 86 lat i doskonale pamięta początki emigracji Polaków do Argentyny. Obecnie mimo sędziwego wieku Pan Jan często przychodzi do swojego biura w Hotelu Continental, żeby trochę popracować. Przy kawie i rogalikach rozmawiamy z Panem Janem o emigracji polskiej z lat 1937-1938. Jeszcze tego samego dnia spotykamy się z Prezesem Luisem,jego żona i matka w Domu Polskim w Posadas. Luis reprezentuje pokolenie już urodzone w Argentynie, ale dość dobrze mówi po polsku, zawdzięcza to mamie, która dbała o mowę ojczystą. Z Posadas jedziemy autobusem do Puerto Iguazu, by zobaczyć wodospady po stronie argentynskiej. Cały dzień chodzimy i podziwiamy masy wody. Widoki niesamowite i trudne do opisania. Uważamy, że warto przyjechać, aby to niezwykłe zjawisko zobaczyć. Z Puerto Iguazu dojeżdża się autobusem miejskim do wodospadów Iguazu po stronie argentyńskiej. Następnego dnia wyjeżdżamy z Puerto Iguazu do miejscowości Wanda, która jest kolebką polskości w tym rejonie. Tu w latach 1936-1938 imigrowali Polacy, aby się osiedlić w całkowicie dziewiczym miejscu i zbudować sobie nowy dom. Otrzymywali każdy po 25 ha dziewiczego lasu, musieli go karczować, aby pobudować dom. Miasteczko Wanda nazwane imieniem drugiej córki marszałka Józefa Piłsudskiego. Ostatni przesiedleńcy przybyli do Wandy w 1938r. Dziś mieszka tu kilkaset rodzin o polskich korzeniach, a miasto liczy ok. 30 tys. Mieszkańców. Na uwagę zasługuje to, że w centrum miasta jest Plac Republiki Polskiej z godłem polskim. W mieście materiały piśmiennicze sprzedaje rodzina Kotik rodem z Lubelszczyzny. Z dala od centrum stoi Częstochowa mały drewniany kościółek zbudowany przez pierwszych osadników polskich z bali drewnianych wycinanych i ciosanych przez Polakow. Wanda powstała w 1936r na fali drugiej emigracji polskiej. W Wandzie spotykamy się z przemiłą Marią, która doskonale mówi po polsku i pokazuje nam miejscowe muzeum poświęcone historii Polaków z okresu osadnictwa. Poznajemy też nauczycielkę języka polskiego, która jest na kontrakcie i niedługo kończy tutaj pobyt. Polka - Róża obwozi nas po Wandzie pokazując miasteczko oraz zabytkowy kościół. Poznajemy też Firke Włodzimierza, który wraz z żoną przyjechał do Argentyny z Wołynia. Mimo 77 lat ma się dobrze i całkiem dziarsko wygląda. Zresztą te wszystkie osoby, które poznaliśmy są po siedemdziesiątce i osiemdziesiątce, ale naprawdę zdrowo się trzymają. Rodziny pionierskie w Wandzie to nazwiska: Sawicki, Kisiel, Orzeł, Firka, Pluciński, Jeleń, Pastuszak. Na spotkaniu w Domu Polskim poznajemy Kazimierza z Sawickich i jego żonę Martę Sawa oraz Jana Kotika. Dzięki Marii mamy załatwiony Hotel Solar ze śniadaniem z czego chętnie korzystamy. Następnego dnia Maria pokazuje nam miejscowe Muzeum poświęcone osadnikom polskim na ziemi argentyńskiej. Później jedziemy sami autobusem do kopalni kamieni szlachetnych, gdzie za niewielką opłatą można zwiedzić pracującą kopalnię. Wracamy i wstępujemy do Marii aby się pożegnać, ale tu niespodzianka bo Maria przygotowała dla nas poczęstunek w postaci miejscowych pierogów, specjalne kanapki z serem żółtym i kielbasą oraz własnej roboty sok do popicia rozcieńczany wodą. Żegnamy się z Marią serdecznie dziękując za wszystko co dla nas uczyniła i po drodze wstępujemy do Włodzimierza Firka, który już od rana na nas czekał i bardzo sympatycznie nas przywitali wraz z żoną. Po kilkunastu minutach opuszczamy dom Firków serdecznie się żegnając, mamy nadzieję, że spotkamy się w Polsce. O gpdz.15.00 odjeżdżamy autobusem z Wandy do Posadas.Przyjeżdżamy do Posadas ok. Godz.20.00, ale na dworcu autobusowym nikt na nas nie czeka. Miał wyjechać po nas Luis i mieliśmy skosztować stek przyrządzony po argentyńsku w Domu Polskim. W tej sytuacji zapada szybka decyzja, jedziemy do Buenos Aires i kupujemy bilety na autobus semi cama na godz.23.59 tego samego dnia.

Opuszczamy miasto Colonia i jedziemy autobusem o godz.10.30 do Montevideo. Przyjeżdżamy po południu i jedziemy komunikacją miejską do hostelu w centrum miasta. Spędzamy w Montevideo trzy noce i zwiedzamy miasto. Montevideo jest stolicą Urugwaju i liczy 1,5 mln. ludności, a leży na wybrzeżu Atlantyku. Blisko połowa ludności Urugwaju mieszka w Montevideo. Zwiedzamy port, stare miasto La Ciudad, Teatr Solis, cytadelę, Katedrę Najświętszej Marii Panny, Mercado del Puerto-hala targowa z 1868r, największa arteria komunikacyjna stolicy Av.18 de Julio, punkt obserwacyjny Cerro de Montevideo, gdzie jest dzielnica mieszkaniowa i forteca oraz Muzeum Militarne. Z tego najwyższego punktu w Montevideo rozciąga się wspaniały widok na całe Montevideo i Atlantyk. W poniedziałek chcemy się spotkać z panem Kobylańskim, a wieczorem jechać do Porto Alegro w Brazylii, skąd odjeżdżają autobusy do Rio de Janeiro.

Wyjeżdżamy o godz. 21 autobusem z Montevideo do Porto Alegre w Brazylii. Do Porto Alegre przyjeżdżamy o godz. 9.00 dnia następnego. Granicę brazylijską przekraczamy w nocy, nawet nie wiedząc, kiedy bez budzenia nas. Przy zakupie biletów paszporty zostały zatrzymane u kierowcy i wydane po przyjeździe, trzeba przyznać, że całkiem dobra organizacja.

W autobusie dostajemy paczkowany obiad, a na śniadanie ciasteczka i kawę. Udajemy się na przystanek autobusowy i tam poznajemy młodego Brazylijczyka, okazuje się, że nauczyciela języka angielskiego, który pomaga nam dotrzeć do naszego hostelu. Jako ciekawostkę powiem, że tak jak w poprzednich krajach Ameryki, tak w Brazylii w środkach transportu występują uliczni grajkowie czy śpiewacy, którzy nagradzani są oklaskami i drobnymi pieniążkami. Nie brakuje również sprzedawców rajstop, bluzek, itp. Wysiadając z autobusu zostaliśmy przywitani deszczem i praktycznie do końca dnia padało z małymi przerwami. W miarę możliwości mimo, że pada deszcz zwiedzamy Porto Alegre.

Miasto Porto Alegre liczy ok.1,7 mln mieszkańców, założono w 1809r, leży na południu Brazylii i jest stolicą stanu Rio Grande. Posiada port morski nad jeziorem Patos. Znane jest m.in. z churmasco - pieczonego mięsa oraz chimarrace, mocnej herbaty przygotowanej z yerba mate.

Do godz.12 musimy opuscić hostel, ale udaje nam się zostawić bagaże w hostelu, bo autobus do Curitiby mamy o godz.21.

Rozdzielamy się i każdy na własną rękę zwiedza miasto. W drodze powrotnej do hostelu spotykam niespodziewanie Ryszarda mimo, że każdy z nas chodził swoimi ścieżkami. Autobus odjeżdża punktualnie o 21, ale tym razem zamiast posiłku jest tylko woda w szklaneczkach do popicia. Autobus jest typu semi cama z rozkładanymi siedzeniami i podnóżkami pod nogi, poduszkami pod głowę. Trzeba zaznaczyć, że autobusy są bardzo wygodne do podróży i jest kilka firm przewozowych.

Przyjeżdżamy do Curityby po godz. 8.00 i szukamy taniego hostelu. Kurytyba jest stolicą stanu Parana i liczy ok.2mln ludności. W pobliżu Kurytyby znajdują się źródła rzeki Iguacu. Miasto jest głównym skupiskiem Polonii w Brazylii. Dworzec autobusowy w Curitybie jest bardzo duży i nowoczesny. Niedaleko dworca autobusowego znajdujemy całkiem przyzwoity hotel z pełnym wyposażeniem i śniadaniem. Dzisiaj o godz. 20 mamy spotkanie z Jurkiem Polakiem urodzonym w Argentynie, ale świetnie mówiącym po polsku. Jerzy zaprasza nas na kolacje do restauracji gdzie możemy skosztować różnych potraw bez ograniczeń oraz delektować się miejscowymi drinkami z cytryną i lodem (Caipirinha). Siedząc przy stole rozmawiamy o naszej podróży oraz o losach Polaków, którzy tu się osiedlili. Najedzeni opuszczamy lokal, a Jerzy podwozi nas swoim samochodem do hotelu. Żegnamy się z Jerzym i serdecznie dziękujemy za tak miłe spotkanie. Oby takich spotkań w trakcie naszej podróży było jak najwięcej.

Po śniadaniu idziemy do miasta szukać Konsulatu RP w Curitibie. Znajdujemy Konsulat i o godz.15 spotykamy się z Generalnym Konsulem RP Panem Markiem Makowskim. Przy małej kawce rozmawiamy o celu naszej podróży i o Polakach mieszkających w Ameryce. Po godzinnej rozmowie żegnamy się z Panem Konsulem robiąc pamiątkowe zdjęcia. Dostajemy od pana Konsula koszulki z herbem polskim, wydawnictwa oraz bilety na godz.20.30 do teatru na występy zespołu Wisła. Oczywiście Teatr zaliczamy i z ogromną przyjemnością oglądamy występy polskich i nie tylko artystów śpiewających i tańczących polskie ludowe tańce i piosenki. Przed spektaklem spotykamy grupę Polaków, a wraz z nimi nauczycielkę języka polskiego. Rozmawiamy o Polakach i o ich życiu w nowej ojczyźnie. Ogólnie to wszyscy są zadowoleni,ale chętnie by wrócili do Polski, gdyby stworzono im warunki do życia. Występy zespołu polskiego ,,Wisła,, były bardzo owacyjnie nagradzane brawami przez mieszkańców Curitiby i nie tylko.

W Kurytybie zwiedzamy starówkę z pięknymi kamieniczkami, parki, budynek muzeum, kościółek, deptak Rua de Flores, ogród botaniczny, niespotykane gdzie indziej przystanki autobusowe w kształcie szklanych rur, Plac Jana Pawła II.

Przenosimy się do innego hotelu, gdzie jest dostęp do stacjonarnego internetu bo mamy bardzo dużo pracy internetowej.

Tym razem śpimy w pokoju 6 osobowym z łóżkami piętrowymi. Kupujemy bilety na 15 lipca 2012r, na autobus do Rio de Janeiro, na godz.20.15. Planowany przyjazd autobusu do Rio de Janeiro dnia następnego o godz. 9.30.

Przyjeżdżamy autobusem do Rio de Janeiro po godz 9.00 na dworzec autobusowy w strugach deszczu. Z dworca jedziemy autobusem do naszego hostelu w centrum Rio. Mimo padającego deszczu idziemy na najpiękniejszą plażę Copacabana. Rio de Janeiro liczy ok. 6mln mieszkańców, a zespół miejski ok.12mln. Jest to drugie co do wielkości po Sao Paulo miasto w Brazylii.

Jest pogoda, nie pada i świeci słońce. Spożywamy w hostelu bardzo dobre śniadanie i jedziemy na wycieczkę po Rio de Janeiro minibusem ok.13 osób z różnych hoteli. Jedziemy na wzgórze Corcovado ze statuą Chrystusa, które rozpościera się nad zatoką na wys. 396m.n.p.m. Pomnik Chrystusa ma 38m wysokości z postumentem. Głowa ma 3,5 m wysokości i waży 35T, każda z dłoni waży 9T, odległość między końcami palców rąk wynosi 28m. Statua jest symbolem miasta oraz najbardziej imponującym, charakterystycznym obiektem w Rio de Janeiro. Pomnik miał upamiętniać setną rocznicę niepodległości Brazylii. Sam pomnik został zaprojektowany przez francuskiego rzeźbiarza polskiego pochodzenia Paula Landowskiego. Rzeźbę zbudowano we Francji i przewieziono do Rio. Odsłonięcia pomnika dokonano 12 października 1931r.

Aby się tam dostać musimy stać ponad godzinę w ogromnej kolejce i potem specjalne minibusy wiozą nas na górę Chrystusa, a tam tłumy ludzi. Oglądamy panoramę Rio i robimy pamiątkowe zdjęcia. Wracamy w podobny sposób jak przyjechaliśmy. Jedziemy na następne wzgórze. Głowa Cukru po drodze zwiedzając dzielnicę Santa Teresa. Kolejka linowa zawozi nas na Głowę Cukru, kiedy już jest ciemno i widzimy niesamowity piękny widok oświetlonego Rio. Podobno jest to najpiękniejszy widok na świecie i chyba trzeba przyznać rację. Przez ponad 40 minut podziwiamy nocną panoramę Rio de Janeiro, nie mogąc oderwać oczu od przepięknego widoku. Wracamy po godz. 19.00 do naszego hostelu zadowoleni z udanej wycieczki i pięknej pogody.

Chcieliśmy pojechać dzisiaj do Faweli na obrzeżach Rio, ale niestety pada deszcz i wycofaliśmy się z wycieczki.

Ryszard wyrusza w swoją trasę wzdłuż plaży, a Jacek na wędrówkę po Rio i do Centre Schoping. Spotykamy się wieczorem w hostelu i stwierdzamy, że z lodówki zniknęły moje dwa steki i paczka pierogów i to po raz drugi, co prawda nie w tym samym miejscu, ale ktoś bardzo lubi moje posiłki. To są takie dobrodziejstwa noclegów w domach backpackerskich.

Jest pochmurno, ale deszcz nie pada. Po godz.10 opuszczamy nasz hostel i jedziemy na dworzec autobusowy, gdzie dowiadujemy się, że najbliższy autobus do stolicy Brazylii - Brasilia jest o godz. 16.30, na wcześniejszy wszystkie bilety są sprzedane. Nie mamy wyjścia i decydujemy się na ten autobus.

Przyjeżdżamy do Brasilia po godz.10.00. W autobusie dostajemy opakowanie, a w nim dwie kanapki, ciasteczko, woda. W mieście jest bardzo trudno znaleźć tani nocleg, więc decydujemy się na hostel oddalony o 30km od stolicy. W międzyczasie kupujemy bilety do Foz de Iguacu po stronie brazylijskiej na godz. 6.00 rano i stwierdzamy, że nie będziemy w stanie dojechać tak rano na dworzec autobusowy.

Po przespaniu jednej nocy udaje nam się zrezygnować z drugiej nocy i przed godz.10 rano szybko opuszczamy hostel. Jedziemy na dworzec Central. Zostawiamy bagaże w przechowalni i wyruszamy na zwiedzanie miasta. Zwiedzamy Pałac Prezydencki, budynek Kongresu z zewnątrz i wewnątrz łącznie z gabinetem Prezydenta i salą posiedzeń, Katedrę Metropolitańską, pomnik Memorial. Po godz.19.00 wracamy na dworzec i odbieramy nasze bagaże. Koczujemy na dworcu do godz.6.00 dnia następnego do odjazdu autobusu.

Autobus odjeżdża punktualnie o godz.6.00, ale niestety po kilku godzinach jazdy zostaje wymieniony na inny w zajezdni. Jedziemy całą noc i cały dzień do 10.30 dnia następnego. Na początku były 3 osoby, ale później autobus zostaje zapełniony. Żadnego jedzenia nie dostajemy za wyjątkiem wody w plastikowych kubkach.

Wysiadamy z autobusu przy pięknej słonecznej pogodzie i jedziemy do centrum Foz de Iguacu, gdzie mamy zarezerwowany hostel. Po godz.11.00 jedziemy miejskim autobusem do wodospadów po stronie brazylijskiej. Bilet wstępu jest dużo tańszy niż po stronie argentyńskiej. Po parku jeżdżą specjalne autobusy zarówno odkryte jak i zakryte, które zatrzymują się na poszczególnych przystankach. Wysiadamy na trzecim przystanku, gdzie są wodospady. Widok przepiękny i zarazem niesamowity, kiedy obok ciebie przetaczają się masy wody. Na tle wodospadów pojawia się kolorowa tęcza, co jeszcze bardziej podkreśla niezwykłość tego miejsca. Windą przemieszczamy się na sam dół wodospadów. Gubimy się i każdy z nas porusza się indywidualnie wg. własnego uznania. Po godzinie 17.00 zaczyna pojawiać się mgła nad wodospadami. Około godz.19.00 jestem w okolicy naszego hostelu i nagle spotykam Ryszarda wracającego ze sklepu z zakupami. I tak na zwiedzaniu wodospadów, po stronie brazylijskiej upłynął nam dzień, cale szczęście, że było ciepło i słonecznie.

Opuszczamy nasz hostel w Foz de Iguacu i jedziemy autobusem do granicy z Paragwajem. Na moście granicznym wysiadamy i idziemy pieszo z plecakami do odprawy paszportowej po stronie brazylijskiej, która przebiega bezproblemowo, polega mianowicie tylko na wbiciu pieczątki w paszport, podobnie wygląda kontrola po stronie Paragwaju. Praktycznie to można przejść przez granicę bez paszportu, bo nikt nie sprawdza, a tłumy ludzi wędrują tak w jedna, jak i drugą stronę, robiąc zakupy w przygranicznym miasteczku Ciudad del Este w Paragwaju. My musimy mieć dokumenty w porządku, bo jedziemy dalej. Na moście niesamowity tłok, samochodów wszelkiego typu pełno. Po przekroczeniu granicy wsiadamy do miejskiego autobusu i jedziemy do największej elektrowni wodnej na świecie Itaipu. Podobno jest obecnie większa w Chinach. Najpierw na terenie elektrowni oglądamy film,a później autobusem z przewodniczką objeżdżamy teren elektrowni, który ma kilkadziesiąt hektarów. Cała wycieczka po elektrowni to tylko godzina czasu.

Wracamy autobusem do Ciudad del Este i tam dowiadujemy się jak mamy dojechać na dworzec skąd odjeżdżają autobusy do Asuncion stolicy Paragwaju. Okło godz. 14.00 jesteśmy już na dworcu i widzimy, że kierowcy nas wołają do autobusu. Okazuje się, że za chwilę odjeżdża autobus do Asuncion, a bilet kupimy w autobusie. W taki sposób zaoszczędzamy kilka godzin, następny to o 16.30. Po godzinie 20.00 przyjeżdżamy na dworzec w Asuncion i szukamy hostelu bo nie mamy żadnych namiarów. Spotykamy właściciela hostelu, który zawozi nas samochodem osobowym do jego hostelu. Bardzo miły i uczynny młody człowiek, który wiele nam pomógł udzielając cennych wyjaśnień odnośnie naszej trasy podróży.

Po śniadaniu decydujemy się na zwiedzanie Asuncion i wizytę u Konsula Honorowego RP. Prosił o przyjście na godz. 16, ale niestety Konsul jest w innym mieście i spotkanie dzisiaj będzie niemożliwe. Po kilkuminutowej rozmowie z sekretarzem, który nie zna angielskiego, korzystając z pomocy jego przyjaciela - rozstajemy się.

Wyjeżdżamy z hostelu w Asuncion, gdzie spędziliśmy dwie noce i jedziemy do Piribebuy odwiedzić mieszkającego tam Zbyszka i Gosię. Przyjeżdżamy na miejsce w strugach deszczu i pytamy się miejscowych o adres. Mając nr telefonu spotkany młody człowiek dzwoni do Zbyszka, że już jesteśmy w centrum miasta. Po 10 min. pojawia się Zbyszek i jedziemy do jego domu. Na ciekawostkę zasługuje to, że nieznajomy chłopak po kilku minutach jeszcze raz dzwoni do Zbyszka i pyta się, czy nas spotkał. Przecież wcale nie musiał tego robić, co świadczy bardzo dobrze o Paragwajczykach.

Witamy się z Gosią i zaczynamy opowiadać do północy o naszej podróży i o losach wędrówki po świecie. Jest bardzo fajnie i przyjemnie, jak spotyka się Polak z Polakiem w tak odległym miejscu opowiadając sobie swoje przeżycia.

Oczywiście nie obyło się bez picia Yerba Mate i miejscowego trunku. Następnego dnia po ciężkiej nocy Gosia przygotowała nam bardzo smakowite śniadanie z miejscowymi owocami włącznie, z czego bardzo chętnie skorzystaliśmy. Zbyszek z Gosią mają trzy konie i zapraszają nas na przejażdżkę, z czego chętnie skorzystaliśmy. Oprocz tego maja trzy potężne rotwailery i wilki długowłose. Spacerując po gospodarstwie oglądamy z ciekawoscią miejscowe owoce bezpośrednio na drzewach, co u nas jest niemożliwe jak cytryny, pomarańcze, banany itp.

Przed godzina 16.00 opuszczamy gospodarstwo Zbyszka i Gosi w odległym Paragwaju serdecznie im dziękując za gościnę i zapraszamy do odwiedzin w Polsce. Zbyszek zawozi nas samochodem na przystanek autobusowy, gdzie sami nigdy byśmy nie wiedzieli, że się znajduje i po kilku minutach oczekiwania żegnamy się ze Zbyszkiem i wyjeżdżamy do Asuncion, skąd mamy autobus do Santa Cruz w Boliwii. Niestety po przejechaniu dwóch przystanków autobus się psuje i kierowca każe nam przesiąść się na drugi autobus, który przyjeżdża po kilkunastu minutach. O godzinie 6.30 po południu jesteśmy na terminalu w Asuncion, kupujemy bilety na godz. 20.00 do Santa Cruz w Boliwii. Autobus odjeżdża punktualnie i jest w nim bardzo dużo ludzi. Jest to autobus typu Convencional, ale w miarę wygodny. Zaraz po wyruszeniu dostajemy obiad: kurczak, ryż, bułeczka, ciasteczko, sok mimo zapewnień kasjera, że nie ma posiłków w autobusie. Następnego dnia również dostajemy śniadanie i obiad oraz sok do picia. O 4.00 rano przekraczamy granicę Paragwaju i musimy wyjść po pieczątkę w paszporcie. Odprawa paszportowa przebiega bardzo sprawnie bez żadnych pytań. Około godz.8.oo zatrzymujemy się do kontroli bagaży po stronie paragwajskiej, gdzie każdy bagaż jest indywidualnie ręcznie sprawdzany przez dwóch celników. Nas traktują ulgowo i nie jesteśmy już sprawdzani przez drugiego celnika. Miasto graniczne w Boliwii to Ibibobo. O godz.12.00 zatrzymujemy się do odprawy po stronie boliwijskiej, gdzie sprawdzane są bagaże i odbywa się odprawa paszportowa. Przyjeżdżamy do Santa Cruz w Boliwii o godz. 18.30 i idziemy na piechotę do naszego hostelu backpackerskiego, gdzie mamy śniadanie, internet bezpłatny, gorącą wodę do mycia. W drodze do Santa Cruz jesteśmy zatrzymywani co najmniej przez pięć posterunków policji, która sprawdza luki bagażowe pod kątem narkotyków. Wieczorem, w miejscowym parku, w ogromnej fontannie oglądamy wspaniałe kolorowe iluminacje świetlne w takt muzyki. Aż dziw bierze, że biedną Boliwię stać na coś takiego, czego ja w Warszawie nie widziałem. Na ulicach Santa Cruz widać bardzo dużo młodych Boliwijek, których strój niewiele ma wspólnego z tradycją. Widać też Boliwijki za kierownicą samochodów, nie wspominając o policjantkach i służbie celnej. Na ulicach widać całe mnóstwo handlujących Indianek i Boliwijek. Podobnie wygląda sprawa w autobusach, gdzie na przystankach wsiadają handlarze z różnymi towarami poczynając od spożywczych produktach, a na tekstylnych kończąc. Następnego dnia idziemy zwiedzać miasto Santa Cruz.

Zwiedzamy La Paz.

Wyjeżdżamy autobusem o godz.8.30 rano do Puno w Peru. Odprawa paszportowa na granicy boliwijskiej przebiega sprawnie. Następnie przechodzimy pieszo kilkaset metrów do kontroli w Peru. Tu też nie ma żadnych problemów w przekroczeniu granicy. W Puno załatwiamy dwudniową wycieczkę - 3 wyspy na jeziorze Titicaca z jednym noclegiem i wyżywieniem. Małym stateczkiem płyniemy po jeziorze Titicaca i zawijamy na kolejne wyspy zamieszkałe przez Indian. Na drugiej wyspie mamy nocleg w rodzinie indiańskiej z wyżywieniem. Wieczorem bierzemy udział w festiwalu miejscowych zespołów folklorystycznych. Jako ciekawostka, każdy z nas został przydzielony do konkretnego gospodarza, który się nami opiekował i zapewniał całkowitą opiekę. Następnego dnia przypływamy na trzecią wyspę. Cały czas jest piękna pogoda i świeci słońce mimo, że jest teraz zima. Odbywamy pieszy, godzinny treking. Około południa przypływamy do Puno i robimy sobie wycieczkę do pomnika kondora. Jest to naprawdę imponujący pomnik wspaniałego króla tego regionu. I tu przydarza się nam historia warta zapisania. Po przyjeździe do Puno na rynku miasta Ryszard stwierdza, że nie ma plecaka podręcznego, w którym miał polar i inne rzeczy. Szybko za moją namową jedzie taksówką na górę kondora i dosłownie w ostatniej chwili widzi jak para młodych ludzi niesie jego plecak. Widząc Ryszarda rzucają plecak i zaczynają uciekać, ale Ryszard zagradza im drogę na skróty i odzyskuje plecak. Tu trzeba mieć szczęście, które akurat dopisało Ryszardowi. 7 sierpnia wyjeżdżamy wieczorem autobusem do Cusco i będziemy na miejscu dnia następnego o godz. 4 rano.

Wykupujemy na 09.08. wycieczkę do Machu Picchu na 2 dni z noclegiem i wyżywieniem. W Santa Teresa jesteśmy o godz.4 po południu i lądujemy w hostelu. Po godz.19 gospodyni hostelu prowadzi nas do restauracji na obiad (całkiem dobry).

Wychodzimy z hostelu o godz. 16 i idziemy do Bramy, która wiedzie do Machu Picchu. Przed bramą zaczyna się gromadzić coraz więcej młodzieży. Brama jest otwierana dopiero o godz.5 rano, więc mamy jeszcze dużo czasu. Przed godz.5 otwierają bramę i towarzystwo zaczyna się wspinać pod górę. Jest ciemno i jedyne światło, to latarki czołowe.

Wspinamy się schodkami cały czas do góry. Jest bardzo ciężko, bo schodki są prawie pionowe. Przed godz.6 rano jesteśmy przed bramą główną Machu Picchu. Dotrzymaliśmy tempa młodym ludziom, a nawet większość wyprzedziliśmy, czym możemy się pochwalić. Podziwiamy dolinę kondora i ruiny budowli Inków. Cały czas świeci słońce i jest bardzo upalnie.

Wyjeżdżamy do Arequipy o godz.19.15. Załatwiamy wycieczkę do kanionu Colca na 2 dni z noclegiem i wyżywieniem.

Rano o godz. 3 z hostelu wyjeżdżamy do kanionu Colca. W kanionie Colca zaliczamy 4 h treking pierwszego dnia.

Drugiego dnia wyruszamy w 4 godzinny treking już o godz. 5.30, podziwiając wschód słońca i przepiękne widoki budzących się gór. Przyjeżdżamy do Arequipy o godz.17.30, zaraz udajemy się na Terminal autobusowy, bo mamy Autobus do Nazca o godz.21. W autobusie otrzymujemy obiad; bułka, kurczak, ciasteczko, picie. Dodatkowo każdy otrzymuje koc do przykrycia na noc. W Cusco zanim wejdziemy do autobusu, to przechodzimy bardzo szczegółową kontrolę bagaży podręcznych, paszportów i osobistą.

Autobus przyjeżdża do Nazca o godz. 7 i na dworcu młoda kobieta proponuje nam lot samolotem nad skałami oraz widoki z wież. Ja decyduję się na lot, a Ryszard na wieżę widokową. Lecę samolotem 4 osobowym z rodziną francuską nad skałami i podziwiam wszystkie wyryte na skałach obrazy. Ryszard natomiast, podziwia z wieży widokowej 3 obrazy, ale On ma w planach tu jeszcze wrócić z małżonką. Po południu wracamy do hostelu w Nazca.

Z Nazca wyjeżdżamy autobusem do Limy o godz. 7.15 i jesteśmy w Limie tego samego dnia o godz. 14. Przy wsiadaniu każdy ma robione zdjęcie. W autobusie otrzymujemy posiłek. Przez następne 2 dni zwiedzamy Limę, stolicę Peru.

W Limie spotykamy się w Ambasadzie RP z Konsulem Panem Dariuszem Latoszkiem pełniącym aktualnie obowiązki Ambasadora RP. Przy kawie rozmawiamy z Panem Konsulem o naszej podróży ,,Śladami Polonii”. Ok. godz. 16 jedziemy z Anetą (pracownik Ambasady), na spotkanie z Polakami zamieszkałymi w Peru. Spotykamy Marysię, która ma męża Peruwiańczyka Anibala i prowadza Biuro Turystyczne, Teresa, która ma też męża Peruwiańczyka Hectora, który robił doktorat na Politechnice Warszawskiej w 1983r. Marysia jest Sekretarzem, a Teresa V-ce Przewodniczącą. Dom Polski, Stowarzyszenie Rodzin Peruwiańsko-Polskich w Limie.

Od rana w Limie jest bardzo głośno i wesoło, bo na ulicy odbywa się parada prowincji Limy, co my z ciekawością oglądamy. Po obiedzie jedziemy do Mirka - Polaka mającego żonę Peruwiankę. Mirek prowadzi również biuro turystyczne. U Mirka poznajemy też drugiego polaka Marcina, który również ma Biuro Turystyczne w Limie. Do północy rozmawiamy z nimi o ich przeżyciach i doświadczeniach zdobytych w Peru.

Po obfitym śniadaniu i obiedzie u Mirka po południu wyjeżdżamy autobusem do Tombes, skąd dalej jedziemy do Ekwadoru. Przekroczenie granicy nie stwarza żadnych problemów.

Jesteśmy w stolicy Ekwadoru Quito o godz.7 i udajemy się do taniego hostelu. O godz.14.30 jesteśmy umówieni na spotkanie z Konsulem Honorowym RP w Quito Panem Tomaszem Morawskim. Spóźniamy się, bo okazuje się, że nawet Taxi nie może znaleźć tego adresu, ale w końcu na własny sposób udaje nam się dotrzeć na spotkanie. Przy kawie rozmawiamy o naszej podróży i roli Konsula Honorowego RP w Ekwadorze. Po kilkunastu minutach rozmowy żegnamy się z Panem Konsulem robiąc sobie pamiątkowe zdjęcia. Dziękujemy za spotkanie Panu Konsulowi.

Jedziemy autobusem do Bogoty w Kolumbii. Odprawa paszportowa po jednej, jak i drugiej stronie przebiega bez problemów i bez sprawdzania bagaży. Nocujemy w starej części miasta w Bogocie w Dormie 10 osób w pokoju, w sumie są tylko 4 osoby. W Bogocie zwiedzamy Muzeum Złota, które jest naprawdę godne zwiedzenia, Pałac Prezydenta, Katedrę, Parlament. W Bogocie jest stosunkowo zimno i tak dla przykładu w Cali jest 24 st. C, a w Bogocie tylko 14 st. C.

O godz.10 spotykamy się w Ambasadzie RP z Konsulem Panem Piotrem Wyzińskim. Towarzyszy mu Radca Pani Mirosława, która organizuje spotkanie z Polonią w Ambasadzie RP. W spotkaniu uczestniczą Przewodnicząca Stowarzyszenia Polonii w Bogocie Pani Melania oraz Polki, które wyszły za mąż za Kolumbijczyków, Anna, Aleksandra, Urszula, Beata. Jest również Polak, który ma żonę Kolumbijkę. Przy piwie i kawie rozmawiamy o naszej podróży i o życiu Polaków w Kolumbii.

Płyniemy 4 dni statkiem do Manaus rzeką Amazonką. Bardzo dokładna kontrola bagaży i osobista z obmacywaniem przed wejściem na pokład statku. Myśleliśmy, że na statku będzie można wypożyczyć hamak, a tu okazuje się, że trzeba mieć swój, a my nie mamy, więc śpimy bez hamaków. Na statku mamy pełne wyżywienie: śniadanie, obiad, kolacja.

Statek płynie dzień i noc bez przerwy zawijając po drodze do portów miejscowych, aby zabrać i wysadzić ludzi. Stojąc na pokładzie obserwujemy brzeg Amazonki po jednej jak i drugiej stronie. Widzimy miejscami duze spustoszenia brzegu i drzew, jakie poczyniła woda w okresie deszczowym. Nasz statek jest z 2008r i nazywa się ,,Manuel Monteiro,, jest przystosowany głównie do przewozu ludzi i bagaży, ale bez samochodów. Rozpoczęliśmy drugi rok naszej wspólnej podróży Dookoła Świata 2011/2012. Ryszard obchodzi swoje 62 urodziny na Amazonce, co normalnie jest nietypowe i zasługuje na szczególną uwagę. Z tej okazji nadwyręża swój budżet i stawia piwo na statku. Robimy sobie zdjęcia z kapitanem naszego statku, jako pamiątkę podróży po Amazonce.

Po godz.17 dobijamy do Portu w Manaus i widzimy, że rzeka jest tu bardzo szeroka. Dzięki miejscowym znajdujemy tani hostel ,,Hospederia” i bierzemy kąpiel.

Jedziemy autobusem do Wenezueli. Granicę brazylijsko-wenezuelską przekraczamy sprawnie bez przeszkód. Jedyne co jest sprawdzane, to szczepienia ochronne w żółtej książeczce, to musi być. Z autobusu widać bardzo bogatą roślinność tropikalną w Wenezueli, po obu stronach drogi. Praktycznie to jedziemy środkiem drogi w dżungli wenezuelskiej.

Wyjeżdżamy autobusem o godz.7.30 do Caracas w Wenezueli. W Caracas znajdujemy tanie Hospedaje w dzielnicy nie cieszącej się dobrą sławą, ale nam się nic nie przydarzyło przykrego za wyjątkiem przygody, jaka Jacka spotkała w Caracas. Otóż wychodząc z hostelu, w recepcji Jacek poprosił o adres i recepcjonista mu napisała, ale On nie sprawdzał i poszedł na długi spacer sądząc, że wszystko jest OK. Później okazało się, że ani taxi, ani moto taxi nie mogą znaleźć tego miejsca. Chcąc nie chcąc Jacek spędził noc na ulicy w Caracas, które uchodzi za bardzo niebezpieczne miejsce i jest omijane przez turystów. Następnego dnia szybko przesłał maila do Ryszarda, a Ryszard podał mu właściwy adres. Adres podany przez recepcjonistę całkowicie się różnił od podanego przez Ryszarda. Mógłbym długo szukać hostelu napisanego przez recepcjonistę i tak bym go nie znalazł pod napisami.

Idziemy do Centrum Caracas, gdzie odbywają się wiece przedwyborcze i różne festyny. Próbujemy pobrać z bankomatu gotówkę, ale okazuje się to niemożliwe. Pojawia się drugi PIN do potwierdzenia transakcji. Dopiero później dowiadujemy się, że należy wklepać dwie cyfry z nr paszportu, ale nie dwie pierwsze, ale pierwszą i ostatnią. O godz.18 spotykamy się na stacji metra Miranda, Polką Justyną, która jest Przewodniczącą Stowarzyszenia Polaków w Caracas. Justyna zaprasza nas do swojego apartamentu na miejscowe jadło, placki z serem żółtym i kawę. Do Justyny przychodzi też Czeszka z Cieszyna, która ma męża Wenezuelczyka. Justyna dba, aby jej synek Piotruś mówił po polsku i trzeba przyznać, że Piotruś doskonale sobie radzi z polskim językiem. Żegnamy się z Justyną i dziękujemy za miłe przyjęcie i poczęstunek robiąc sobie pamiątkowe zdjęcie i idziemy z Czeszką do miasta do terminalu autobusowego, aby dowiedzieć się jak dojechać tanio do Panamy.

Idziemy szukać Ambasady RP w Caracas, żeby następnego dnia nie tracić czasu na szukanie drogi. Znajdujemy Ambasadę RP, która jest położona na skraju dzielnicy Las Mercedes. Jest to cicha, spokojna okolica, ale dość daleko oddalona od centrum Caracas i praktycznie cieżka do znalezienia, ale dla nas to nie jest problem. Następnego dnia spotykamy się z Konsul RP Panią Paula Fanderowską - Graniczny i towarzyszącą Panią Mileną Łukasiewicz, która zajmuje się kulturą. Rozmawiamy przy dużej kawie z mlekiem i wodzie z lodem o naszej podróży i wyrobieniu paszportu tymczasowego nowego, bo już nie mamy miejsca na pieczątki. W międzyczasie w trakcie rozmowy są przygotowywane dla nas paszporty ważne rok.

Wychodzimy z naszego Hospedaje w Caracas przed godz.5 rano i jedziemy metrem na dworzec autobusowy w Caracas.

Sprawdzając bilet zauważyliśmy, że mamy wstawioną godz. Ranną, a nie popołudniową i przed godz.6.00 musieliśmy wymienić bilety na 19.45. Mamy cały dzień na dworcu do dyspozycji, ale nie ma nigdzie przechowalni bagażu. Ryszard zapina swój plecak w siatkę stalową i wyrusza do Pałacu Chaveza, ja natomiast czytam i potem z plecakiem wychodzę na zakupy. Dworzec autobusowy jest nowoczesny, są monitory i bagaże można oddać, czyli zrobić odprawę, podobnie jak w samolocie, na godz. przed odjazdem autobusu. Autobus do Macaraibo odjeżdża o godz.20.00, a bagaże podręczne są sprawdzane.

Przyjeżdżamy do Macaraibo ok.godz.9.00 i okazuje się, że możemy dostać się do Maicao taksówką, która bierze po kilka osób. Nie mamy wyjścia i jedziemy 40 -letnim rozwalającym się fordem, który w Polsce byłby nie dopuszczony do ruchu, a tu jedzie 80-90km/h. Przy wyjeździe z Wenezueli musimy zapłacić po 90 bolivar/os. Po 4 h jazdy dojeżdżamy do Maicao i badamy autobusy do Kartageny. Obok dworca autobusowego znajdujemy całkiem przyjemny i tani hotel.

Wyjeżdżamy autobusem z Maicao do Cartageny w Boliwii ok.9 rano, a przyjeżdżamy dopiero po godz.21. Autobus w drodze ma problemy z silnikiem i co jakiś czas musi się zatrzymywać. Nocujemy w hotelu obok terminala autobusowego.

Jedziemy do centrum Cartageny w Kolumbii. Zwiedzamy Stare Miasto i port. W trakcie wędrówki po mieście staramy się zasięgnąć języka, jak się dostać do Panamy. Okazuje się, że jest droga morska i lotnicza. Wybieramy dla nas tę ciekawszą czyli morską. Musimy przyznać, że ludzie w Cartagenie w Kolumbii są bardzo życzliwi i starali się nam pomóc, jak tylko potrafili. Cartagena podobno jest najbezpieczniejszym miastem w Kolumbii i w centrum widać bardzo dużo białych, czego nie można powiedzieć o innych miastach.

Ok. godz.14 układamy się na jachcie bo jutro wypływamy do Panamy. Spotykamy młodą Polkę Justynę, która z Włochem podróżuje już 3 lata po świecie i po drodze pracuje, aby zarobić na następne etapy podróży.

Ok. godz. 14 odbijamy od nabrzeża i płyniemy w kierunku Panamy. Pogoda dopisuje, świeci słońce i jest bardzo gorąco. Płyniemy dzień i noc, po drodze zatrzymujemy się na całodniowe pobyty na wyspach Morza Karaibskiego. Są to wyspy Oopuki, Chichihe, Porvenir. Wyspy wyglądają tak, jak na folderach; biały piasek, ciepłe, niebieskie płytkie morze, rafy koralowe i mnóstwo kokosów na brzegu. To trzeba zobaczyć i poczuć na sobie, aby docenić te widoki. Panamskie wyspy nie ustepują w niczym innym egzotycznym wyspom. Z nami jest międzynarodowe towarzystwo: Hiszpan, Anglicy, Włoch i my 3 osoby. Ostatniego dnia ok.7.00 dobijamy do lądu stałego, do Porto Lino skąd udajemy się autobusem do Portobelo. W Portobelo jest twierdza z 1753 r. skąd Hiszpanie wywozili złoto statkami do Europy. Stare forty i zabezpieczenia pozostałe po hiszpańskich kolonizatorach są znakiem rozpoznawczym Portobelo. Tu znajduje się figurka Czarnego Chrystusa. Z nami jest też Hiszpan, Anglik, Renata z Włochem i my. Po ok.2h zwiedzania twierdzy jedziemy autobusem do Colon i przyjeżdżamy ok. Południa. Szukamy taniego hostelu lub hotelu, ale wszystkie są pozajmowane. W końcu znajdujemy całkiem przyjemny i w miarę tani hotel przy głównej ulicy, gdzie jest dużo sklepów.

Rano wyjeżdżamy na wycieczkę z przewodnikiem zwiedzać wulkany i podziwiać plantacje kawy. Wulkany tu są całe we mgle tak, że na zdjęciach niewiele widać, a plantacje kawy pokazują nam z okien samochodu i z kawiarni, gdzie można sobie kupić kawę. Jeszcze w zakresie turystyki nie są dostatecznie przygotowani. Jak byłem w winnicach w Argentynie, to była degustacja win, a tu nic. Ok. południa wracamy do miasta i koniec wycieczki.

Od rana pogoda dopisuje i świeci piękne słońce. Jacek wstaje rano i stwierdza, że z lodówki zginęła mu paczka 250 g kiełbasy. To już jest nie pierwszy przypadek w Ameryce, gdzie ,,wędrowcy” polubili moje wędliny. Nie ma innego wyjścia jak na śniadanie zjeść suchą bułkę i popić herbatą. Opuszczamy hostel w San Jose i jedziemy do Penas Blancas. Chcieliśmy po drodze wysiąść w mieście Fortuna, gdzie jest niedaleko wulkan, ale rezygnujemy, okazuje się, że jest bardzo trudny dojazd i rzekomo wulkan od kilku lat nie jest aktywny.

Z rana wyjeżdżamy autobusem do Penas Blancas miasta granicznego Costa Rica. Kontrola paszportowa przebiega sprawnie bezproblemowo, ale trzeba odstać ok. 1H, bo jest dużo ludzi. Po stronie Nicaragui opłata 1USD oraz w okienku 12USD. Jesteśmy w kolejnym państwie Ameryki Centralnej – Nicaragui. Dosłownie w ostatniej chwili wchodzimy do autobusu i jedziemy do stolicy Nicaragui Managua, gdzie przyjeżdżamy ok.16.00. W Managui po wyjściu z autobusu podchodzi do nas facet i prowadzi do taniego hospedaje. Niby, że ma to być za darmo, ale to nie jest jasne do końca. W trakcie rozmowy mówi, że będzie naszym ochroniarzem i pokaże nam miasto. Wieczorem wyruszamy z naszym ,,ochroniarzem” na zwiedzanie miasta. Stawiamy mu piwo i wracamy do hospedaje, gdzie też dostaje piwo, a później to chce pieniądze. Aby zakończyć tę znajomość dajemy mu na jeszcze jedno dobre piwo i kategorycznie rezygnujemy z jego usług. Nasz ,,ochroniarz”, w końcu zrozumiał i dał nam spokój.

Ok. godz.9 rano jedziemy autobusem do centrum Managua w Nicaragui. Nicaragua jest największym państwem w Ameryce Środkowej i graniczy z Hondurasem i Costa Rica. Słynie z dużej ilości wulkanów, a najbardziej znany jest wulkan Momotombo (1258m.n.p.m) położony nad jeziorem Managua, który jest uważany za symbol Nicaragui. Zwiedzamy w Managua Katedrę Antigua z charakterystycznymi dwiema wieżami, Teatr Narodowy, Pałac Narodowy, fontannę na rondzie Ruben Dario Rotonda, pomnik rewolucjonisty Augusto Cesar Sandino i stadion Estado. W drodze powrotnej przed naszym hospedaje spotykamy naszego ,,ochroniarza”, który miał chęć znowu się kolegować z nami. Stanowcze podziękowanie robi swoje i nasz ,,ochroniarz” zrozumiał. Naprawdę mówiąc nasze hospedaje to jest uliczny ,,burdelik”, wynajmowany na godziny oraz na dzień i noc. My też mieliśmy kłopoty, bo chciano od nas podwójnie raz za dzień, a drugi raz za noc, ale w końcu jakoś się udało i płaciliśmy tylko raz.

Opuszczamy nasze hospedaje i Manague, jedziemy autobusem do miasta Leon. Leon to kolejne miasto i prowincja w Nicaragui, stare kolonialne kościółki i budynki. Można pieszo dojść na wulkan Telica i Cerro Negro. W Leon znajduje się największa w Ameryce Środkowej Katedra Leon będąca miejscem spoczynku poety Ruben Dario, a po wdrapaniu się na górę można podziwiać piękne widoki. Ponieważ autobus nie przejeżdża przez miasto Leon, kierowca wysadza nas na głównej drodze i podpowiada, że do centrum Leon możemy dojechać ,rykszą.

Nie ma innego wyjścia jak skorzystać z informacji kierowcy i jedziemy rykszą do hostelu w Leon. Mamy pokój 8 osobowy, wc, prysznic, umywalkę bez śniadania. Po obiedzie idziemy na zwiady odnośnie taniej wycieczki na wulkan.

Jutro wyjeżdżamy z Raulem przewodnikiem miejscowym na 2 -dniową wycieczkę z noclegiem w namiocie bez jedzenia na wulkan Telica. Wieczorem była burza z grzmotami i deszczem. Obserwujemy ludzi, którzy w czasie burzy bo teraz jest chłodniej siedzą na schodkach swoich domów, czy hoteli i prowadzą rozmowy.

Ok. godz. 13 wyruszamy z hostelu z naszym przewodnikiem Raulem na wulkan Telica. Ok. 1/2h jedziemy autobusem podmiejskim i wysiadamy za miastem na drodze skąd dalej idziemy pieszo aż pod wulkan Telica w Nicaragui. Właściwie to jest 4 godz. treking na wulkan Telica. Trasa jest bardzo ciężka, co przyznaje Ryszard, że nie spodziewał się tak trudnego szlaku trekingowego. Droga prowadzi przez koryta górskich potoczków, przez ponad 1m chaszcze i trawę, grunt usiany jest różnej wielkości kamieniami, idziemy pod górę i z góry. W trakcie wędrówki niebo jest zachmurzone i zaczyna grzmieć i błyskać oraz pada drobny deszcz. W 1/3 drogi przed wulkanem mamy niewesołą przygodę. W pewnym momencie na drogę wyskakuje młody człowiek z ponad półmetrową maczetą i żąda pieniędzy. Raul zaczyna z nim rozmawiać, bo był pierwszy, ale opryszek twardo żąda pieniędzy. Nie wiemy co robić, bo ja przynajmniej nie mam zamiaru pozbywać się mojej gotówki. Sytuację ratują nadjeżdżający z naprzeciwka na koniach z bydłem. Opryszek widząc co się dzieje, w popłochu przebiega obok nas i ginie w dżungli. Przez przypadek udało się nam. Raul mówi, że nigdy wcześniej nie miał takiej sytuacji, a na wulkan Telica idzie nie pierwszy raz. Ok. godz.18 dochodzimy pod wulkan Telica i rozbijamy namioty. Za chwile przychodzą do nas chłopak z dziewczyną z Lipska, z Niemiec oraz przewodnik. Robi się nie wesoło bo zaczyna grzmieć i padać deszcz. Dosłownie w ostatniej chwili udaje nam się rozbić namioty i za chwile leje jak z cebra. W trakcie drogi padał drobny deszcz więc byliśmy mokrzy od stóp do głów.

Po ok.2h burza ustępuje, a my przed godz.21 idziemy ok.1/2h na szczyt wulkanu Telica, aby zobaczyć go w nocy. Droga jest usiana kamieniami z lawy wulkanicznej i trzeba bardzo uważać, żeby się nie przewrócić. W końcu docieramy na szczyt i kładziemy się nad kraterem, który jest spowity wydobywającymi się oparami lawy wulkanicznej. W dole co jakiś czas pokazują się czerwone punkciki pracującej lawy i słychać bulgotanie. Na górze wulkanu wieje dość silny, ale ciepły wiatr tak, że skutecznie mnie wysusza. Po ok.1h wracamy do namiotów i kładziemy się spać, bo jutro pobudka o godz. 5.30.

O godz. 5.30 pobudka i wymarsz na wulkan Telica. Niestety wiele nie widać bo cały krater spowity jest oparami pracującej lawy, niebo jest zachmurzone i nie ma wschodu słońca. Po ok.1h wracamy na nasz Camping, składamy namioty i ok. Godz. 8am wyruszamy w drogę powrotną. Idziemy przez wąskie, kamieniste koryta strumieni, chaszcze, pola kukurydziane. Po drodze spotykamy gospodarzy na małych, ale silnych konikach, którzy nas bardzo życzliwie pozdrawiają. W drodze powrotnej po 3h marszu spotyka nas deszcz i na przystanek autobusowy docieramy cali mokrzy. Ok. godz. 14 docieramy do naszego hostelu w Leon.

Rano jedziemy autobusem do stolicy Tegucigalpa Hondurasu, które jest głównym ośrodkiem kulturalnym i biznesowym kraju. Kierowca autobusu zabiera od wszystkich paszporty oraz od nas po 8 USD. Cała odprawa paszportowa zarówno po stronie Nicaragui jak i Hondurasu jest załatwiana przez kierowcę i my nic nie załatwiamy. Po południu przyjeżdżamy do Tegucigalpa i znajdujemy całkiem przyzwoity i tani hotel położony przy ulicy. Wszystkie hotele obok są dużo droższe mimo, że są w gorszym stanie. Chodzimy po Tegucigalpa i widzimy Christo Del Picacho (wielka statua Jezusa Chrystusa), kościół Los Dolores, Dystrykt historyczny miasta z zabytkowymi ulicami, Muzeum Republiki, Palac Narodowy i Kongres oraz liczne parki słuchając miejscowej orkiestry.

Rano wyjeżdżamy z Tegucigalpa autobusem do Santa Rosa de Copan i znajdujemy tanie hospedaje w pokoju z jednym podwójnym łóżkiem. Po drodze spotykamy liczne posterunki policji w kamizelkach kuloodpornych i z długą bronią. Następnego dnia jedziemy do Ruinas Copan, gdzie są ruiny i pozostałości po cywilizacji Majów. Najokazalej prezentują się ,,Schody Hieroglifow”, składające się z 63 stopni o wys. 45cm i 16m szerokości, na których wyryte zostało 2500 symboli stanowiące najdłuższy zabytek piśmiennictwa Majów. Przedstawia życie panujących tu władców. Można podziwiać 20 z 38 zachowanych stel, które wykonane zostały z torfu wulkanicznego i przedstawiają pomniki panujących tu władców w ich strojach ludowych. Wycieczka ta praktycznie zajmuje nam cały dzień, bo przyjeżdżamy do hospedaje w Santa Rosa de Copan po godz. 4 pm. Musimy spędzić jeszcze niedzielę w hospedaje, bo okazuje się, że autobus do San Salvador nie kursuje w niedziele.

O godz. 9:15 am wyjeżdżamy autobusem z Santa Rosa de Copan w Hondurasie do Stolicy El Salvadoru - San Salvador.

Udaje nam się kupić bilety dla Seniora z 30% zniżką, co dla nas jest niezwykłą okazją. Ok. południa przekraczamy granice Hondurasko-Salvadorska bez sprawdzania bagaży, a odprawa paszportowa po stronie Hondurasu odbywa się bezproblemowo. Problem pojawia się po stronie El Salvador gdzie pani w okienku przez 15 min. załatwia Ryszarda i w końcu daje 8 dni pobytu w El Salvador pytając o różne szczegóły. Odprawa paszportowa po stronie San Salvador odbywa się tylko w systemie komputerowym. W paszporcie nie jest stawiana żadna pieczątka i trzeba pamiętać na ile dni ma się przyznany pobyt. Gdybym był mniej czujny to miałbym kłopoty z wyjazdem z San Salvador ponieważ pani w okienku nie wklepała mnie do systemu komputerowego, dopiero na moją interwencję tak była zafascynowana Ryszardem, że o mnie zapomniała. Nie wiem jak by się potoczyły dalsze losy gdybyśmy nie mieli wizy do USA. Pierwszy taki przypadek, że otrzymaliśmy pobyt tak krotki w El Salvador. Przed godz.15 jesteśmy w San Salvador i lądujemy w Guest House w Dormie 6 os., ale tylko my sami. Następnego dnia wyruszamy na zwiedzanie stolicy El Salvador. W El Salvador znajduje się 61 wulkanów, najwyższe Santa Ana (2386m.n.p.m), San Vicente (2173m.n.p.m), San Miguel (2132m.n.p.m), które tworzą niepowtarzalny krajobraz tego kraju, a w środkowej części są plantacje kawy. Zwiedzamy Pałac Narodowy, Katedrę, Pomnik Wolności niedaleko Parque Libertad, kościół Rosario. Aby podziwiać piękne widoki należy udać się do Parque Balboa, skad droga prowadzi do Carro Chulo i do miejsc widokowych Puerta del Diablo.

Jedziemy z San Salvador sami autobusem do Cerro Verde - parku Narodowego gdzie można zobaczyć nadal aktywny wulkan. Jesteśmy na miejscu ok. 9.30, ale musimy czekać do godz. 11, bo dopiero wtedy w asyście policji idziemy ok. 3-4h na górę. Niestety gęsta mgła uniemożliwia jakiekolwiek wędrówki w kierunku wulkanów i droga jest zamknięta dla pieszych marszów. Jest dużo też młodzieży szkolnej, która przyjechała autobusami ze szkół.

O godz. 16.00 wyjeżdżamy z terminala autobusowego w San Salvador do Gwatemali.

W autobusie otrzymujemy soczek, kawę, ciasteczko. Obsługa łącznie z kierowcami jest ubrana w eleganckie stroje służbowe. Na granicy El Salavador najpierw celniczka sprawdza paszporty, a potem celnik sprawdza bagaż podręczny i pyta, dokąd jedziemy. Po przejechaniu granicy Salvadoru stewardessa zabrała nasze paszporty i załatwiła wszystko po stronie gwatemalskiej.

Przed godz. 18 dostajemy w autobusie porządną kanapkę z kurczakiem i do popicia pepsi colę. Praktycznie granice El Salvador-Guatemala przekraczamy nie wysiadając z autobusu. Mieszkańcy El Salvadoru to bardzo uczynni ludzie i wiele nam pomogli przy szukaniu połączeń autobusowych. Widać po ich minach, że są bardzo zadowoleni jak wyjaśnili „białemu” i on to zrozumiał. Do autobusu wsiadają różni sprzedawcy, zarówno z żywnością, jak i z innymi artykułami zachwalając przez kilka minut swój produkt, zanim rozpoczną sprzedaż. Tutaj jeżdżą stare amerykańskie autobusy szkolne tzw. Chickenbusy. Wyróżniają się najniższą ceną i głośną muzyką. Krajobraz Gwatemali jest zróżnicowany, od tropikalnej dżungli, po czynne wulkany w Kordylierach. Ok. godz.21 przyjeżdżamy do stolicy Gwatemala i jedziemy do taniego Hotelu.

Zwiedzamy stolicę Gwatemali. o tej samej nazwie, która liczy ok. 2 mln ludności. Na centralnym placu miasta jest Pałac Prezydencki z poczatku XX w. oraz Katedra. W ciągu 2h ze stolicy można się dostać do starej stolicy Antigua. Przenosimy się do nowego Hotelu o kilkadziesiąt metrów dalej i na tej samej ulicy, w cenie o połowę taniej. Mamy w pokoju TV, wc, prysznic z gorącą wodą, ,ręcznik, wodę i kawę dostępną cały czas.

Rano po godz. 6 opuszczamy nasz hotel i idziemy na terminal autobusowy, skąd mamy autobus do Santa Elena w Gwatemali. Po godz.17 przyjeżdżamy do Santa Elena i przygodny mieszkaniec wskazuje nam tani hotel niedaleko terminala, do którego idziemy pieszo. Następnego dnia rano jedziemy minibusem do Tikal. bo autobusy nie kursują z uwagi na małą liczbę podróżnych. Z nami jedzie też młody człowiek z Belgii, w sumie trzy osoby. Tikal to jedno ze starożytnych miast, zaliczanych do cudów świata oraz kolebka kultury Majów. Tikal jest to odkryte w dżungli miasto Majów z piramidami. Najwyższa z nich, stanowiąca, jednocześnie najwyższa budowla świata Majów ma 73 m wys. Punktem wyjściowym do zwiedzania Tikal jest miasto Flores położone na wyspie jeziora Peten Itza. W 1079r Tikal zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W miasteczku Flores są restauracyjki, hoteliki, sklepiki. Miasteczko liczy ok. 2500 mieszkańców. Santa Elena jest połączona z Flores długim mostem. Punktem centralnym Flores jest plac, przy którym stoi Katedra. Przyjeżdżamy do Tikal po godz.8 rano, a tu pada deszcz, więc czekamy aż przestanie. Ok. godz. 9 wyruszamy każdy z nas osobno na penetrację miasta Majów, w środku dżungli. Praktycznie to niektóre piramidy są w bardzo dobrym stanie, a inne jeszcze wymagają prac konserwacyjnych, jeszcze inne są zarośnięte i nie ma do nich dostępu. Po godz. 16 przyjeżdżamy z powrotem do Santa Elena do naszego hotelu. W drodze powrotnej znowu pada deszcz, a my i tak mieliśmy szczęście, że na cztery godziny przestało padać.

O godz.5 am przyjeżdżamy pod hotel minibusem i jedziemy do Belize City. W trakcie jazdy mamy słońce i deszcz. Przed godz.10 jesteśmy w Belize City. Granice Gwatemala przekraczamy bez problemu, a później z plecakami przechodzimy do Belize. Plecaków nikt nam nie sprawdza i jesteśmy już w Belize.

Znajdujemy w Belize tani Guest House w cichym, spokojnym miejscu. Po załatwieniu formalności szybko wychodzimy z Guest House bo płyniemy statkiem na wyspę. Ambergris Cay gdzie jest miasto San Pedro. Jest to wyspa wybitnie turystyczna, a nabrzeże jest zabudowane hotelami i wcale nie tak bardzo drogimi. Spacerujemy po wyspie i po plaży mając nad sobą upalne słońce. O godz.16 mamy statek powrotny, którym wracamy na stały ląd. Belize zamieszkałe jest w 60% przez ludność murzyńska, posługującą się językiem angielskim, a powierzchnia kraju to 23tys. Km2. Belize słynie z plaż, licznych wysp i cudownej rafy koralowej.

Ponieważ mamy autobus do Merida w Meksyku o godz. 19. to zostawiamy plecaki w domu, a sami wyruszamy na zwiedzanie Belize City. Dużo czasu spędzamy w Porcie, gdzie jest bardzo dużo różnego typu łodzi i jachtów. Na granicy Belize-Meksyk jesteśmy ok.22.30. Kontrola paszportowa przebiega sprawnie bez żadnych przeszkód i sprawdzania bagaży. Na granicy Belize musimy zapłacić po 5 USD. Na granicy Meksyku przesuwamy zegarki o 1 godz. do przodu. Zamierzaliśmy po drodze wysiąść w Chichen Itza, ale autobus się nie zatrzymał mimo, że go prosiliśmy i dojechaliśmy do Merida w Meksyku. Merida jest stolicą Jukatanu zwaną Bialym Miastem i dziś jest ogromnym centrum biznesowym. Centralnym punktem miasta są okolice Ratusza. Przy Pl. Niepodległości znajduje się Katedra Św. Ildefonsa, zbudowana z tych samych kamieni z których wcześniej zbudowano stojącą w tamtym miejscu indiańską światynię. Musimy wracać z powrotem innym autobusem do Chichen Itza, gdzie jest miasto Majów i piramidy. Chodzimy po obszernym terenie dawnego miasta Majów, podziwiając architekturę i myśl techniczną. Stanowiska archeologiczne w Chichen Itza wpisano w 1988r na listę Unesco. Ok. godz. 18 wracamy z powrotem i okazało się, że ja wsiadłem we wcześniejszy autobus z drogi dosłownie o kilka minut, a Ryszard ten właściwy. Ale ja poczekałem na niego na terminalu i za ok. pół godz. spotkaliśmy się.

O godz.19.15 wyjeżdżamy autobusem z Meridy do San Cristobal de Las Casas. Ponieważ mamy cały dzień do odjazdu to zwiedzamy Meride, Jesteśmy w Ratuszu i Katedrze. Kiedyś centrum Meridy otaczał mur z 13 bramami, z których do dziś pozostały już dwie. Przyjeżdżamy do San Cristobal dnia następnego ok. godz.11 i jedziemy do hostelu.

Iguana, który jest własnością Polki i jej męża Meksykanina. W recepcji hotelowej spotykamy drugą Polkę, która zalicza praktykę. Wieczorem po godz.8 idziemy z Moniką do restauracji na miejscowe danie i piwo. Tam spotykamy Polkę, która pracuje w organizacji charytatywnej już kilkanaście lat i jest bardzo zadowolona ze swojej pracy. Monika sponsoruje nam nocleg, ale jutro musimy szukać nowego hostelu bo przyjeżdża duża grupa turystów i musimy opuścić hostel...

Opuszczamy hostel i przenosimy się do nowego, na zapleczu dotychczasowego. Warunki bardzo dobre i w przystępnej cenie. Jedziemy miejscowym minibusem do miasteczka indiańskiego San Juan Chamula. Tu się rozdzielamy i każdy z osobna zwiedza to, co mu pasuje. O godz.14 wracamy do naszego hostelu i idziemy na terminal, aby kupić bilety z San Cristobal de las Casas do Puerto Escondido. Z okazji urodzin na godz. 20.30 zaprosiła nas druga Monika z organizacji charytatywnej do restauracji. Czekamy i czekamy, a Moniki, ani widać, więc zrezygnowani udaliśmy się na zwiedzanie miasta San Cristobal. Następnego dnia okazało się, że my byliśmy o godzinę za wcześnie, bo po przyjeździe do San Cristobal należało cofnąć zegarki o godzinę.

O godz. 10 opuszczamy nasz hostel, a ponieważ wyjeżdżamy o 19.15 do Puerto Escondido, to plecaki zostawiamy w hostelu. Spacerujemy indywidualnie po San Cristobal obserwując miejscowych oraz ich zwyczaje. Autobus odjeżdża o godz.19.45 z San Cristobal de la , przyjeżdża o godz. 9 dnia następnego do Puerto Escondido. Jedziemy na drugi terminal sprawdzić, jak kursują autobusy do Acapulco. Kupujemy bilety w Puerto Escondido do Acapulco, na godz.20.25 na dzień dzisiejszy. Zostawiamy bagaże w przechowalni kasy biletowej i idziemy na plażę w Puerto Escondido. Od godz.11 do godz.17 przebywamy na plaży kąpiąc się w wodzie o temperaturze. co najmniej 27st.C i opalając się w słońcu. Autobus odjeżdża z opóźnieniem, bo o godz. 21.20, a nie o 20.25.

W hostelu mamy zapewnione śniadanie, całkiem przyzwoite, bo tosty, dżemy, jajecznica, owoce, kawa, herbata. Przed południem wyruszamy do Rezydencji Ambasadora RP w Mexico City na piechotę. Docieramy na miejsce ok.16, a mamy być o godz.17. Po spacerze po okolicznych uliczkach z pięknymi willami i ogrodzeniem pod napięciem wracamy do rezydencji i okazuje się po rozmowie telefonicznej z Panią Ambasador, że spotkanie z Polonią będzie dopiero za siedem dni, a nie dzisiaj. Umówiliśmy się z Panią Ambasador RP na spotkanie w Ambasadzie RP, w poniedziałek, tj. 02.11.2012. Wracamy do centrum autobusem za 5 pesos i jesteśmy ok.19 w hostelu. W sobotę jedziemy do Muzeum Antropologii i spędzamy tam kilka godzin ponieważ jest to naprawdę bardzo ciekawe muzeum.

W niedzielę jedziemy do miasta położonego o 50 km od Mexico City Teotihuacan zwanego Miastem Bogów. Tu znajduje się trzecia pod względem wielkości piramida świata - Piramida Słońca oraz nieco mniejsza Piramida Księżyca. Trzeba przyznać, że Piramida Słońca robi wrażenie swoją wielkością i budową. Na zwiedzaniu piramid spędzamy ok.6 godz. Ok.17 opuszczamy piramidy i wracamy do hostelu. Jutro opuszczamy Mexico City i o godz.19.15 jedziemy autobusem do Barra de Navidov, gdzie mieszkają Polacy.

Po śniadaniu idziemy do Ambasady RP w Mexico City i spotykamy się z Ambasador RP Panią Anną Niewiadomską. Po przeszło godzinnej rozmowie i wypiciu kawy po staropolsku oraz zrobieni pamiątkowego zdjęcia żegnamy się z Panią Ambasador, a witamy z Konsulem RP Panem Krzysztofem Tomkowskim. Serdecznie dziękujemy Pani Ambasador za bardzo miłe spotkanie i zainteresowanie naszą wyprawą. Pan Konsul zaprasza nas do restauracji na miejscowe dania, z czego chętnie korzystamy. Po przeszło dwugodzinnej rozmowie przy posiłku wracamy do Ambasady RP i Pan Konsul pomaga nam w szybkim załatwieniu wizy do Kanady wysyłając pismo do Los Angeles, do Ambasady Kanadyjskiej. Ok godz.4 pm opuszczamy Ambasadę otrzymując jeszcze od Pana Konsula cały szereg podstawowych witamin niezbędnych dla organizmu ludzkiego.

Po przejechanie trzech przystanków metrem Ryszard zauważa, że nie mamy paszportów. Szybko wracamy z powrotem do Ambasady. Ja zostaję na przystanku, a Ryszard biegnie po paszporty. Wszystko szczęśliwie się kończy i wracamy z paszportami po bagaże do naszego hostelu. Tu chciałbym zaznaczyć, że był to dla nas udany dzień bo w tym dniu kończyłem „dwie szóstki”.

O godz.19.30 odjeżdżamy z terminalu autobusowego w Mexico City do Manzanillo i przyjeżdżamy dnia następnego ok.8. O godz.8.30 mamy autobus do Barra De Navidad, gdzie jesteśmy zaproszeni do domu Polaków tam mieszkających Ivo i Joli. Po półtoragodzinnej jeździe dobijamy do celu i idziemy pieszo szukać adresu. Udaje nam się w odległości ok. 200m od domu spotkać Ivo, który na skuterze krążył po mieście, wypatrując nas. Idziemy do domu Ivo i Joli i praktycznie całe popołudnie, do późnych godzin nocnych przy piwie i herbacie spędzamy w ich towarzystwie nad basenem rozmawiając o naszej wyprawie i o wszystkim. Ivo i Jola są Polakami, którzy zanim znaleźli się w Meksyku wiele podróżowali i mieszkali w różnych krajach tak, że mają bardzo wiele do opowiedzenia. Następnego dnia z Jolą wyruszamy w pieszą wędrówkę po miasteczku, płyniemy na wyspę obok, gdzie jest piękny, ale bardzo drogi hotel, z plażą i polem golfowym. Zwidzanie wyspy i wędrówka po plaży zajmuje nam kilka ładnych godzin, tak, że wracamy do do domu ok.5. Zmęczeni, ale i zadowoleni. Plan wstępny jest taki, że będziemy chcieli 09.11.2012 wyjechać do Los Angeles, od Ivo i Joli i dalej zachodnim wybrzeżem przez San Francisko dojechać do Vancuver.

Tola z Ryszardem przyjeżdżaja do Ivo i Jol, zabierają nas do siebie na śniadanie bardzo dobre bo z elementami polskości.

Po odpoczynku i rozmowie jedziemy do miasteczka La Mocizaniua, gdzie są krokodyle i robimy zdjecia. Następnie jedziemy do Bahia, de Tenacatita La Boca, gdzie rzeka Purificacion wpada do Pacyfiku. Tola i Ryszard zapraszają nas do miejscowej restauracji, spożywamy surową rybę pokropiona limonka po miejscowemu reviche. Ale to nie koniec, otrzymujemy rybę z grilla i miejscowe piwo Korona. Najedzeni chwilę odpoczywamy, a następnie przez ponad godzinę kąpiemy się w spokojnej zatoce, gdzie woda ma temperature 25-27 st.C. Wieczorem przy wspólnej kolacji z Ivo rozmawiamy o naszej podróży. Późnym wieczorem kładziemy się spać.

Po obfitym śniadaniu Ryszard i Tola odwożą nas na przystanek autobusowy, bo mamy o godz.9.15 autobus z Barra Navidad do Puerto Vallarta. Na przystanku spotykamy Ivo i Jolę, którzy przyszli się z nami pożegnac. Serdeczne dzięki Ryszardowi i Toli za tak mile przyjęcie i gościnę. Zapraszamy do Polski. Autobus punktualnie odjeżdża o godz.9.15 z Barra Navidov i przyjeżdżamy do Puerto Vallarta ok.14. Po przyjeździe na terminal, dowiadujemy się, że mamy bezpośredni autobus do Los Mochis dzisiaj o godz.16 i o 19.30, co skrzętnie wykorzystujemy i jedziemy w dalszą drogę bo czas nagli.

Przyjeżdżamy do Mochis ok.7 rano czasu miejscowego. Los Mochis jest położone kilka km od Pacyfiku, nad zatoka kalifornijska. W Los Mochis kończy bieg jedna z najważniejszych linii kolejowych w Meksyku EL CHEPE łącząca Chihuahua z wybrzeżem Oceanu Spokojnego. Ta linia kolejowa jest uważana za jedną z najciekawszych linii na kontynencie amerykańskim. Przechodzi przez Kanion Miedziany, który jest większy i głębszy niż Wielki Kanion Kolorado. W Mochis cofamy wskazówki zegara o 1 godzinę. Około 70 km przed Mochis jest kontrola drogowa, gdzie bardzo dokładnie są sprawdzane bagaże wszystkich podróżnych. Jedziemy miejskim autobusem na dworzec kolejowy Mochis. Obok dworca znajdujemy nocleg z łazienką, wc i TV. Kupujemy w ulgowej cenie wycieczkę na 3 dni, z 2-ma noclegami i uzgadniamy, że autobus przyjedzie po nas na dworzec następnego dnia. Od godz.5 rano czekamy na dworcu kolejowym na minibus, ale nikt po nas nie przyjeżdża. Przed godz.7 autobusem jedziemy do hotelu, gdzie wykupiliśmy wycieczkę i okazuje się, że autobus czekał przed hotelem, a Pani która mówiła „SI” nie zrozumiała nas. Szybko został wezwany szef i pani, która sprzedała nam bilety. Dochodzimy do wniosku, że najlepiej będzie jak wycofamy pieniądze, co też uczyniliśmy i pojedziemy sami pociągiem do Creel.

Wychodzimy o godz. 5:00 z naszego hospedaje i kupujemy bilety do Creel na pociąg, który odjeżdża z Mochis o godz. 6:00. Pociąg przyjeżdża do Creel po godz. 16:00. Jadąc podziwiamy z okien przepiękne widoki, zalesione wzgórza, skały porośnięte kaktusami, kaniony. Po drodze przejeżdżamy przez co najmniej 80 tuneli wydrążonych w skalach i ponad 30 mostów nad przepaściami. Miasteczko Creel jest położone wśród gór na wys. 2300 m.n.p.m.i w odległości ok.400 km od Mochis. Pociąg jedzie miejscami z maksymalna prędkoscia 50-60 km/h.W hostelu w Creel umawiamy się na następny dzień na samochodową wycieczkę do najciekawszych miejsc. W pociągu poznajemy Kanadyjczyka z pochodzenia Słowaka o imieniu Peter, który z nami nocuje w jednym pokoju i też jutro jedzie z nami na wycieczkę.

Wyjeżdżamy o godz.9 minibusem do Parku Narodowego Creel i oprócz nas i Słowaka Petera jest jeszcze Włoch. Objeżdżamy cały park zatrzymując się w miejscach widokowych i podziwiamy niesamowite kilkuset metrowe kaniony z przepięknymi widokami w tle. Cały ten obszar nazywa się Barranca del Cobre i składa się z całej sieci kanionów utworzonych z 6 różnych rzek. W najgłębszym miejscu kanion rzeki Urique osiąga głębokość blisko 1900m. Po południu przyjeżdżamy do Creel i jedziemy autobusem do Chihuahua (czyt. Czulala), który przyjeżdża na Terminal Centralny w Chihuahua ok. godz. 19:00, szukamy dalszego połączenia. Znajdujemy autobus następnego dnia o godz. 2:45 w nocy do Los Angeles i szybko się na niego decydujemy bo bilety są bardzo tanie.

Noc spędzamy w poczekalni terminalu w Chihuahua i o godz. 2:45 autobus odjeżdża w kierunku granicy Meksyk-USA. Po ok.3 godz. jazdy dojeżdżamy do przygranicznego miasta EL Paso i tu wysiadamy. Wszyscy przechodzą granicę indywidualnie z bagażami, które są tylko prześwietlane. Wcześniej przechodzimy kontrolę paszportową tylko po stronie amerykańskiej, meksykańskiej tak jakby nie było. Uzyskujemy pozwolenie na okres 6-ciu miesięcy przebywania na terenie USA i płacimy 5$. Robią nam odciski palców obu rąk oraz zdjęcia twarzy. Już jesteśmy w USA, ale jakoś to nie robi na nas szczególnego wrażenia, bo czekamy na następny autobus do Loa Angeles i nie możemy się doczekać. Później okazuje się, że należy pojechać na inny terminal autobusowy oddalony o kilkanaście km od granicy. Tu należy zaznaczyć, że pytaliśmy się nawet miejscowych policjantów i wszyscy mówili nam, że autobus do Los Angeles odjeżdża z tego miejsca. Po kilku godzinach czekania nie ma wyjścia i bierzemy Taxi, która wiezie nas na terminal, skąd ma odjeżdżać nasz autobus. W informacji pani każe nam iść do autobusu, który odjeżdża do Los Angeles za kilkanaście minut. Przy wsiadaniu do autobusu na 10 min. przed odjazdem okazuje się, że bilet jest ważny na inny autobus i z innego terminalu i nie chcą nas wpuścić. W końcu pokonujemy wszystkie trudności i i dosłownie w ostatniej chwili zdążamy na nasz autobus do Los Angeles, który odjeżdża o godz. 13:35.

Los Angeles jest drugim pod względem ludności miastem w USA, za Nowym Jorkiem. Aglomerację miejską zamieszkuje ok.13 mln ludzi. LA zostało założone w 1781r przez gubernatora hiszpańskiego Felipe do Neve. Po zakończeniu wojny o niepodległość Meksyku w 1821r miasto stało się częścią Meksyku. W 1848r pod koniec wojny amerykańsko-meksykańskiej LA zostało wykupione przez rząd amerykański wchodząc w skład USA. Miasto jest światowym centrum biznesu, siedzibą Hollywood, handlu, rozrywki, kultury, mody, sportu itp. Los Angeles uznane zostało za trzecie najbogatsze miasto świata. W LA odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie w 1932 i 1984r. Na terenie miasta LA działa kilkanaście wytwórni filmowych, ale już znaczna część, szczególnie wielkie hale studyjne, zostały przeniesione do okolicznych dzielnic LA. Co do Hollywood to zostało założone w 1886r. przez Herveya Hendersona Wilcoxa, który w 1886r. wykupił 160 akrów (0,6 km2) ziemi i 1 Lutego 1887r. zarejestrował nazwę Hollywood dla miasta przez niego zaprojektowanego.

Przyjeżdżamy na terminal w Los Angeles przed godz. 5 rano czasu miejscowego, ponieważ przesuwamy wskazówki zegara o 1 godz. do tyłu. Jedziemy autobusem do North Hollywood do hostelu prowadzonego przez Ukraińca. Ponieważ spanie będzie możliwe po południu, zostawiamy bagaże i po zasięgnięciu informacji wyruszamy na zwiedzanie Los Angeles. Najpierw jedziemy metrem, metro-busem do Ambasady Kanadyjskiej, a potem do RP w Los Angeles, która znajduje się na bardzo długiej ulicy Wilkshire nr 12400, ale dla nas to już nie jest problem. W Ambasadzie Kanady dowiadujemy się, że wszystkie sprawy związane z wizą są załatwiane drogą elektroniczną, a dokumenty przesyłane i odbierane pocztą pod wskazany adres. W Ambasadzie RP w Los Angeles spotykamy się, co prawda na krótką chwilę z Konsulem Generalnym Panią Joanną Kozińską-Frykas oraz z V-ce Konsul Panią Małgorzatą Cup, z którą spędzamy nasze spotkanie. Rozmawiamy o naszej podróży i o możliwościach szybkiego załatwienia wizy do Kanady, bo nasze paszporty biometryczne są przedziurkowane. Pani Konsul obiecuje nam pomoc w szybkim załatwieniu wizy na ile to będzie możliwe. Jeżeli trzeba będzie czekać dłuższy czas, to będziemy musieli zrezygnować z wizy do Kanady i podróż zakończyć na USA. Jako ciekawostka: po wejściu do autobusu każdy pasażer wrzuca odliczoną kwotę (reszty nie wydaje) do urządzenia znajdującego się przy kierowcy.

Po śniadaniu rano jedziemy do Hollywood pomimo, że niebo jest zachmurzone i zaczyna padać deszcz, tak praktycznie pada przez cały dzień z małymi przerwami. Zwiedzamy teatr i pomniki postaci nagrodzonych, Akademię Filmową wraz z posągami osób oraz centrum filmowe wraz z miasteczkiem Hollywoodu. Najsłynniejszym miejscem jest Hollywood Walk of Fame - Aleja sław przy Hollywood Boulevard, na którym od 1960r ustawiane są płyty z nazwiskami gwiazd. Hollywood jest symbolem amerykańskiego kina. Na koniec jedziemy do sławnego miasteczka Santa Monica najsławniejszego kurortu w LA i idziemy na plażę i molo, które są usytuowane poniżej miasta, a następnie spacerujemy po miasteczku.

O godz. 10:00 wyjeżdżamy autobusem do San Francisco i jesteśmy na miejscu po godz. 18:00 Poznany w autobusie Amerykanin zawozi nas do taniego hostelu. Mamy łóżka w pokoju 4 osobowym, TV i śniadanie. W hostelu jest kuchnia. Wykupujemy od razu trzy noce, bo hostel jest w centralnym punkcie miasta. Następnego dnia jedziemy na wycieczkę specjalnym autobusem składającą się z dwóch etapów. Etap I, płyniemy statkiem za Gold Gate Bridge i powracamy przy wyspie, gdzie było sławne więzienie Alcatraz. Etap II, to jazda wokół miasta z możliwością dowolnego wyjścia i powrotu do godz. 19:00. Dodatkowo zaliczamy wieczorne zwiedzanie San Francisco autobusem i jesteśmy rozczarowani, bo „Złoty Most” nie jest jakoś szczególnie oświetlony. Wracamy późnym wieczorem do hostelu i zmęczeni całodzienną wędrówką kładziemy się spać.

San Francisco jest położone na półwyspie, otoczonym przez Ocean Spokojny, zatokę San Francisco i cieśninę Golden Gate. Pod względem ludności, ok. 8 mln. San Francisco jest czwartym miastem w Kalifornii, a trzynastym w USA. Miasto jest uważane za jedno z najpiękniejszych w całych Stanach i stanowi duży ośrodek ruchu turystycznego. San Francisco znane jest ze swoich atrakcji, do których należy zaliczyć Most Golden Gate, wiezienie Alcatraz, Coit Tower, tramwaje linowe, fabrykę czekolady Ghiradelli, dzielnicę chińską Chinatown. Cechą charakterystyczną miasta jest strome wzgórze i ulice oraz mieszanina architektonicznych rozwiązań. Ostatniego dnia każdy z nas zwiedza miasto indywidualnie wg. swoich potrzeb. Trzeba przyznać, że San Francisco jest bardzo ciekawym i interesującym miastem, bardziej niż Los Angeles. Jutro wyjeżdżamy z San Francisco do Los Angeles, bo okazuje się, że tak będzie najlepiej i dalej do Las Vegas.

Po śniadaniu bierzemy plecaki i przenosimy się do innego hostelu na tej samej ulicy, znacznie tańszego i z bezpłatnym internetem. Będziemy w tym hostelu nocować przez trzy noce do piątku włącznie. Mimo, że jesteśmy ok. godz.10 rano, musimy czekać do godz. 15 na wejście do pokoju. Po załatwieniu wszystkich formalności i zakwaterowaniu w hostelu idziemy na nocne zwiedzanie Waszyngtonu. Zwiedzamy oczywiście z zewnątrz Biały Dom, który jest siedzibą prezydentów USA oraz Kapitol będący siedzibą Kongresu. Budowę Kapitolu rozpoczęto w 1793r, a zakończono w 1865r. Cechą charakterystyczną jest potężna kopula, na szczycie której znajduje się pomnik wolności. Natomiast Biały Dom jest siedzibą prezydentów Stanów Zjednoczonych. Został wybudowany w 1800r, wg. projektu irlandzkiego imigranta J. Hobana.

Po kiepskim śniadaniu wyruszamy na zwiedzanie Waszyngtonu. Pogoda jest wspaniała, świeci słońce, ale za to jest o wiele zimniej niż wczoraj. Ponownie udajemy się pod Biały Dom, z jednej jak i drugiej strony oglądając ten budynek za dnia. Mamy szczęście, bo za dwie godziny są już zamknięte wszystkie drogi i miejsca w pobliżu BD, obstawione przez masę policji i FBI. Wcześniej chcieliśmy się dostać do BD, aby się przywitać chociaż z panią Prezydentową, ale okazało się to niemożliwe. Na odwidzenie BD trzeba czekać co najmniej 1/2 roku po załatwieniu żmudnych formalności i uzyskaniu pozwolenia. No cóż na pewne procedury nie ma rady i pozdrowiliśmy tylko z daleka rodzinę prezydenta. W drodze podziwiamy Washington Monument, Thomas Jefferson Memorial, Wietnam Monument Veterans oraz budynek FBI. Następnie udajemy się na cmentarz wojskowy w Arlington, gdzie jest pochowany prezydent Kennedy wraz z rodziną. Wracamy późnym wieczorem zmęczeni i głodni do naszego hostelu, gdzie mamy ciepło i kuchnię do przyrządzenia obiadokolacji.

Dzisiejszy dzień w Waszyngtonie poświęcamy na załatwienie spraw związanych z powrotem do Polski. Analizujemy trasę i badamy warianty powrotu. Z recepcji naszego hostelu w Waszyngton DC zamawiamy bilety na samolot do Bergen przez Rejkiawik. Pierwszy kupuje Ryszard i płaci swoją karta kredytową. Zgodnie z przewidywaniami mój bilet na ten sam lot jest już droższy o ponad 100 USD. Szukamy i znajdujemy samolot z przesiadką w Londynie jeszcze tańszy niż Ryszarda. Po sprawdzeniu informacji o bilecie w komputerze na mojej poczcie widzę wyraźnie, że mój bilet jest na 15 stycznia 2013r. zamiast na 2012r. W końcu przy pomocy bardzo miłej recepcjonistki udaje się przebukować mój bilet na właściwy termin i na ten sam lot co Ryszard. Niestety powiedzenie,,Ufaj, ale sprawdzaj” w dobie komputerów jest nadal, jak najbardziej aktualne i należy go przestrzegać. Wieczorem chodzimy po Waszyngtonie, każdy z osobna i podziwiamy wystroje świąteczne ulic i sklepów. Trzeba przyznać, że Ameryka już się szykuje do świąt od połowy listopada.

Okło południa wyjeżdżamy autobusem z Waszyngtonu DC do Nowego Jorku i po ok. 4,5 godzinach jazdy jesteśmy na miejscu. Nowojorskim metrem jedziemy kilka przystanków do hostelu i wykupujemy jedną noc sądząc, że następnego dnia znajdziemy tańsze lokum.

Niestety, mimo poszukiwań, nie udaje się nic znaleźć tańszego i okazuje się, że jest to najtańszy hostel o kilkakrotnie niższej cenie w stosunku do innych hoteli. Pogoda nie jest zbyt łaskawa dla nas, mży drobny deszcz i jest dość zimno. W hostelu poznajemy Amerykankę w wieku zbliżonym do naszego, która upodobała sobie akurat mnie i powiedziała Ryszardowi, że musi mnie dożywić bo mizernie wyglądam. Przez kilka dni byłem dożywiany, ale Ryszard też nie mógł narzekać, przy okazji i on skorzystał.

Następne dni poświęcamy zwiedzaniu Nowego Jorku. NY leży przy ujściu rzeki Hudson do Oceanu Atlantyckiego, na wyspach Manhattan, Long Island, Staten Island i kilkunastu mniejszych oraz częściowo na kontynencie. NY jest centrum światowego handlu i finansów, od 1946r siedzibą ONZ, sztuki, rozrywki, mody, największych agencji reklamowych, sieci radiowych i telewizyjnych. W latach 1785-1790 NY był stolicą Stanów Zjednoczonych, obecnie jest najgęściej zaludnionym miastem i liczy ponad 8 mln mieszkańców. Podobno NY corocznie odwiedza 50 mln zwiedzających. W NY mieści się największa na świecie giełda papierów wartościowych. W dzielnicy Chinatown mieszka najwięcej ludności chińskiej na półkuli zachodniej. Manhattan jest najgęściej zaludnioną dzielnicą NY i na jej terenie znajduje się Central Park, większość nowoczesnych wieżowców. Obszar metropolitarny NY zamieszkują przedstawiciele różnych społeczności amerykańskiego pochodzenia. Polonia skupia się w dzielnicach Greenpoint, Queens-Ridgewood, Maspeth, Middle Village i Staten Island.

Podobno NY jest jedynym miastem w Stanach Zjednoczonych, w którym większa część gospodarstw domowych nie dysponuje samochodem, a jedynie 20% mieszkańców Manhattanu posiada samochód. Metro w NY jest największe na świecie pod względem liczby stacji, a ma ich 468 i działa przez 24h. Natomiast Grand Central Terminal jest największym na świecie dworcem kolejowym pod względem liczby peronów. Charakterystycznym dla ulic NY są budki, gdzie sprzedaje się precle i hot dogi.

Ponieważ pogoda w dalszym ciągu nie dopisuje, pada deszcz poruszamy się w obrębie naszego hostelu. Czwartego dnia płyniemy statkiem pod Statuę Wolności, bo akurat się rozpogodziło i świeciło słońce. Po drodze mijamy sławne więzienie Alcatraz i most Brookliński. Do portu, skąd odpływają statki dojeżdżamy metrem, bo to jest najtańszy środek transportu. Przechodzimy w obydwie strony most Brookliński za dnia i wieczorem podziwiając wspaniałe widoki. W drodze powrotnej mamy kłopoty z odnalezieniem naszej linii metra, bo ludzie nam różnie wskazują drogę, ale bierzemy sprawę w swoje ręce i przed godz.20.00 jesteśmy w hostelu.

Dnia 12 grudnia 2012r przyjeżdża do naszego hostelu jeden z trzech synów Jurka Majcherczyka, jednego z odkrywców Kanionu Kolca w Peru, oprowadza nas po Nowym Jorku. Z synem Piotrkiem Majcherczykiem zwiedzamy Katedrę, Uniwersytet Columbia gdzie Prezydent Obama studiował, miejsce pamięci ofiar, które zginęły w zamachu terrorystycznym na Word Trade Center w 2001r w wyniku uderzenia samolotów w siostrzane wieże, powodując ich zniszczenie i śmierć ok. 3 tys. Osób. W miejscu fundamentów dwóch zburzonych wieżowców jest Pomnik Pamięci w postaci dwóch zbiorników wodnych z fontannami wodnymi spływającymi po ścianach oraz nazwiska osób, które zginęły. Obok buduje się w tym miejscu cztery nowe wieżowce. Podobno jedno piętro wieżowca w stanie surowym budują w ciągu jednego tygodnia. Idziemy najsłynniejszą ulicą Nowego Jorku - Wall Street, gdzie podziwiamy pomnik osławionego Byka mającego świadczyć o sile i potędze tej ulicy. Zwiedzamy Kościół św. Trójcy i św. Patryka, Centrum Rockefellera, Centrum Lincolna, Times Square, idziemy Piątą Aleją i Madison Avenue, gdzie znajdują się luksusowe butiki oraz ulicą Broadway. Piotrek prowadzi nas do autobusu i po ok. pół godzinie jazdy spotykamy się z rodziną Majcherczyków i współpracowników w ich rodzinnym Biurze Podróży. Po przywitaniu się z Jurkiem Majcherczykiem i jego rodziną na tradycyjnego wśród podróżników ,,Niedźwiedzia” przez kilkadziesiąt minut rozmawiamy o naszej podróży i jego przeżyciach, gdy zdobywali Canion Colca. Jurek pokazuje nam książkę, którą niedawno wydał i obiecuje nam wysłać do Polski. Jerzy Majcherczyk zaprasza nas do restauracji polskiej na tradycyjny polski obiad z flakami, kotletem schabowym, ziemniakami, ogórkiem kiszonym i piwem. Serdecznie dziękujemy Jerzemu za tak prawdziwe polskie przywitanie.

Jerzy Majcherczyk odwozi nas samochodem do hostelu i na pożegnanie ustalamy, że będziemy ze sobą w kontakcie. Z naszego hostelu jedziemy na wycieczkę ,,Historyczny Harlem”, gdzie przewodnik, starszy pan, opowiada historię i oprowadza nas po Harlemie pokazując architekturę tak charakterystyczną dla tej części NY. Zwiedzamy też Centrum Maccolna oraz udajemy się do typowo murzyńskiej części Harlemu, gdzie mieszkają w budynkach z czerwonej cegły Murzyni. Zarówno budynki, jak i tereny przyległe są czyste i zadbane.

Po godz. 14.00 opuszczamy nasz hostel i metrem oraz pociągiem dojeżdżamy do lotniska Kennedy w Nowym Jorku, oddalonego od centrum o ok. 30 km. Wracamy samolotem do Bergen w Norwegii, przez Rejkjawik na Islandii. Po przylocie do Islandii przesuwamy wskazówki zegara o 5 godz. do przodu, a w Bergen o 1 godz., co czyni w sumie 6 godz.

Z Bergen jedziemy koleją do Oslo bo tak jest najtaniej. Początkowo za oknami nie widać zbyt dużo śniegu, ale obraz się zmienia diametralnie na typowo zimowy po przejechaniu połowy drogi do Oslo. Za oknami piękne górzyste krajobrazy w śniegu typowe dla tego kraju. Czym bliżej do Oslo, tym za oknami widać więcej śniegu. Ponieważ do Oslo przyjeżdżamy późnym wieczorem to nocujemy w hostelu, do którego idziemy pieszo ok.0,5h. Następnego dnia mamy w planie odwiedzić Ambasadę RP w Oslo. Niestety przesunięcie 6 godzin czasowych do przodu niweczy nasze plany, bo budzimy się po godz. 10 przed południem. W tej sytuacji ja wyruszam na zwiedzanie stolicy Norwegii, bo Ryszard był wcześniej i spędzamy dwie noce w hostelu w Oslo. W Oslo jest zimno i ulice są pokryte lodem, którego nikt nie usuwa. Zwiedzam katedrę, Parlament i centrum miasta.

Wyjeżdżamy rano pociągiem z Oslo do Ystad przez Goeteborg i Malmo. Przyjeżdżamy do Ystad ok. godz.16 i idziemy do portu, gdzie kupujemy bilety na nocny prom Polonia do Świnoujścia. Prom wypływa o godz. 22:30 i jest w Świnoujściu ok. Godz. 7 rano.